«راضی بودن به سخت‌ترین مقدّرات الهی از عالی‌ترین مراتب ایمان و یقین خواهد بود.‏»
مستدرک الوسائل: ج 2، ص 413، ح 16

حقه‌های عجیب سارقان خردسال
۵۲ سال پیش در چنین روزی روزنامه «خراسان»نوشت:
مدتی بود که چند کودک خردسال مردم تربت حیدریه را ناراحت کرده بودند، این کودکان هر چند وقت یک‌بار به در یکی از منازل رفته و اظهار می‌کردند که آقای شما دستور دادند همان رادیو یا فلان اثاثیه را بدهید که لازم دارند و آن‌ها چنان ورزیده و ماهر عمل می‌کردند که نشانی‌های صحیحی جور می‌کردند و اعتماد اهل منزل را جلب می‌کردند.خانم خانه هم از روی نشانی ناگزیر می‌شد حرف آقای خانه با بهتر بگوییم حرف این سارقان خردسال را اطاعت کند و شیء مورد درخواست را تحویل دهد.موضوعی که جالب به نظر می‌رسید و حاکی از کارکشتگی آنان بود، این است که اگر رادیو یا هر چیز دیگر که تحویل داده می‌شد، بدون بسته‌بندی می‌بود، بلافاصله به خانم خانه دستور می‌دادند که ما این شیء را این گونه نمی‌بریم و باید روپوش داشته باشد و خانم خانه هم ناگزیر از اطاعت و اجرای درخواست آن‌ها بود.
این جریان‌ها به شهربانی رسید و رئیس شهربانی به ماموران آگاهی دستور دستگیری این سارقان کوچک را داد. یکی از ماموران آگاهی پس از چند روز تلاش و کوشش موفق شد دو پسربچه به نام‌های «الف» و «م» را در حین سرقت یک ساعت مچی و فرار با آن دستگیر کند.
بعد از دستگیری ابتدا آن‌ها منکر عمل خویش شدند ولی بالاخره با توجه به شواهد موجود به تمام سرقت‌هایی که در این مدت کرده بودند، اقرار کردند. پس از تشکیل پرونده کودکان مزبور دستور بازداشت آن‌ها صادر شد.
فکری به حال دانش‌آموزان بکنید
به طوری که خبرنگار ما اطلاع می‌دهد، هنوز عده کثیری از دانش‌آموزان نتوانسته‌اند در دبیرستان‌ها ثبت نام کنند  و هر روز به اداره فرهنگ مراجعه و از آن جا به دبیرستان‌های مختلف راهنمایی می شوند اما در دبیرستان‌ها با موافقت نکردن روسا مواجه می‌شوند.
خوب است که مقامات مسئول فکری به حال این دانش‌آموزان سرگردان بکنند.
سیل پاییزی ریل‌ها را منهدم کرد
به طوری که خبرنگار ما گزارش می‌دهد، قطار مسافربری تهران-مشهد که قرار بود ساعت 6 صبح دیروز به ایستگاه مشهد برسد، به علت جریان یافتن سیل و خراب شدن ریل‌ها نتوانست به مشهد بیاید.
سیل در منطقه نسبتا وسیعی که بین سمنان و ایستگاه گرداب است، جریان یافت و حدود 1.5  کیلومتر از ریل‌های راه آهن را منهدم کرد. بر اثر خرابی ریل‌ها قطار متوقف شد  و مراتب بلافاصله به تهران گزارش داده شد.
ضمنا قطار مسافربری عادی مشهد-تهران که ساعت 11:50 روز جمعه ایستگاه مشهد را به سوی تهران ترک کرده بود، در ناحیه سمنان توقف کرد.
ساعتی پس از وقوع سیل ماموران در محل حادثه جمع شدند و به ترمیم ریل ها اقدام کردند.

قاضی زاده هاشمی، وزیر فریمانی بهداشت در صفحه شخصی خود به بهانه هفته جهانی «سالمند» یادداشت کوتاهی را منتشر کرد که در بخشی از آن آمده است: فصل سالمندی ویژگی‌های خاص خود را دارد و بر ماست که با مهربانی و صبوری، دین خود را به نازک دلانی که روزگاری چون کوه در برابر سختی‎های زندگی ایستادگی و ما را حمایت کرده‌اند، ادا کنیم. نکته‌ای که در این عرصه باید به آن عنایتی جدی داشته باشیم، این که پیامد طبیعی برنامه‌های توسعه و پیشرفت نظام‌های سلامت، سالخوردگی ساکنان کره خاکی است. از جمله تخمین زده می‌شود تا ۲۰ سال آینده بیش از ۱۵درصد جمعیت کشور ما را سالمندان تشکیل دهند.

بهروز شعیبی و امیرحسین صدیق به همراه جمعی از بازیگران و کارگردانان سینما در هیئت خانه اطعام محبان اهل بیت(ع) حضور پیدا کردند.در این مراسم چهره های دیگری همچون مرضیه برومند،  نرگس آبیار،  محمد بحرانی، محمدحسین مهدویان و هادی حجازی‌فر نیز حضور داشتند. این هنرمندان در روند پخت غذا و توزیع آن میان نیازمندان مشارکت کردند.

نویسندگی برای او از یک خواب شروع شده است و بعد از آن نیز راه طولانی را طی کرده تا امروز به عنوان یکی از چهره‌های سرشناس عرصه ادبیات شناخته شود و سکانداری بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان را بر عهده بگیرد. «مهدی قزلی» که آثار برجسته‌ای چون«جای پای جلال»، «پنجره‌های تشنه»، «روزی روزگاری جنگی»  و... را در کارنامه خود دارد، به تازگی سفری به مشهد داشت که همان بهانه این گفت وگو شد:
یک خواب و شروع داستان نویسی
قزلی در کنار نویسندگی، فعالیت مطبوعاتی و سفرنامه نویسی را نیز تجربه کرده خودش در این مورد بیان می کند: داستان نویسی من به صورت جدی از یک خواب شروع شد. من آن را نوشتم و کسی خواند و بعد از آن بود که متوجه شدم آن چه که نوشتم به داستان نزدیک است.
وی از علاقه‌اش به تجربه عرصه‌های مختلف می‌گوید و یادآور می‌شود: داستان، سفرنامه و تک نگاری هر کدام بخشی از ادبیات هستند و نمی توانم بگویم یکی را بیشتر و یکی را کمتر دوست دارم. نویسنده گاه با توجه به اقتضائات و تلاش برای زنده ماندن خلاقیتش، عرصه فعالیت خود را تغیر می‌دهد.
او که یکی از چهره‌های سرشناس عرصه «تک‌نگاری» و «مستندنگاری» است، درباره این حوزه بیان می‌کند: به نظر من مستند نگاری یکی از عرصه‌های مهم ادبیاتی ماست که کمتر به آن پرداخته شده است و در واقع فصل مشترک اجتماع و ادبیات به شمار می‌آید.
این نویسنده بر این باور است که مستند نگاری می تواند مخاطبانی که دغدغه موضوعات حقیقی و واقعی دارند را با عرصه ادبیات و کتاب خوانی آشتی دهد.
مدل هالیوودی و حقوق نویسندگی
 از قزلی در مورد نویسندگانی می‌پرسیم که بیش از همه بر روحیه و قلم او تاثیر گذاشته‌اند که در پاسخ می گوید: در آثارم از فرد خاصی تاثیر نگرفته ام   و دنباله رو کسی نبودم اما به جلال آل احمد نه برای آثارش، بلکه به دلیل شخصیتش علاقه‌مند بوده‌ و مشتاق آثارش هستم.
حرف را می‌کشانیم سمت حرفه نویسندگی و این که آیا درآمد حاصل از آن، کفاف زندگی «قلم‌به دستان» را می‌کند. تاملی می‌کند و می‌گوید: اگر قرار باشد با نویسندگی زندگی را گذراند تبعا باید عده ای هم باشند که این آثار را بخوانند. با این اوصاف اگر کسی بخواهد صرفا مبتنی بر علایق خود بنویسد، شاید محصول کارش درآمدزا نباشد. از این منظر نویسنده باید به نیاز مخاطب توجه کند. نویسندگان ما کمی با جامعه فاصله دارند و در اصطلاح کار خودشان را می کنند و خواننده نیز به همین شکل. این رابطه نداشتن سیستماتیک باعث می شود تا نویسنده اثر خوبی را تولید کند اما مورد توجه قرار نگیرد. در حقیقت توجه به مدل هالیوودی سینما می تواند به نویسندگان ما در این عرصه کمک بزرگی کند.
میل به نوشتن و دردسرهای کار اجرایی
قزلی در شمار نویسندگانی است که در کنار کار نگارش حضور فعالی در عرصه های مدیریتی و اجرای برنامه های فرهنگی دارد، این رویه او خلاف علاقه و اشتیاق نویسندگان به خلوت‌گزینی‌ است، پس صریح از او می‌‌پرسیم خود خواسته که دردسر امور اجرایی را در کنار حرفه نویسندگی بپذیرد یا از آن جنس «توفیق‌های اجباری» نصیبش شده است، در جواب می‌گوید: بخشی از این اتفاقات، خودخواسته نیست. این که جایی درگیر باشی و مسئولیت اجرایی داشته باشی، به دعوت و اصرار دیگران باز می گردد و صرفا این نیست که من بخواهم  و بروم دنبالش. گاهی کار اجرایی را به واسطه دغدغه‌هایم قبول می کنم و گاهی هم نه.
مدیرعامل بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان ادامه می دهد: کار اجرایی همه اش دست خود آدم نیست ولی نوشتن همه چیزش دست نویسنده است و وابستگی بیرونی ندارد. کار اجرایی رئیس دارد، ارباب رجوع دارد و همین باعث می شود تا انسان محدود شود. من اغلب آثارم را در برهه‌هایی نوشتم که درگیر کار اجرایی نبودم. البته فعالیت های فرهنگی کمک می کند تا نویسندگان مفاهیم بیشتری برای نوشتن عرضه کنند. اگر کسی بخواهد نویسنده درجه یک باقی بماند باید به میزان مسئولیتی که قبول می کند توجه داشته باشد.
چهره ها پرورش پیدا نمی کنند
پرورش استعدادهای ادبی، همواره دغدغه فعالان این عرصه بوده است اما حتما تربیت نویسندگان آینده، آدابی دارد. قزلی اما نگاهی متفاوت به این حوزه دارد و عنوان می‌کند: چهره‌ها پرورش پیدا نمی کنند و  این گونه نیست که هر وقت اراده کردیم بتوانیم چهره ای بسازیم و به جامعه عرضه کنیم؛ بلکه این جریان زندگی است که کمک می کند تا نویسندگانی خوب قد بکشند و به نامداری برسند. علاوه بر این باید زمینه و بستر نیز برای شکوفایی استعدادها ایجاد شود که البته بخشی از این بسترسازی حاکمیتی و  بخشی غیرحاکمیتی است.
وی می افزاید: این که در برهه کنونی، حال ادبیات ما خوب نیست، یک بازنمایی از وضع موجود اجتماعی به شمار می‌آید. یعنی همان‌گونه که وضعیت اجتماعی خوبی نداریم و آدم ها دچار چه‌کنم‌های فراوانی هستند، طبیعتا وضعیت ادبیات نیز برگرفته از همین فضاست. دغدغه های فرهنگی و انسانی و دل مشغولی های زندگی روزانه زیاد شده و ادبیات هم به نوعی از حال جامعه تاثیر می‌پذیرد.
فضای مجازی مانند چاقویی است که نباید دست سلاخ سپرد
این نویسنده گریزی نیز به فضای مجازی و تبعات آن بر عرصه ادبیات و میل جامعه به کتاب خوانی می‌زند و ابراز می‌کند: فضای مجازی یک بستر و امکان است که تبعات خوب یا بد آن به کیفیت و کمیت بهره‌مندی ما بستگی دارد.  به عنوان مثال؛ استفاده از تلگرام برای ایجاد گروه‌هایی که به نشر فاقد مجوز آثار مکتوب دامن می‌زنند، مضر است اما رویکرد اگر اطلاع‌رسانی و ارتباط‌گیری باشد، می‌توان از نفحات آن بهره جست.
وی تاکید می کند: فضای مجازی به مثابه چاقویی می ماند که هم می تواند دست جراح باشد و هم دست سلاخ. باید مراقب بود که این چاقو را به دست چه کسی می‌سپاریم. هم اکنون ما  دو پایگاه «نقد کتاب» و «نقد شعر» را به صورت مجازی راه اندازی کردیم و موضوع بعد مسافت را از میان برداشتیم و هر کس در هر جای دنیا داستان یا شعر فارسی داشته باشد می تواند آن را به این دو پایگاه ارسال و نقد آن را دریافت کند.
وی ادامه می دهد: به هر روی، اقتضای فضای مجازی کوتاه نویسی و سطحی نگری است و باید مراقب باشیم که این رویکرد به همه عرصه‌های ادبی ما تسری پیدا نکند. هیچ وقت بریده‌ای از یک کتاب، جای خود کتاب را نمی گیرد. در حقیقت خواندن کتاب وقت و رغبتی برای مطالعه می خواهد که اقتضای فضای مجازی این نیست.
مدیرعامل بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان تاکید می کند: توجه به ادبیات و کتاب خوانی چیزی نیست که مردم منتظر باشند تا حاکمیت برای تحقق آن اقدامی کند. به بیان بهتر، کتاب‌خوانی به مثابه بهداشت فردی است و مردم خودشان باید به فکر آن باشند. قاعدتا اگر در حوزه کتاب خوانی کم کاری می‌شود، اول ضررش متوجه خود مردم و جامعه است. البته وضعیت ما از گذشته بهتر شده و امیدواریم روز به روز نیز شرایط بهبود یابد.
حسرت کم نوشتن دارم
قزلی در زمره نویسندگانی است که در راه اندازی نشریه «همشهری داستان» نقش موثری را ایفا کرده و در ورود ادبیات به عرصه رسانه می‌گوید: موقعی که همشهری داستان را راه انداختیم شعارمان این بود که می خواهیم از داستان لذت ببریم و شرایط فعلی این نشریه نشان می‌دهد که توانستیم در تحقق آن هدف اولیه موفق عمل کنیم.
او از ظرفیتی می‌گوید که ادبیات می‌تواند در عرصه مطبوعات و رسانه ایفا کند و باور دارد که سبک پرداخت به این رویکردهای تخصصی، نتیجه کار را مشخص می‌کند.
این نویسنده جوان از حسرت این روزهای زندگی اش چنین می گوید: هم اکنون که درگیر کار اجرایی هستم به شدت از کم نوشتن و کم خوانی رنج می برم و حسرت آن را دارم که قلمی به دست بگیرم و تراوشات ذهنی را بر روی کاغذ ثبت کنم. به شدت نگرانم از بابت زمانی که از دست می‌رود و فرصت‌هایی که از ما می‌گریزند.
توفیق قلمم از توجه ائمه اطهار(ع) بوده است
قزلی در زمره نویسندگانی است که آثار برجسته‌ای را با محوریت زندگی و سیره ائمه اطهار(ع) قلم زده و روانه بازار کرده‌اند. او معتقد است که ورودش به این عرصه حکمتی داشته است؛«تولید برخی از این آثار به دلیل توجه حضرت رضا(ع) بوده است. در زندگی روزانه هر کدام ما ممکن است چنین عنایتی وجود داشته باشد و خودمان متوجه آن نباشیم.»
وی ادامه می‌دهد: اهل بیت (ع) جایگاه ویژه ای در زندگی اغلب ما دارند. از طرفی باور دارم هر چیزی که در زندگی نویسنده مهم است باید در آثارش نیز متبلور شود. در مورد خود من هم این موضوع صدق می کند. البته تعداد آثاری که در این عرصه دارم اندک است و قطعا باید بیشتر از این‌ها برای ائمه‌اطهار(ع) دست به قلم شوم. تاکید می‌کنم، اگر قلمم توفیق یافت تا روایتگر مفاهیم ادبی با محوریت این خاندان مقدس باشد، همه از عنایات ایشان و به ویژه حضرت رضا(ع) است.

گسترش فضای مجازی، فرصت ها و چالش هایی را برای ساحت تربیت سیاسی و اجتماعی جامعه ایران فراهم ساخته است.
چنان که در بسیاری از ارزیابی ها چالش های فضای مجازی حول دو محور مطرح بوده است، یکی چالش کارکردهای فضای مجازی و دیگری نحوه مدیریت و نظارت بر آن.
 به بیان دیگر با وجود آن که بستر فناوری در کشور به مثابه یک فرصت تلقی می شود، اما زمانی که این تکنولوژی در دسترس عموم مردم قرار می گیرد چالش های آن به دلیل نبود برنامه ریزی و فرهنگ سازی نمود بیشتری می یابد.  
بنابراین با وجود آن که فضای مجازی می توانست فرصت های اقتصادی از جمله اشتغال و بسترهای فرهنگی مطلوبی چون تعاملات علمی را فراهم آورد اما شاهد غفلتی عمیق از آسیب های این فضا در میان دولتمردان هستیم، مصداق این مدعا چالش‌های گسترش فضای مجازی در حوزه روابط خانوادگی به ویژه میان فرزندان و والدین و یا همسران است.
 تغییرات به وجود آمده در این حوزه به کاهش نقش خانواده به عنوان مرجع، کاهش ارتباط والدین با فرزند و اختلافات زوجین به‌واسطه استفاده ناهنجار از این فضا منجر شده است.
 پیامدهای مواجهه مخاطبان ایرانی با آسیب های فضای مجازی، دغدغه های بسیاری را برای جامعه ایجاد کرده است و کارشناسان به دفعات نسبت به این شرایط ابراز نگرانی کرده اند.
گرچه فرهنگ سازی در فضای مجازی مجزا از مباحث زیرساختی و توسعه فناوری است اما  باید توام به مسائل زیرساختی ملاحظات و مناسبات فرهنگی توجه شود تا به بستر اصلی فرهنگ آسیبی وارد نسازد بلکه حتی متقابلا شرایطی فراهم شود که از این ظرفیت به عنوان یک عنصر تقویت کننده و مکمل فرهنگ بهره گرفته شود.
 به طور مثال؛ نحوه دسترسی و سرعت اینترنت برای نوجوانان فاقد قوه تمیز، نباید به سهولت فراهم شود بلکه باید در قالب سازوکاری باشد که نظارت خانواده نیز به عنوان یک فیلتر در این مسیر عمل کند.
وجود و تبعات آسیب های فوق الذکر مسئولیت دولت و شورای عالی فضای مجازی را بیش از پیش کرده است، از این منظر باید برنامه هوشیارکننده و بصیرت افزایی در دستور کار قرار گیرد.
حال این سوال مطرح می‌شود که جامعه ما و مردمان آن تا چه میزان از تهدیدهای فضای مجازی آگاهی دارند؟ پاسخ به این سوال دشوار نیست، موید آن هم پرونده های مفتوح موجود در این زمینه و انبوه مشکلات و آسیب‌هایی است که افراد در رویارویی با این بخش به آن دچار شده‌اند.
در حقیقت نهادهای متولی امر که رسالت شان تدوین و تبیین خط مشی برای فضای مجازی کشور طی سال های گذشته بوده، همواره دچار نوعی سهل اندیشی و غفلت در وظایف و مسئولیت های خود بوده اند و همین امر مانع برخورد مناسب و جامع با این حوزه شده است.
 تبعات آن نیز نبود بهره‌مندی از فرصت های این عرصه و ناتوانی برای حفظ جامعه از آسیب ها و تهدیدهای دنیای مجازی بوده است.
به هر روی، این ضرورت همچنان باقی است و نهادهای مسئول باید کمر همت به تحقق آن ببندند.
 در این زمینه و برای پیشگیری از آسیب های این فضا، سیاستگذاری‌ها باید توام رویکردهای سلبی و ایجابی را شامل شوند.
 اتخاذ هر دوی این رویکردها بنا به موقعیت و ضرورت، اثربخشی بیشتری را رقم می‌زند.
 در حقیقت در این عرصه، بایدها و نبایدها مکمل یکدیگرند.
بنابراین این روحیه و وجدان کاری باید در مسئولان تقویت شود تا نگاه مدبرانه و دلسوزانه به این عرصه داشته باشند.
 از سویی، دسترسی ها و تسهیلاتی که در اختیار مردم قرار می گیرد باید مکمل و تقویت کننده فرهنگ باشد نه آسیب زا برای آن.
 مسئولان باید فرزندان مردم را به مثابه فرزندان خود بدانند و دغدغه تعالی فرهنگی ایشان را داشته باشند.
 والدین هم اکنون از سهولت دسترسی فرزندان به فضای مجازی رضایتی ندارند، البته خود آن‌ها نیز بعضا در رویکردهای نظارتی‌شان با ضعف‌هایی مواجهند.
بنابراین با توجه به آن که فضای مجازی امروزه به بخش جدایی ناپذیر زندگی بسیاری از مردم تبدیل شده است، شناخت آسیب ها و چالش های فرهنگی فضای مجازی در ساحت تربیت اجتماعی و سیاسی جامعه و نحوه عملکرد آن نباید منتج به عقب نشینی و گرفتن موضع تدافعی در مقابل این ابزارهای نوین و فناورانه شود؛ بلکه باید در مقابل هجمه های فرهنگی یک طرفه شبکه های اجتماعی،  مسئولانه تر از فرهنگ ایران اسلامی محافظت شود.
 به باور نگارنده، تمام مسئولیت اجتماعی مقابله با هجمه های فرهنگی و رسانه های نوین صرفا بر عهده مردم نیست و مسئولان امر باید با قاعده مند سازی و نظارت موثر بر این عرصه و حفاظت از جامعه در برابر آسیب ها و بداخلاقی ها، فضای مجازی را همانند فضای حقیقی پیگیری کنند و رسالتی جدی برای خود بدانند.