سکوت می کند، انگار دارد در ذهنش خاطرات را مثل دانه های زنجیر به هم می بافد. یک باره سکوتش

 لابه لای مرور یک خاطره جان می دهد: «هفت سال پیش خواهر مرحومم (خواهرم 47 ساله بود که دو سال پیش بر اثر کرونا درگذشت) پیشنهاد داد که در حاشیه شهر مشهد عروسک توزیع کنیم. برای این کار  از میدان اعدام اسباب بازی خریدیم و در حاشیه شهر توزیع کردیم. این کار برایمان خیلی خوشایند بود، طوری که بعد از مدتی اقدام به کار خیر دیگری مثل توزیع غذا و...در حاشیه شهر کردیم». روایت شیرینش از رویش «رویش» را این گونه شروع می کند. او نوید سروآزاد است، مدیر جوان و دهه شصتی «مرکز نیکوکاری رویش»، خیریه ای با ایده‌های نو و خلاقانه که مهمان شماره جدید صفحه «مردم نهاد» روزنامه خراسان است. او از انگیزه هایش درباره شکل گیری این مجموعه این طور می گوید: تجربیات خودم از حضور در حاشیه شهر برای انجام کارهای خیر را در قالب یک گزارش در فضای مجازی منتشر می کردم و  از آن بازخورد می گرفتم، طوری که برخی ها پیشنهاد همراهی در کارهای خیر را می دادند. در یکی از روزها خیری با من تماس گرفت که 70 تا 80 بسته معیشتی برای توزیع دارد. از آن جا که ماشین من برای توزیع این بسته ها جای کافی نداشت، در گروه تلگرامی پیامی گذاشتم که اگر کسی میتواند برای توزیع این بسته ها مرا همراهی کند، پس از آن آقایی همراه من شد و پیشنهاد داد که برای توزیع این بسته ها به سمت منطقه قرقی در آخر جاده سیمان برویم. خاطرم هست دی ماه بود و هوا سرد؛ که یک جمع چهار نفره به آن جا رفتیم.

لحن صدایش به مقاطعی از خاطرات که می رسد با بغض همراه می شود و ادامه می‌دهد: «به اولین خانه ای که رفتیم، صاحبخانه چند بچه قدونیم قد داشت و در خانه ای زندگی می‌کردند که دست‌شویی و حمام نداشت و کف خانه نمناک بود.» دوباره مکث می کند، همان طور که آهِ بلندی می کشد، مرا خطاب قرار می دهد و می گوید: خانم! خانه هایی می رفتیم که هیچ چیز نداشت. شرایط به گونه ای اسف‌بار بود که وقتی از این خانه ها بیرون می آمدیم، هیچ یک از ما چهار نفر نمی توانست جلوی اشک های خود را بگیرد. حتی الان که به آن روز فکر می‌کنم، تمام موهای تنم سیخ می‌شود. بی عدالتی، فقر، و...به وضوح به چشم می‌خورد. آن چیزهایی که در داستان‌ها می شنویم، من آن روز با چشم دیدم؛ افرادی که با وجود این که ایرانی بودند، اما شناسنامه نداشتند، بچه هایی که به خاطر فقر نمی توانستند به مدرسه بروند، خانواده ای که به خاطر قرض، فرزند خود را به اتباع دیگر کشورها فروخته بود، دختری 13 ساله که به خاطر اعتیاد پدرش تن به ازدواج با مردی 50 ساله داده بود و....من همه این تلخی های زندگی را آن روز دیدم. فردای آن روز ما چهار نفر افرادی را که می شناختیم در جلسه ای دعوت کردیم و گروه 18 نفره ای تشکیل دادیم و با توجه به موارد ناخوشایندی که شب قبل دیده بودیم، درباره تشکیل یک مجموعه گفت و گو کردیم. پس از آن آدم‌های مختلفی با گرایش‌های سیاسی و مشاغل متفاوت از اصولگرا و اصلاح طلب گرفته تا پزشک و جامعه شناس و کاسب همه را دعوت کردیم. می خواستیم کاری اصولی انجام دهیم. بعد از سه ماه جلسه به این نتیجه رسیدیم که همان محله قرقی را به عنوان پایلوت انتخاب کنیم و خانواده های هدف را براساس یک الگو انتخاب کنیم و در کنار هم با استادان جامعه شناسی، روان‌شناسی و...برای آن ها برنامه ریزی کردیم. پس از آن دانشجوها را به آن جا بردم و فرم هایی سه صفحه ای درست کردیم که داستان های زندگی، مشکلات، ضعف ها و قوت ها و... را براساس آیتمی علمی جمع آوری کردیم. خانواده های نیازمندی که بر اساس الگویی مشخص انتخاب شده بودند را در سه دسته شخصیتی جای دادیم. دسته اول خانواده هایی که افراد معتاد دارند، دسته دوم خانواده هایی که مادر خانواده سرپرست خانوار است و دسته سوم خانواده هایی که پدر و مادر حضور دارند، اما مشکلات مالی دارند. به تدریج کمک ها را شروع کردیم و مجوز سازمان مردم نهاد گرفتیم. بعد از آن از طریق کمیته امداد نیز مجوز گرفتیم. در واقع مرکز نیکوکاری رویش فعالیت غیر رسمی خود را از سال 1395 و فعالیت رسمی خود را از سال 1396 آغاز کرد.

 

این جا خانه تشکل هاست

این صفحه خانه تشکل هاست؛ خانه‌ای که روایتگر تلاش‌های ویژه و متفاوت قشرهای مختلف مردم در گذران زندگی و همراهی با مردم شریف این مرز و بوم است. از کارهای خلاقانه دانش بنیان گرفته تا تشکل‌های اقتصادی، هنری، اجتماعی و ... اگر کاری که در تشکل تان انجام می‌دهید متفاوت و خاص است، این جا برای بیان تجربه و روایت اقدامات شماست.  نام تشکل، توضیح مختصری از فعالیت و شماره تماس خود را در پیامکی که شروعش عنوان «مردم نهاد» است، بنویسید و برای ما به شماره 2000999 ارسال کنید تا روایتگر تلاش‌های شما باشیم.