غفوریان- وقتی تخریب چی شدی یعنی هر لحظه آماده‌ای برای رفتن. وقتی تخریب چی شدی یعنی خیلی راحت می‌توانی از این دنیا و مافیها رها شوی. وقتی تخریب چی شدی یعنی پرواز با اولین اتفاق. وقتی تخریب چی شدی یعنی من از همه آماده ترم برای پرواز. وقتی تخریب چی شدی...
تازه حاج ماشاء ا... آخوندی می گوید: «شهید آقا مهدی میرزایی برای این که نیروها را جذب تخریب کند سخت گیری می کرد و هر کسی را وارد تخریب نمی کرد...» امروز با حاج آقا آخوندی که پس از جنگ، گردان تخریب  نیروهای خراسان بیشتر با نام او شناخته می شود، همکلام شدم تا درباره یکی از همین تخریب چی ها گفت وگو کنم؛ درباره شهید محمد قاسم موحدی که تا قبل از 24 سالگی به مسئولیت فرماندهی گردان تخریب و نیز فرماندهی آموزش تخریب لشکر5نصر خراسان هم می رسد و سرانجام در همین مسئولیت و پس از چند نوبت مجروحیت های شدید به شهادت می رسد.

شهید میرزایی، موحدی را جذب تخریب کرد
آخوندی که قبل و بعد از شهید موحدی مسئولیت گردان تخریب لشکر را به عهده داشته است،می‌گوید: شهید قاسم موحدی از رزمندگان قدیمی بود که از ابتدای جنگ در جبهه ها حضور داشت و به واسطه شهید بزرگوار مهدی میرزایی که آن موقع فرمانده تخریب لشکر 5 نصر بود، جذب این واحد شده بود.آن موقع «تخریب» به شکل واحد و گردان تشکیل نشده بود. آن دوره آقا قاسم در یکی از گردان ها بود و به دلیل هم محله ای بودن با آقا مهدی میرزایی همدیگر را پیدا می کنند و همرزم می شوند. آقا مهدی در  جذب نیروهایش دقت زیادی به خرج می داد و برایش مهم بود کسانی را به تخریب بیاورد که به درد این کار بخورند. از این رو احساس کرده بود که قاسم می‌تواند در تخریب موثر باشد بنابراین او را به واحد تخریب دعوت کرد.البته این را هم بگویم که آن دوره جذب گردان ها سازوکار مشخصی نداشت که به طریق تعریف شده ای این کار انجام شود و در واقع فرماندهان و مسئولان نیروهایشان را براساس توانمندی ها و استعدادهایشان شناسایی و جذب می کردند.
قاسم باعرضه بود
آقا قاسم هم جزو نیروهای باهوش، باعرضه و با اراده آن دوره بود که کارهای بزرگی در دوره مسئولیت اش انجام داد. او تخریب را به گونه ای آموخته بود که از بسیاری از هم دوره ای هایش جلوتر بود و گاهی مواردی را درباره تخریب می‌دانست که جلوتر از دانش دیگران بود.
اواخر سال 60 نزدیکی های نوروز قرار بود قاسم به تخریب بپیوندد که متاسفانه در پی یک پاتک در چذابه، خمپاره ای کنار او فرود می‌آید و از ناحیه پا به شدت مجروح می شود. آن موقع آقامهدی همیشه از قاسم تعریف و تمجید می کرد و می گفت: یک آقاقاسم داریم که ان شاءا... به زودی به ما در تخریب اضافه می شود. خلاصه این که کلی از قاسم برای ما تعریف می کرد. این مجروحیت شهید موحدی باعث شد چند ماه در آمدنش تاخیر ایجاد شود. پس از چند ماه او با همان وضعیت مجروحیت پا ، خودش را به آقامهدی میرزایی رسانده بود. من تا آن موقع قاسم موحدی را ندیده بودم. در اولین برخوردهایم با قاسم، او را شخصیتی آرام و متین دریافتم. گاهی تصور می کردی خیلی خونسرد است اما جوانی پرکار، بسیار دوست داشتنی و صبور بود. بعد از شهادت آقا قاسم با پدرش ملاقات کردم. وقتی در حرکات و کلام پدر آقاقاسم دقت می کردم حقیقتا قاسم را نسخه ای کپی شده از پدرش در مسائل اعتقادی و کار می دیدم. به هر روی، آقا قاسم به ما در تخریب اضافه شد و ما می دیدیم او در دوره ای که در تخریب بود تا شهادت، چگونه در ماموریت ها سرسختانه کار می کرد و برای کار، خواب و خوراک نداشت.
همه پسرعموها در جبهه بودند
در آن زمان پسرعموهای آقاقاسم هم در منطقه بودند. شهید علی موحدی، کاظم، علی (پسرعموی دیگرش که از آزاده هاست) و خلیل پسرعموهای او بودند که تمامی شان آن سال ها درجنگ حضور فعال و جدی داشتند. در واقع آقاقاسم از نظر خانوادگی هم دارای پشتوانه ای با حال و هوای جبهه و جهاد بود.بالاخره چند ماه از حضورش در تخریب گذشت و مدتی هم در واحد تخریب در قسمت آموزش نیروها فعالیت کرد تا این که مجدد مجروح شد. پس از مجروحیت اش، به فرماندهی آموزش تخریب لشکر 5 نصر رسید. یعنی سه تیپ جوادالائمه(ع)، امام رضا(ع) و امام صادق(ع) که لشکر 5 نصر را تشکیل می دادند، نیروهایشان تحت مسئولیت آقا قاسم موحدی آموزش تخریب را فرا می گرفتند.
پرواز در پاک سازی
وقتی برادر قاسم شهید شد، من از لشکر 5 نصر به لشکر 21 امام رضا(ع) مامور شده بودم. شهریور سال 64 بود که آقا قاسم و تعدادی از نیروهایش برای پاک سازی مرکز آموزش شهید حیدری در ایلام اعزام شده بودند و او هنگام پاک سازی مهمات در 24 سالگی به شهادت رسید.
علی فهمیده قاسم زاده از دوستان شهید قاسم موحدی نیز در بیان خاطره ای از دوران نوجوانی او چنین نقل می کند: قاسم به نماز خیلی اهمیت می داد  و خاطرم هست برای قرائت صحیح نماز خیلی حساس بود. یک روز   به قاسم گفتم: تو چرا این قدر اصرار داری که قرائت نماز صحیح باشد، در صورتی که   هنوز به سن تکلیف نرسیده‌ای؟ قاسم در جواب من گفت: انسان قبل از این که به سن تکلیف برسد، باید تمرین داشته باشد تا   زمانی که به سن تکلیف رسید، در این زمینه مشکلی نداشته باشد. بارها می دیدم که برای این مسائل وقت می گذاشت و اصرار داشت همه چیز درست باشد.
به یاددارم   زمانی که در 18-17 سالگی   بود، هر کدام از نمازهای یومیه اش را که می خواند همراه با آن نماز قضا هم می خواند. حتی بعضی وقت ها نمازهایش طولانی می شد. یک بار از او  پرسیدم: قاسم! چندتا نماز می خوانی؟ مثلاً نماز ظهروعصر دوتا نماز بیشتر نیست، در پاسخم گفت: من نماز قضا دارم و نمازهای قضایم را می خوانم. البته نه به عنوان این که نمازهایش ترک شده باشد، بلکه روی حساسیت هایی که درباره انجام تکالیفش داشت ، می خواست به گردنش تکالیف قضا شده ای نباشد.
 

جمعی از مسئولان بنیاد شهید شهرستان چناران با حضور در منزل شهید خان بابا آراسته ضمن گرامی داشت یاد این شهید از خانواده وی تجلیل کردند. شهید خان بابا آراسته در دوم اسفند 1307 چشم به جهان گشود و در 24فروردین 1362 در عملیات والفجر به درجه رفیع شهادت نائل آمد.به گزارش ایثار واحد خراسان رضوی، صدیقه خدیوی معاون تعاون بنیاد شهید و امور ایثارگران خراسان رضوی در این دیدار ضمن تکریم خانواده شهید تاکید کرد:  تکریم خانواده های شهدا و ایثارگران، عزت کشور را به دنبال دارد. وی گفت: شهیدان از همه هستی خود گذشتند و ما باید سپاس گزار و قدردان شهدا و خانواده آنان باشیم و تکریم ایثارگران به نوعی حرکت در مسیر آن ها به شمار می رود.
معاون تعاون بنیاد شهید و امورایثارگران خراسان رضوی افزود: حرکت در مسیر شهدا ما را به اوج کمال انسانی می‌رساند و خدمت به خانواده‌های شهدا یک فضیلت و افتخار بزرگ برای انقلاب اسلامی است. وی گفت: شهادت و ایثارگری عنایت خداوند به بندگان خاص خود است و این توفیق شامل هرکس نمی‌شود و اقتدار و صلابت ما مدیون حماسه‌آفرینی شهیدان، جانبازان و ایثارگران هشت سال دفاع مقدس است.
خدیوی با بیان این که تکریم خانواده شهدا، عزت برای نظام است، افزود: تکریم و احترام به خانواده های شهدا از وظایف مسئولان است وفرهنگ ایثار وشهادت موجب بیداری ملت های اسلامی در سراسر دنیا می شود.در این دیدار که علی اکبر حسینی چالشتری رئیس اداره پذیرش و امور ایثارگران بنیاد استان و رضا ثانوی سرپرست بنیاد شهیدو امورایثارگران چناران نیز حضور داشتند، با اعطای لوح سپاس از این اسوه صبر و مقاومت تجلیل به عمل آمد.این خبر حاکی است، شهرستان چناران در 50 کیلومتری شهر مشهد مقدس واقع شده و 383 شهید،990 جانباز و 52 آزاده را تقدیم نظام شکوهمند جمهوری اسلامی ایران کرده است.

گروه پلاک عزت-  میان رزمندگان مدافع حرم و کسانی که با شهدای مدافع سر و سری دارند، یکی از شهدا به "شهید امام رضایی" شهرت دارد و این شهید کسی نیست جز «حسین محرابی».  او را به خاطر ارادت فراوانش به امام رضا(ع) و شهادتش در روز شهادت این آقای غریب با این لقب خطاب می‌کنند و بعضی دیگر نیز به خاطر لبخندهای معروفش عنوان "شهید خنده" را به او داده‌اند. این ایام در تقویم قمری همزمان با روز عروج این شهید مدافع حرم و فرصت مناسبی است تا با مرور خاطرات او، چند قدمی در حال و هوای حرم عقیله بنی هاشم حضرت زینب (س) گام برداریم و با یاد این شهید، جانمان را صفا بخشیم.
3 بار از من خداحافظی کرد
در مرور خاطرات و حرف های دلتنگی درباره این شهید، ابتدا به سراغ مادر این شهید می‌رویم. خانم تهامی پور مادر شهید محرابی حرف های شنیدنی زیادی درباره فرزندش حسین دارد و می‌گوید: حسین سه بار از من خداحافظی کرد. هر بار به او می‌گفتم: «حسین جان تو زن وبچه داری، نرو تا سایه‌ات روی سر زن و سه فرزندت باشد» همیشه در جواب می‌گفت: «سایه ائمه و حضرت زینب(س) بالای سر زن و فرزندم است» می‌گفتم: «من تحمل دوری تو را ندارم» در جواب من می‌گفت: «بی‌بی حضرت زینب (س) به شما صبر می‌دهد.» آخرین باری که می‌رفت، به من گفت: «از نوحه‌هایی که زمان شیر دادن، می‌خواندی برایم بخوان»، نوحه‌ها را خواندم و گفتم: «راضی‌ام به رضای خدا» این را گفتم و حسین رفت. بعد از مدتی که خبر شهادتش را به ما دادند به حضرت زینب (س) گفتم: «حسین را از ما بپذیر، من پنج فرزند دارم که هر پنج نفرشان را درراه دفاع از اسلام و حرم ائمه اطهار تقدیم شما می‌کنم».
از لبنان خودش را به حرم رساند
اما روایت اعزام و شوق رفتن به جبهه سوریه هم از زبان همسر شهید محرابی شنیدنی است، او این گونه تعریف می کند:«حسین آقا اول برای رفتن به سوریه از طریق تیپ فاطمیون ثبت‌نام کرد ولی چون این تیپ فقط رزمندگان افغانستانی را   اعزام می‌کرد حسین بعد از چندین بار اقدام، موفق به رفتن نشد اما ناامید هم نشد و همچنان برای رسیدن به هدفش که همان دفاع از حرم حضرت زینب(س) بود به تلاش اش ادامه داد. برای رفتن به سوریه به‌جز مشهد از طریق شهرهای قم، تهران و اصفهان هم اقدام کرد. بعضی وقت‌ها همه‌چیز خوب پیش می‌رفت و حتی چند بار هم سوار خودروهای اعزام‌ شده بود. اما هر بار در آخرین لحظات، با اعزام همسرم مخالفت و حسین آقا مجبور به برگشتن می‌شد. بالاخره یکی از روزها که به مشهد برگشته بود، با ما مشورت کرد، ماشین اش را فروخت و با هزینه شخصی به لبنان رفت و این بار از طریق حزب ا... لبنان به سوریه اعزام شد. اگرچه حسین خودش را به سوریه رسانده بود اما این بارهم موفق به شرکت در عملیات ها نشد و داستان بازگشت او به ایران دوباره تکرار شد. بعد از زیارت به ایران برگشت و همچنان به توسل هایش به امام رضا(ع) ادامه داد و بدون این که ذره‌ای ناامید شود، برای رفتن نهایت تلاش اش را انجام داد، تا این که یک ماه بعد از بازگشت اش از طریق لشکر فاطمیون به سوریه اعزام و با نام جهادی «سید حسین» در عملیات حاضر شد.»
زمزمه هایی غریب
همسر شهید محرابی درباره نحوه شهادت همسرش می‌گوید: «چند روز قبل از شهادت حسین آقا، زمزمه‌هایی در بین همرزمان او پیچیده بود که حسین بوی شهادت می‌دهد و دقیقاً در همان روزها حسین به‌شدت بی‌قرار بود. آن‌طور که همرزمانش برای ما روایت کرده‌اند، روز عملیات نام کسانی را که قرار بوده است در عملیات شرکت کنند خوانده‌اند و اسم حسین در فهرست نبوده است. حسین  برای گرفتن رضایت فرمانده محور، نزد او می‌رود اما فرمانده محور با حضور او در این عملیات مخالفت می‌کند.
همسرم که اصرار را بی‌فایده می‌بیند به فرمانده محور می‌گوید: «من بچه مشهدم اگر من را به این عملیات نبرید به‌محض برگشتن به حرم امام رضا (ع) می‌روم و از شما پیش آقا شکایت می‌کنم.»فرمانده محور وقتی صحبت‌های محرابی را می‌شنود، بالاخره به او اجازه حضور در عملیات را می‌دهد. در همین لحظات یکی از همرزمانشان به بقیه مدافعان حرم می‌گوید: همه ما از مشهد آمده‌ایم. فردا روز شهادت امام رضا(ع) است و خوش به حال کسی که فردا شهید شود.  هنوز حرف این مدافع حرم تمام نشده که شهید محرابی به همرزمانش می گوید: «آن‌کسی که می‌گویی شهید می‌شود، من هستم.»
آخرین کلمه‌ای که گفت
درباره لحظه شهادت همسرم یکی از همرزمانش که از همه به او نزدیک‌تر بوده است، می‌گوید: «شهید محرابی فردای آن روز، روی پشت‌بام یکی از ساختمان‌ها پشت من ایستاده بود که ناگهان صدایی را از پشت سرم شنیدم. به‌محض این که برگشتم، حسین روی زمین افتاده بود. با خودم گفتم تیر به کتف حسین آقا خورده است، اما خون ریزی شدیدتر از این حرف‌ها بود. درگیری به‌شدت زیاد بود. برگشتم و مشغول تیراندازی به سمت داعشی ها شدم. دوباره به سمت حسین آقا نگاه کردم. وی در حالت سجده بود و آخرین کلمه‌ای که گفت: «یا اباالفضل» بود. تیر دقیقاً به قلب ایشان خورده بود و در همان لحظه شهید شدند.