حکایت انشاءا... مدیران به قهرمانان!
درددل های ملی پوش کوراش از برخورد سرد مدیران با مدال آوران
علی ترابی-از بچگی با دنیای کشتی چوخه بزرگ شد و با آن زندگی کرد. بعدها شیفته ورزش سنگین جودو شد و تا قهرمانی کشور در رده سنی جوانان پیش رفت. نامش سرزبان ها افتاد و از او به عنوان یکی از قهرمانان یاد کردند. به مرور توانمندی خود را به رخ حریفان کشاند و برای خود رویاها و آرزوهایی ترسیم کرد، اما در بین مسیر، جذب ورزش کوراش شد و بر اساس استعداد و تجربیاتی که داشت توانست در این رشته ورزشی هم خوش بدرخشد و فراتر از انتظار ظاهر شود. «مسعود قوی بازو» چند سالی می شود که در ترکیب اصلی تیم ملی کوراش ایران قرار دارد و تاکنون مدال های مختلفی در سطح آسیا و جهانی به ارمغان آورد، اما هیچ گاه دیده نشد و نامی از این قهرمان برده نشد. این در حالی است که خراسان رضوی سهم بالایی در تیم ملی کوراش کشورمان دارد و در مدال آوری هم رتبه اول را به خود اختصاص داده ، اما به گفته این قهرمان مشهدی کوراش، برای مدیران و دست اندرکاران بیگانه است و نمی دانند که این چه ورزشی است. این نمونه ای از ورزشکاران رشته انفرادی است که دل پردردی از بی مهری آقایان دارند که حتی احوالپرس آن ها هم نیستند. به این روال ناخوشایند عادت کرده اند و فقط برای حال دلشان در مسابقات حضور پیدا می کنند و پرچم کشورشان را به اهتزاز درمی آورند. این ورزشکار 27 ساله چندی پیش در رقابت های قهرمانی جهان به مدال برنز کوراش دست پیدا کرده است که در بدو ورود به شهر مشهد با استقبال سردی مواجه شد.
استقبال سرد از قهرمانان
مسعود قوی بازو مدت چهار سال است که عضو ثابت تیم ملی کوراش بزرگ سالان است و در این مدت با حضور در هر مسابقه ای به مدال های خوشرنگی دست یافته ،اما با چنین شرایط و جایگاهی هنوز مورد حمایت قرار نگرفته است و در گمنامی به سر می برد.او امسال در رقابت های قهرمانی جهان توانسته است به مدال برنز دست یابد، هر چند که انتظار طلا داشت ، اما در برابر حریف میزبان با ناداوری ناکام ماند و به برنز بسنده کرد. او درباره خودش این چنین می گوید:« ورزش را با کشتی چوخه شروع کردم.مدتی در جودو بودم و تا تیم ملی رده سنی جوانان هم پیش رفتم و چند عنوان قهرمانی کشور هم دارم، اما الان بیشتر تمرکزم روی ورزش کوراش است و تاکنون عنوان های زیادی در سطح کشوری ، آسیایی و جهانی کسب کرده ام.»
وی در ادامه سخنان خود به مسابقات امسال قهرمانی جهان اشاره می کند و می افزاید:« مسابقات کوراش قهرمانی جهان به میزبانی عشق آباد ترکمنستان برگزار شد که تیم ملی کشورمان با 14 ورزشکار آقا و خانم به این رقابت ها اعزام شدند که در مجموع به 11 مدال رنگارنگ دست یافتند. در بین این ورزشکاران نیز دو خراسانی حضور داشتند که بنده در وزن منهای 90 کیلوگرم به مدال برنز رسیدم و ابوالفضل ترابی هم در وزن مثبت 100 کیلوگرم به نقره دست یافت. البته سال گذشته در این سطح از مسابقات مدال طلا گرفته بودم، اما امسال در مرحله سوم یعنی ماقبل فینال با حریف میزبان روبه رو و با ناداوری حذف شدم.در صورتی که می توانستم به طلا دست یابم.»
از او درباره استقبال مسئولان پس از این مدال آوری سوال می کنیم که کمی سکوت می کند و افسوس می خورد و در نهایت با ناامیدی که در کلامش جاری می شود ، اظهار می کند:« متاسفانه هیچ استقبالی در مشهد از ما صورت نگرفت و جز خانواده کسی از مسئولان به دیدار ما نیامده بودند. دیگر به این روال عادت کرده ایم و فقط به خاطر عشق و علاقه مان به مسابقات می رویم. حتی بعید می دانم که از مدیران ورزش استان خبردار شده باشند که دو ورزشکار این استان در قهرمانی جهان مدال کسب کرده اند. در مجموع به ورزش های انفرادی توجهی نمی شود و برای آن ارزش قائل نمی شوند.دقیقا نمی دانم دلیل اصلی آن چیست. این که بودجه ندارند یا گرفتاری آن ها زیاد است که کمتر به ورزش های انفرادی اهمیت می دهند. هنوز دلیلی قانع کننده پیدا نکرده ایم، اما این شرایط در گذشته بهتر بود. لااقل مدیران به استقبال ورزشکاران می آمدند و تبریک می گفتند.»
کوراش مظلوم
او در صحبت های خود به جایگاه خراسان رضوی در تیم ملی کوراش اشاره می کند و معتقد است که بیشتر ملی پوشان تیم ملی از خراسان رضوی و شمالی هستند، اما هیچ گاه دیده نشده اند. او ادامه می دهد:« خراسان رضوی در کوراش حرف اول را در کشور می زند. وقتی تیم ملی تشکیل می شود، بیشتر ترکیب آن را خراسان رضوی و شمالی تشکیل می دهند؛ چراکه این دو استان قطب کشتی باچوخه هستند و استعدادهای فراوانی در این حوزه داریم که می توانند در جودو و کوراش مقام آوری کنند، اما متاسفانه مورد حمایت قرار نمی گیریم.به عنوان مثال بنده الان نزدیک به چهار سال است که عضو ثابت تیم ملی کوراش هستم، اما هنوز مورد تقدیر مدیری قرار نگرفتم. فکر می کنم که آقایان هنوز نمی دانند، رشته ای به نام کوراش هم وجود دارد.در این چند سال اخیر در تمام رویدادهای کوراش حضور داشتم و مدال هم گرفتم ، اما الان اگر بروم اداره کل ورزش و جوانان خراسان رضوی و خودم را مدال آور معرفی کنم ، کسی مرا نمی شناسد.حتی نمی دانند که کوراش چه ورزشی است.»
این قهرمان کوراش حتی حقوق هم ندارد و برای هزینه های رفت و برگشت به اردوهای تیم ملی از هزینه شخصی استفاده می کند که دردآور و کمرشکن است،اما تنها انگیزه برای تمرین و مسابقه دادن عشق و علاقه به این ورزش است که او را از کوراش دور نکرده است. او این چنین بیان می کند:«15 سال است که ورزش می کنم و چند سالی است که به ثمر نشسته است و در سطح تیم ملی هستم،اما اصلا دیده نمی شوم. اگر این 15 سال سپری شده را در یک کسب و کاری صرف می کردم وضعیتم بهتر از الان بود.هزینه های رفت وبرگشت، مکمل ها و تمرین ها سنگین است و از عهده آن ها بر نمی آیم. از طرفی برای حضور در تیم ملی هیچ حقوقی نمی گیریم.هر سری که برای اردو به تهران می رویم نزدیک به 4-5 میلیون هزینه می شود. با این وضعیت کسی حال ما را جویا نمی شود.وقتی مدال می گیریم ، مسئولان جزو آمار خود حساب می کنند. دیگر به این شرایط عادت کردیم و پیگیر نیستیم. هر موقع برابر مدیران درددل کردیم و انتظارات مان را بیان کردیم، انشاءا...- ماشاءا... می گفتند یا این که می گفتند ما تازه آمدیم و پیگیری می کنیم، ولی آخرش هیچی ندیدیم.»