برگه های استراحت مطلقی که استفاده نشد

دومین معلم فداکاری که با او گفت و گو کردیم، مرضیه مغرور رباط جزی است. او از سال 82 وارد آموزش و پرورش استثنایی شده و نمک گیر فرشته هایی است که در کلاس درس پشت نیمکت ها می نشینند و تشنه عشق، دانش و مرام او هستند. از آن جایی که خانم معلم باید همان مطالب آموزشی دانش آموزان عادی را برای کودکان استعدادهای ویژه تدریس کند، ایجاد انگیزه، اراده و امید در دانش آموزان برایش حرف اول را می زند. درس هایش هر بار یک رنگ جدید دارد. یک بار به رنگ اوریگامی، یک بار نمایش، یک بار موسیقی و یک بار نقاشی. او بچه ها را مهمان دنیای رنگارنگ و شیرین سوادآموزی و محدودیت های جسمانی را برای آن ها بی اهمیت می کند. کلاس خانم رباط جزی پر از طرح و عطر است. طرح زیبای کاردستی ها و عطر خوش گل هایی که ابتدای سال به نام هر دانش آموز می کارد. هر روز که شمعدانی ها و نسترن ها قد می کشند، شعر شکوفایی بچه ها هم سروده می شود. اما خانم معلم مهربان قصه ما، زندگی پیچیده ای دارد. او به دلیل یک عارضه جسمانی، 9 عمل جراحی را پشت سر گذاشت و برای مدتی پاهایش فلج بود. او هنوز هم با عوارضی مشابه بیماری ام اس دست و پنجه نرم می کند، اما این ها را به بچه ها نگفته است، شما هم چیزی نگویید! شوق همراهی دانش آموزان تا جایی برای خانم معلم جدی است که برگه های استراحت ویژه پزشکی، در کمد خانه اش تلنبار شده و هرگز از آن ها استفاده نکرده است. او جدا از تعلیم بچه ها، مشکلات اقتصادی خانواده هایشان را با کمک خیران حل و برای بهبود مشکلات زندگی آن ها تلاش می کند. خانم رباط جزی در روزهای اوج گیری کرونا، سرمشق درس ها را آماده می کرد و به خانه دانش آموزانش می رساند تا بچه ها گوشه گیر و ناامید نشوند. او تنها دلیل بهبود حال خود و  سرپا ماندنش را عشق به دانش آموزان استثنایی می داند و می گوید: خیلی از دوستان دلسوز و پزشکان توصیه می کردند که خودم را بازنشسته کنم، کارم را کنار بگذارم و بیشتر استراحت کنم، اما من فکر می کنم اگر این فرشته ها نبودند، خیلی وقت پیش بیماری بر من غلبه می کرد و توانم را از دست می دادم. یک لبخند دانش آموزانم و تماشای رشد و پیشرفت آن ها تمام خستگی ام را برطرف می کند و این فقط مختص من نیست، بلکه همه همکاران عزیزم به ویژه در آموزش استثنایی دل باخته بچه ها هستند و از صمیم قلب برای آن ها تلاش می کنند. خانم رباط جزی مادر زینب 17 ساله و امیرعلی 10 ساله است و در پایان گفت و گوی مان از همراهی و از خودگذشتگی خانواده اش در راه خدمت او به دانش آموزان استثنایی، قدردانی می کند.