روز کارگر که می رسد، برای من چهره هایی پرنور می شوند که کار را با جهاد گره زدند و در آخر جهاد را به شهادت ارتقا دادند.
وقتی از عطر بوسه ای که از دستان کارگر جاری است ،سخن به میان می آید من یاد مردانی می افتم که برای دفاع از دین پیامبر، آن عطر هوشیاری آور را با بوی باروت در هم آمیختند تا آبروی آن بوسه را حفظ کنند. برای من کارگر همان کارگری است که نفس اش حق و دستانش کلیددار بهشت است، همان مردی است که وقف خاص خود برای فلاح و رفاه خانواده را به وقف عام تبدیل می کند تا خانواده ای به بزرگی ایران و مردم ایران و حتی فراتر، حق خواهان جهان به فلاح و رفاه و رستگاری برسند.
برای من نماد اکمل کارگر، عبدالحسین برونسی است،"اوستا عبدالحسین برونسی" که به فرموده رهبر انقلاب از استثنا های انقلاب بود.
مردی که باتکثیر او در هر زمان می توان شاهد رویش های استثنایی انقلاب بود.
برای من دست پینه بسته برونسی، دست خدا بود چنان که دست ابراهیم شریفی، دست بابا رستمی، دست سید علی ابراهیمی، دست علیمردانی، دست بابا نظر و.... و همه آنانی که کارگر بودند و هیچ دانشگاهی آنان را بر نیمکت های خود ندیده بود و هیچ مدرک تحصیلی به نام آنان صادر نکرده بود .
حتی از سواد چندانی برخوردار نبودند اما نگاهشان، اما دل و جانشان اما همه جانشان چنان از روشنی سرشار بود که جهانی را روشنی می بخشید و می بخشد هنوز.
اگر باور داشته باشیم که "أَلْعِلْمُ نُورٌ یَقْذفُهُ ا...فِی قَلْب مَنْ یَشآءُ" حقیقت است، خواهیم دید و خواهیم پذیرفت که دل امثال برونسی و بابا رستمی و علیمردانی و... و همه آنانی که چون آنان بودند، دفتر مشق خداست. مگر نه این که اینان خط های نا نوشته را بسیار می خواندند و نقشه مانده در دست های بسته دشمن را هم خط می زدند.
مگر از یادمان می رود راهیابی برونسی از میدان مین به آسمان را  به مدد عنایت بی بی فاطمه زهرا(س).
مگر فراموش می کنیم که علیمردانی با توسل به امام رضا(ع) ، معبر می زد.
مگر یادمان می رود که این کارگران به ظاهر بی سواد چه شوری داشتند و چه شعوری ابراز می کردند.
مگر از خاطرمان می رود خاطرات انسان سازشان را که هر رفتارشان، هر گفتارشان و حتی هر اشاره شان انسان ساز بود و همه روزهای درک محضرشان کلاس درس. مگر کم دیدیم شأن معلمی شان را و معجزه کلامشان را. این که می گویند جبهه دانشگاه بود به این خاطر بود که معلمانی چنین خود ساخته داشت که از جوانان خام ،مردانی پخته و خود ساخته و معرفت پرداخته می ساختند که یک شبه از مرز صد ساله هم عبور می کردند. حالا با مردانی چنین کاری و شـأنی چنان معلم وار ،حق نیست این دو مناسبت را به مبارک باد شهدایی برویم که رسم شان درس همیشه است و آفتاب یادشان ،چراغ هماره روشن رستگاری؟ بله، من روزکارگر را و روز معلم را علاوه بر سربازان جبهه تولید و امیران عرصه معرفت آموزی، به شهدا هم مبارک باد می گویم که خود ، اصل تیمن و تبرک هستند.

با گذشت 81 بهار از زندگی اش هنوز امیدوار است سرنوشت اش با شهادت گره زده شود. وقتی برای گفت وگو با ما لباس رزم پوشید، ابهتش درست همانند روزهای شکست حصر آبادان و شب های فتح خرمشهر دیدنی بود. امیرِ آبادان هنوز هم وقتی یاد همرزمان شهیدش می افتد، بغضش در هوای خرمشهر و بهمنشیر تازه می شود. کیست که نداند اگر رشادت های امیر سرتیپ منوچهر کهتری و همرزمانش نبود، سرنوشت آبادان به کدامین غم نامه گره خورده بود. او که به پاس رشادت هایش در نبرد با دشمن، از دست رهبر معظم انقلاب نشان فتح دریافت کرد و به ناجی آبادان معروف شد، در طول گفت وگو بارها ترکش های یادگاری 13 سال حضور در مناطق عملیاتی در کمر، پا و بازوی چپ و راست آزارش داد اما خم به ابرو نیاورد و از روزهایی گفت که به همراه همرزمانش حصر آبادان را شکست. البته در بخشی از این گفت و گو نیز به مقدمات فتح خرمشهر اشاره کرد.
روزهای پر غم آبادان...
امیر بدون مقدمه و حاشیه به قلب روزهایی می زند که آبادان شاید چند ساعت بیشتر تا سقوط نداشت: «با چشمان خودم دیدم زن و مردی مشغول فرار از شهر بودند. همه جا آتش بود و خرابی، خیلی از ماشین ها آتش گرفته و دود سیاهی همه جا را فرا گرفته بود. بعد از مدتی که با پای عریان دویدند زن قنداقی که به پشتش بسته بود را باز کرد تا به نوزادش شیر بدهد... آنجا برای اولین بار اشک هایم سرازیر شد. از بچه خبری نبود. آتش حمله دشمن آنقدر زیاد بود که مادر گریزان اصلا متوجه افتادن نوزاد از پشتش نشده بود.»
خنجر خیانت منافقین یک بار دیگر در جان عزیز وطن فرو رفته بود و آنها طی خبرچینی برای ارتش بعثی صدام، عامل پیشروی آنها شده بودند. نیروهای عراقی در آرایشی منظم اما ترسی محسوس، از رودخانه بهمنشیر عبور کردند. آنها با هدف ایجاد ترس و رعب در میان اندک ساکنان باقی مانده منطقه تیراندازی‌های کور در ذوالفقاریه را ادامه می‌دادند. مقاومت سربازان به سیم آخر رسیده بود اما سرهنگ کهتری آن روز همچنان با باقی مانده نیروهایش دفاع را ادامه می‌داد. در همان درگیری‌ها و زد و خورد بود که ترکشی به قمقمه آبش اصابت کرد و به کمرش فرو رفت و ترکش‌های بعدی یکی بر کمرش و دیگری روی بازوانش نشست. خون کمر و بازوانش بی‌درنگ لباس‌هایش را غرق خون کرده بود. انگار صدای پای وداع و سرود شهادت را می شنید. سرهنگ سرگیجه شدیدی گرفته بود اما «امیر آبادان» باید می‌ماند و برای روزهای سخت‌تر آماده می‌شد،‌ برای روزهایی که سربلندی و آزادی وطن را در آغوش بگیرد.
وی می گوید: در همین حین که دو تن از نیروهای مردمی برای کمک به سراغ مان آمدند، دو تن از بی‌سیم چی‌هایم جلوی چشمانم آسمانی شدند. دو نیروی مردمی که از دیدن این ماجرا به شدت متأثر شده بودند من را با خود به عقب بردند و بی‌سیم همچنان می‌نالید و خبر از شهادت فلان فرمانده و جراحت دیگر همسفر دفاع از وطن داشت اما در همان حال که ضعف قوای جسمانی ام بیشتر شده بود، تلاشم این بود که نبرد را مدیریت کنم.  
اصرار نیروهای مردمی برای ادامه معالجه در پشت جبهه‌ها بی‌فایده بود و او ترک جبهه را هر چند که در آن حال واجب بود نپسندید و به خود حکم ماندن داد. بنابراین زخم‌هایش را همانجا و در کوران نبرد پانسمان کردند. چند ساعتی در همان وضعیت گذشت و او همچنان نیروهایش را در راه ایجاد ممانعت از پیشروی دشمن هدایت می‌کرد. هوا به آرامی رو به تاریکی گذاشته بود و او دستور ورود به نخلستان را صادر کرد.
افسری که نتوانست جانم را بگیرد...
امیر بازنشسته «کهتری» می گوید: لا به لای نخلستان صدای فرمانده عراقی را  شنیدم که برای ممانعت از فرار سربازانش داد می زد و آنها را به ادامه مقابله با ما فرا می‌خواند. کلتم را درآوردم و او را نشانه گرفتم اما بعد تصمیم به نبرد تن به تن با او گرفتم، بنابراین از روی بلندی پایین پریدم و با افسر عراقی گلاویز شدم اما افسر عراقی قوی پنجه بود و با خشم بسیار گردنم را فشار می داد و این دومین بار بود که واقعا شهادتین را خواندم و آماده شهادت بودم اما این بار هم تقدیر برماندن من رقم خورده بود تا به امید خدا برای آزادی های بزرگ‌تر به همراه همرزمانم تلاش کنم.
او ادامه می دهد: در همان حال که افسر عراقی گلویم را می‌فشرد و آخرین رشته‌های مقاومتم در حال گسستن بود ناگهان بدن افسر عراقی سست شد و بر زمین افتاد... یکی از سربازانم از راه رسیده بود و سرنیزه تفنگش را در بدن افسر عراقی فرو کرده بود...
امیدواری هایی برای پیروزی
بی‌سیم‌چی همچنان از آن طرف خط فریاد می‌زد و کمک می‌خواست. گروهان سه در محاصره دشمن بود و گروهان دوم مهمات تمام کرده بود. با تمهیدات سرهنگ،‌ مهمات لازم برای گروهان دوم ارسال شد و از فرمانده آنها خواسته شد پشتیبانی از گروهان سوم را هم ادامه بدهند. ساعتی بعد گروهان دوم و سوم هم به آنها پیوستند و بارقه‌های امید در دل سرهنگ و بقیه نیروها  درخشید. دشمن هم ادوات زیادی را این طرف رودخانه به جا گذاشته و خود با دادن تلفات بسیار به آن طرف رودخانه گریخته بود.
حرف‌های امیر همچنان روایتی پرهیجان از آن روزها است. او ادامه می‌دهد: یکی از افسران عراقی که اسیر کرده بودیم می‌گفت صدام روز قبل از ما خواسته بود با قدرت به آبادان بیاییم. می‌گفت هیچ کس در آبادان نیست و من فردا از شما در این شهر سان می‌بینم. شما هم چیز زیادی با خودتان بر ندارید. در آبادان همه چیز هست!
با وجود پیروزی،‌ هنوز هم امکان تک دشمن وجود داشت،‌ به ویژه اینکه منافقین همچنان به جاسوسی و خبررسانی برای آنها مشغول بودند. سرهنگ، ستوان «نیکوکار»و ستوان «احمدی» را خواست و از احتمال تک دشمن با آنها گفت و با همراهی آنها در جعبه‌های نارنجک را باز کرد. چند دقیقه بعد خبر رسید که دشمن از تاریکی شب استفاده کرده و به آب زده تا دوباره از رودخانه بهمنشیر بگذرد. او هم با همراهی دو معاونش به نزدیکی رود رفتند. یکی بعد از دیگری ضامن نارنجک‌ها را می‌کشید،‌ از یک تا 12 می‌شمرد و نارنجک‌ها را پرت می‌کرد. همین اقدام باعث می‌شد نارنجک‌ها در هوا منفجر شود و تعداد بیشتری از سربازان دشمن هلاک شوند. او می‌گوید: با این کار خودروهای نظامی دشمن با سرعت از پل می‌گذشتند و به آن طرف بهمنشیر می‌رفتند. من هم بی‌سیم به دست گرفتم و فریاد ‌زدم گردان دوم ازسمت راست راه خروج دشمن را ببندید. گردان سوم برای پوشش با گردان دوم همراهی کنید،‌ گردان 105،‌اجازه فرار به دشمن ندهید و پل را منفجر کنید. صحبت که به اینجا می‌‌رسد انگار با یادآوری آنچه گذشته حسی از خرسندی روی لب‌هایش نشسته است. با لبخند می‌گوید: اصلا این گردان‌ها وجود نداشت. حتی یک تیر هم شلیک نشد. نیروهای اندک من که سه شب بی‌خوابی کشیده بودند همه به خواب رفته بودند و من که می‌دانستم بی‌سیم من توسط دشمن شنود می‌شود،‌ با این تاکتیک ترس آنها را بیشتر کردم.
در روزها و شب‌های تثبیت جایگاه سربازان هم دشمن گاه گداری تک می‌زد که در یکی از همین تک‌ها سرهنگ دوباره مجروح و زخم‌هایش هم عفونی شد اما حاضر نبود به پشت جبهه برگردد و همانجا زخم‌هایش را پانسمان می‌کردند. جالب است که صدام به دلیل شکست‌هایی که از کهتری در آبادان خورده بود برای سر او جایزه تعیین کرده بود. اما او و گردان 153 همچنان قدرتمندانه و همانند دیگر رزمندگان اسلام پای دفاع از وطن ایستاده بودند.
دشمن حتی در روزهای بعد هم اقدام به تک می‌کرد اما با هوشیاری سرهنگ و سربازانش تک آنها خنثی می‌شد.
امیر سرتیپ «منوچهر کهتری» نقشی اساسی در شکست دشمن در ذوالفقاریه،‌ عملیات ثامن‌الائمه(ع) و شکست حصر آبادان داشت به گونه‌ای که رهبر معظم انقلاب دراین باره فرمودند:
«در این ماجرای مهم و تعیین کننده یک گردان از ارتش نیز نقشی بسیار اساسی داشت و فرمانده آن به نام سرهنگ «کهتری»  همان روزها به خاطر مقاومت شجاعانه و فداکارانه‌اش خیلی معروف شد.»(از مقدمه کتاب «امیر آبادان» نوشته علی اعوانی)
 خبر را به قرارگاه دادیم و رادیوها را روشن کردیم
از ششم آبان 60 و شکست حصر آبادان تا سوم خرداد 61 و آزادی خرمشهر، روزهای زیادی گذشت و امیر سرتیپ کهتری از روزهایی که عزم رزمندگان برای آزادی خرمشهر یکی شده بود این گونه یاد می کند: بگذارید اول از شیرین ترین قسمت بگویم که روز آزادی بود. درست زمانی که آخرین سربازان عراقی را بعد از بازپس گیری خرمشهر بیرون راندیم، خبر را به قرارگاه اعلام  و در خرمشهر رادیوها را روشن کردیم. صدای مجری که اعلام می کرد «شنوندگان عزیز توجه فرمایید، خونین شهر، شهر خون آزاد شد» دوباره اشک را از چشمانم سرازیر کرد. همه گرسنه بودیم و تشنه، شیرینی هم نداشتیم که میان خودمان پخش کنیم. این بود که خوشحالی مان را با زدن تیر هوایی نشان می دادیم.
حالا به چند روز عقب تر بر می گردد. به چند روز قبل از 10 اردیبهشت و فرمان حمله ای که علیه لشکریان صدام صادر شد: من و چند نفر دیگر از فرماندهان را به قرارگاه عملیاتی در ماهشهر احضار کردند تا آخرین برنامه ریزی ها برای آزادی خرمشهر را مرور کنیم. با هلی کوپتر تا قرارگاه پرواز کردیم. برادران سپاه هم قرار بود به ما در این عملیات کمک کنند. بعد از اتمام جلسه، سریع به ماهشهر برگشتیم. فرماندهان توپخانه و گروهان را جمع کردیم و دستورات لازم را برای آغاز عملیات به آنها دادیم و بالاخره در ساعت 30 دقیقه بامداد 10 اردیبهشت سال 61، عملیات را با رمز علی بن ابی طالب ادرکنی، شروع کردیم. قبل از عملیات انگار غلغله ای در خط افتاده بود. خیلی از ما آماده شهادت بودیم. راستش من هم انتظار داشتم شهادت قسمتم شود. ما عملیات را در چند مرحله انجام دادیم. اول گذشتن از رودخانه کارون به وسیله پل هایی بود که شب عملیات احداث شده بود. آزادی محور شلمچه تا خرمشهر نیز یکی دیگر از مراحل کار بود.
عملیات آزاد سازی خرمشهر به وسیله یگان های ارتش و سپاه پاسداران تحت امر سه قرارگاه نصر، قدس، فتح انجام شد و این سه قرارگاه نیز تحت کنترل قرارگاه عملیاتی مشترک کربلا هدایت می شد. رزمندگان اسلام در ساعات اولیه پیشروی با سرعت بسیار بالایی پیش رفتند و در ابتدا باید جاده اهواز- خرمشهر آزاد می شد.
امیر کهتری می گوید: دشمن در این منطقه خاکریز های بلند و سنگرهای مستحکمی داشت و هرچه به خرمشهر نزدیک می شدیم ، انبوه خاکریزها و هم چنین تمرکز انواع سلاح ها بیشتر بود. دشمن در این قسمت از تانک ها ، توپ های 23 م م و تیربارها دژ محکمی ساخته بود. به یاری خداوند پس از 48 ساعت در اثر رشادت دلاور مردان این دژها فرو ریخت و حدود 8000 کیلومتر مربع از میهن اسلامی آزاد شد.
فرمانده کهتری ادامه می دهد: بعد از این فتح بود که مرحله دوم عملیات آغاز شد. در این مرحله مقاومت دشمن شدید بود ، پیشروی به سمت مرز ادامه پیدا کرد، رزمندگان در بخش هایی از منطقه عملیات بیت المقدس به مرز بین المللی رسیدند که باعث قطع ارتباط یگان های دشمن در شمال و جنوب منطقه گردید و مرحله سوم نیز که خود شامل چندین مرحله بود جاده شلمچه به پل نوبه تصرف رزمندگان درآمد و در نتیجه راه ورود به خرمشهر برای نیروهای عراقی بسته شد.
بعد از این مرحله بود که دشمن شروع به مقاومت سرسختانه کرد زیرا از دست دادن خرمشهر به منزله تهدید جدی بصره بود.
گریه اش برای شهادت بود
فرمانده می گوید: در نتیجه این عملیات پس از 578 روز خرمشهر را آزاد کردیم، ضمن اینکه 5 هزار و 500 کیلومتر مربع از منطقه را آزاد کردیم و بیشتر از 19 هزار نفر اسیر هم گرفتیم.
یادم می آید در آخرین روزهای شناسایی به یگان انتخاب شده ابلاغ شد که آخرین بازدید ها از مسیرها انجام شود ماموریت یگان این بود که از معبری که باز کرده اند عبور کنند و دست خود را به آسفالت جاده اهواز- خرمشهر بزنند. پس از خاتمه ماموریت یکی از رزمندگان به نام استوار کریمی که برای ارائه گزارشی آمده بود و به دلیل آتش شدید دشمن موفق نشده بود ماموریتش را انجام دهد خیلی ناراحت بود.
اتفاقا در مرحله اول عملیات در خاکریز سوم شهید شد و به آنچه خواست رسید. در اوج نبرد دیدم یکی از رزمندگان یکی دیگر از رزمندگان را کول کرده و با خود می آورد.
اما ناگهان او را گوشه ای گذاشت و شروع کرد به گریه کردن. جلوتر که رفتم دیدم رزمنده ای که روی کولش بوده شهید شده.
اما رزمنده ای که آن شهید را حمل می کرد می گفت برای این گریه می کنم که خداوند من را برای شهادت انتخاب نکرد.

دعای ندبه رزمندگان این هفته به مناسبت بزرگداشت تدفین شهدای گمنام  کوهسنگی در جوار گلزار این شهدا در جبل النور برگزار می شود. در این برنامه فرهنگی که بامشارکت هیئت رزمندگان، شهرداری منطقه8 وپایگاه بسیج ، مدیریت کوهسنگی وفرهنگ سرای پایداری برگزارمی شود،  حجت الاسلام والمسلمین مرتضی دهشت سخنرانی و حاج مهدی سروری مدیحه سرایی می کنند. مراسم دعای ندبه صبح فردا 10 اردیبهشت از ساعت 6:30 آغاز خواهد شد.