شاید بارها با این نکته مواجه شده‌ باشید که پس از خوردن غذا، از پر شدن بیش از حد معده  احساس ناراحتی کنید، در حالی‌که در حین خوردن چنین حسی نداشتید. به گزارش لایو ساینس، بین زمانی که به اندازه کافی غذا خورده‌اید تا سیر شوید و زمانی که مغز واقعا متوجه می‌شود سیر شده‌اید، اختلاف وجود دارد. برخی افراد باور دارند که بین اولین لقمه‌ای که می‌خوریم و رفع گرسنگی، فاصله زمانی وجود دارد و باور عمومی آن را ۲۰ دقیقه‌ در نظر می‌گیرد. اما واقعا چند دقیقه طول می‌کشد تا مغز دریابد که سیر شده‌ایم؟ 

به مغز زمان بدهید 

دکتر نینا ناندی، متخصص گوارش در تگزاس، در این‌باره می‌گوید: «۲۰ دقیقه طول می‌کشد تا بدن سیگنال‌هایی به مغز ارسال کند که نشان دهد به اندازه کافی غذا خورده‌ایم. البته عوامل متعددی، از جمله نوع غذا و عادت‌های صرف غذا، در فاصله ارسال این پیام به مغز یا تاخیر آن دخیل‌اند.» او در ادامه تاکید می‌کند: «مغز برای تشخیص سیری در بدن به راهکارهای متفاوتی متکی است.» احساس سیری و گرسنگی در بدن، تا حد زیادی از طریق هورمون‌ها، به ویژه «گرلین» که محرک اشتهاست و هورمون «لپتین» یا سرکوب‌کننده اشتها، ایجاد می‌شود. سلول‌های چربی سفید بدن، ترشح این هورمون‌ها را بر عهده دارند. 

مغز چطور فرمان سیری می‌دهد؟

به گزارش «ایندیپندنت» هورمون گرلین با توجه به خوردن و نخوردن غذا تغییر می‌کند در حالی‌که هورمون لپتین نسبتا ثابت است. برخی هورمون‌های دیگر از روده، و نیز هورمون انسولین از لوزالمعده، هم در ایجاد حس سیری تاثیرگذارند. ناندی می‌گوید: «مغز همچنین با توجه به اطلاعاتی که اعصاب هنگام کشش معده ارسال می‌کند و پیام‌های بویایی و چشایی دریافت‌شده از بدن، احساس سیری را تنظیم می‌کند.» در واقع، همه این سیگنال‌ها نشان می‌دهند که به اندازه کافی غذا خورده‌ایم و به این ترتیب، میل به غذا را کاهش می‌دهند. با این توضیحات، حدود ۲۰ دقیقه طول می‌کشد تا بدن هورمون‌های مربوط به گرسنگی را تنظیم کند. زیرا این هورمون‌ها برای انتقال پیام به مغز زمان بیشتری نیاز دارند. 

حس سیری به نوع غذا هم بستگی دارد

مدت زمانی که طول می‌کشد تا بدن سیگنال‌های سیری را تولید و آن‌ها را به مغز ارسال کند، به نوع غذایی که می خوریم، نیز بستگی دارد. به گفته ناندی، غذاهای سرشار از فیبر مانند میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل، باعث سیری می‌شوند، در حالی‌که غذاهای کم‌فیبر و فراوری‌شده احساس سیری را به تاخیر می‌اندازند. از دیگر عوامل موثر بر حس سیری، نحوه صرف غذاست. آهسته غذا خوردن، زمان بیشتری به بدن  می‌دهد تا سیگنال سیری را نشان دهد، در حالی که توجه به غذا و جویدن و مزه کردن هر لقمه، کمک می‌کند تا این سیگنال‌ها بهتر هماهنگ شوند. برخی شرایط پزشکی، مانند کم‌کاری تیروئید و دیابت، نیز سیگنال‌‌های سیری را مختل می‌کنند، زیرا در چنین شرایطی، روند انتقال غذا به درون معده با اختلال مواجه می‌شود. مقاومت در برابر هورمون لپتین هم مشکلی است که باعث می‌شود فرد هیچ گاه احساس سیری نکند. این وضعیت که معمولا ریشه و دلایل ژنتیکی دارد، به چاقی مفرط منجر می‌شود.

 

زنانی که ۶ ساعت در روز می‌نشینند 2برابر بیشتر در معرض ابتلا به فیبروم رحم هستند.

نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد که افزایش ۶ ساعت یا بیشتر بی‌تحرکی در اوقات فراغت در روز ممکن است خطر فیبروم رحمی را در زنان قبل از یائسگی دو برابر کند. یافته‌ها نشان می‌دهد که خطر این رشدهای خوش‌خیم اما بالقوه بزرگ و دردناک رحم، همزمان با مدت زمانی که در طول روز صرف نشستن یا دراز کشیدن می‌شود، افزایش می‌یابد. به گفته محققان، فیبروم رحم شایع‌ترین تومور خوش خیم در زنان در سنین باروری است که شیوع آن از 4.5درصد تا ۶۹ درصد متغیر است. این توده‌ها ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند اما ممکن است با خون ریزی غیرطبیعی، درد لگن و شکم و ناباروری همراه باشند. رفتار کم تحرک با تومورهایی مانند سرطان آندومتر، تخمدان و سینه مرتبط است که به هورمون زنانه استروژن متکی هستند و فیبروم‌های رحمی توسط استروژن تغذیه می‌شوند. در نتیجه بررسی‌های این پژوهش در حالی که اوقات فراغت بی‌تحرک با شیوع فیبروم در زنان پیش از یائسگی ارتباطی نداشت، اما با شیوع فیبروم در زنان یائسه مرتبط بود؛ این خطر در میان افرادی که ۶ ساعت یا بیشتر از آن   در روز، اوقات فراغت بی‌تحرک داشتند، پنج برابر بیشتر از کسانی بود که کمتر از 2 ساعت اوقات بی‌تحرک داشتند. به گفته محققان، یک توضیح احتمالی برای روابط مشاهده شده ممکن است این باشد که رفتار بی‌تحرک با چاقی مرتبط خواهد بود که یک عامل خطرزا برای فیبروم‌های رحمی است. هم کم‌تحرکی و هم چاقی باعث افزایش سطح استروژن بدن می‌شود. سایر توضیحات احتمالی شامل ارتباط شناخته شده بین رفتار بی‌تحرک و اختلالات متابولیک، التهاب مزمن و کمبود ویتامین D است. یافته‌های این تحقیق در مجله دسترسی آزاد BMJ Open منتشر شده است.

* یکی از راه‌های مراقبت از زخم‌‌ها پیشگیری از عفونت است. این کار را می‌توانیم با تغییر پانسمان زخم به طور منظم انجام دهیم. بهتر است جای زخم را تا بهبودی کامل از آب و شستن دور نگه داریم و بدون مشورت پزشک از غوطه‌ور شدن در آب خودداری کنیم.

* مراقبت پوستی از دیگر عوامل موثر در مراقبت از زخم‌ سزارین است. استفاده از ورقه‌های سیلیکونی یکی از روش‌های مراقبت پوستی است. این ورقه‌ها و ژل‌ها، نوارهای سیلیکونی‌اند که مستقیما روی محل زخم گذاشته می‌شوند تا این ناحیه را مرطوب نگه دارند و به بهبودی آرام‌تر و ملایم‌تر زخم کمک کنند.

* انجام ورزش‌های سبک مانند پیاده‌روی به بهبود زخم‌ها کمک می‌کند، زیرا اضافه‌وزن و افزایش لایه‌های چربی مانع درمان سریع این زخم‌ها می‌شود.

* برخی از متخصصان هم ماساژ محل زخم را توصیه می‌کنند. توصیه متخصصان امر پزشکی این است که این ماساژ را شش هفته پس از زایمان و سزارین انجام دهید. برای انجام این کار ناحیه زخم را مرطوب کنید، سپس با ایجاد دایره‌های کوچک با دست در امتداد خط زخم سزارین، به آرامی فشار‌های ملایمی را وارد کنید.

* تمیز و مرطوب نگه داشتن ناحیه برش سزارین به جلوگیری از عفونت کمک می‌کند.

باکتری‌ها| اگر چه این قوطی‌ها در بیشتر مواقع ظاهری تمیز دارند اما ممکن است به باکتری‌هایی آلوده شده باشند که باعث بروز اسهال، بیماری تنفسی و سینه پهلو در شما شود. 

بیسفنول A| این ماده شیمیایی عنصر رایج در بطری‌های پلاستیکی است اما پس از این‌که تولید کنندگان متوجه شدند این ماده می‌تواند منجر به بر هم زدن توازن هورمونی شود، از استفاده آن خودداری کردند. هر چند این ترکیب هنوز هم در قوطی‌های فلزی یافت می‌شود. 

متالیک تانگ| برای افرادی که دارای حساسیت هستند، برخورد دهان با لبه آلومینیومی می تواند منجر به واکنش نامطلوب به طعم فلز شود.

جوندگان روی قوطی| احتمال این وجود دارد که بطری‌ها در معرض موش یا جوندگان دیگر قرار گرفته باشد و آلودگی‌هایی از سمت آن‌ها به شما منتقل شود.   

 

کیک یکی از خوراکی‌های مورد علاقه همه است درحالی‌که خوردن آن در شب برای همه به‌خصوص کودکانی که در سن رشد هستند، اشتباه است چون جذب کلسیم در بدن بیشتر شب‌ها صورت می‌گیرد و مصرف کیک و شیرینی مانع جذب آن می‌شود.

 

  کمبود ویتامین‌های ب، بیوتین و فولیک ‌اسید

ویتامین‌های ب در عملکردهای بدن، از جمله در تقسیم سلولی، نقش دارند. بیوتین نوعی ویتامین ب (ب‌۷) است که به بدن در تبدیل کردن غذا به انرژی کمک می‌کند و به این ترتیب، در مدیریت ارتباطات سلولی نقش دارد. نازک شدن تارهای مو و ریزش مو ممکن است ناشی از کاهش بیوتین باشد. بنابراین، با مصرف بیوتین می‌توانید ریزش موها را کم کنید.

 ویتامین د

ویتامین د به تقویت‌کننده بافت استخوان و استحکام آن معروف است. برخی از افرادی که کمبود ویتامین د دارند، علاوه بر ابتلا به راشیتیسم، دچار ریزش مو نیز می‌شوند. در این موارد، مصرف مکمل‌های ویتامین می‌تواند راهکار خوبی برای جبران این کمبود باشد. 

  آهن

آهن برای تامین گلبول‌های قرمز سالم بسیار مهم است که نقش اکسیژن‌رسانی در بدن دارند. اگر به میزان کافی آهن به بدن نرسد، دچار کم‌خونی یا کاهش گلبول‌های قرمز می‌شویم، که یکی از عوامل ریزش موهاست.

 ویتامین سی

ویتامین سی بیشتر روی سیستم ایمنی بدن اثر دارد تا روی ریزش مو. اما باید مطمئن شد که مقدار مناسب آن به بدن می‌رسد، به ویژه اگر بدن کمبود آهن داشته باشد. ویتامین سی را می‌توان با خوردن مرکبات، سیب‌زمینی، انواع فلفل‌ها و دیگر خوراکی‌های حاوی این ویتامین تامین کرد.

 روی

روی از دیگر مواد معدنی مهم است که به سلامت عملکرد سلو‌ل‌ها کمک می‌کند. کمبود این ماده معدنی بسیار نادر منجر به ریزش مو می‌شود. البته هنوز درباره ارتباط کمبود این ویتامین و ریزش مو به تحقیق بیشتری نیاز است.

 ویتامین E

ویتامین E (ای) به سیستم ایمنی و دیگر عملکردهای بدن کمک می‌کند، اما درباره کمبود این ویتامین و تاثیر آن بر ریزش مو تحقیق کافی نشده است.

  منیزیم

منیزیم عنصری حیاتی است که در سلامت مغز نقش مهمی دارد. ریزش مو نشانه معمول و رایج کمبود منیزیم در بدن نیست. اما، شواهد نشان می‌دهد که مصرف مکمل منیزیم به زنان مبتلا به سندروم تخمدان پلی‌کیستیک که ریزش مو داشته‌اند، کمک کرده است.

 آیا زیاد بودن میزان ویتامین‌ها در بدن می‌تواند باعث ریزش موها ‌شود؟

پاسخ این پرسش بله است. در برخی موارد، دلیل ریزش مو می‌تواند مصرف بیش از حد برخی ویتامین‌ها و میزان بیش از حد آن‌ها در بدن باشد. دو ماده‌ای که مقدار زیادشان می‌تواند موجب ریزش مو ‌شود عبارت‌اند از ویتامین آ و سلنیوم. اگر دچار ریزش مو شده‌اید، بهتر است با پزشک و متخصص پوست و مو برای یافتن راهکار درمانی مناسب مشورت کنید.