بچه که بودیم یک سری کارها همین‌طور بی‌دلیل برامون جذاب بود و زورکی دوست داشتیم انجام بدیم، اما یک سری کارها رو اصلاً دوست نداشتیم انجام بدیم. به‌طور مثال تلفن خونه که زنگ می‌زد همه می‌پریدیم جواب بدیم اما از باز کردن در خونه بدمون می‌اومد. هیچ‌وقت هم معلوم نشد چرا یکیش جذاب بود و یکی دیگه‌اش نه. تلفن جواب دادن رو به‌قدری دوست داشتیم که ممکن بود هرکسی از توی یک اتاق تلفن رو جواب بده و اونی که پشت تلفن بود هنگ می‌کرد که داره با کی صحبت می‌کنه. پرکردن پیاله شوری هم یکی دیگه از چیزهای باحال بود چون می‌تونستیم حینش چندتا گل کلم خوشمزه بخوریم. اما از ترشی خوشمون نمی‌اومد چون نمی‌شد بدون غذا خوردش. برای همین هیچ‌کس ظرف ترشی رو گردن نمی‌گرفت. خرید از سوپرمارکت برامون خیلی جذاب بود چون می‌تونستیم گوشه و کنارش برای خودمون یک آدامس خروس‌نشان یا آیدین با عکس‌های فوتبالی بگیریم. تازه صف هم نداشت. اما صف نون خیلی سخت بود. اما همین صف نون یک‌وقت‌هایی کیف می‌داد. اونم وقتی که چند تا از بچه محل‌ها رو زنبیل به دست تو مسیر نونوایی می‌دیدیم. یکهو می‌رفتیم خونه و اصرار می‌کردیم پول بدن نون بگیریم. پیچیده‌ترین بخش ماجرا خرید شیر بود. یک موتورهایی بود که می‌اومدن تو کوچه‌ها شیر کیلویی می‌فروختن. خرید از اونا کیف داشت چون با دمپایی و لباس خونه می‌پریدیم بیرون و شیر می‌خریدیم. اما شیر پاستوریزه کلافه کننده بود. می‌رفتیم تو صف و برمی‌گشتیم چند سانت قد می‌کشیدیم. این‌قدر که طولانی بود و ما هم تو سن رشد.