علی اکبر ملکی- این روزها دوباره عطر فکه و طلائیه و شلمچه مشام را نوازش می دهد. آن ها که روزی پروانه وار جانشان را در کف نهادند و آسمان میعادگاه شان شد، حالا می خواهند به مهمانی ما بیایند. قرار است ما آن ها را تا آسمان بدرقه کنیم. پیکر شهید غلامرضا پروانه از شهدای اهل سبزوار در دفاع مقدس پس از 36 سال بازگشته است و همین روزها برای خاک سپاری به شهر خود می آید.
به سراغ شهیدی میروم که برای سومین نوبت در حال تشییع و تدفین است، شهیدی که یک بار عکسش را تشییع کرده و مراسم یادبود گرفتهاند، بار دوم در سال های دهه 70 پیکر یکی از شهدای گمنام را به دلیل تشابه اسمی به نام او دفن کردند و برای نوبت سوم قرار است همین روزها (هشتم تیر) در سبزوار تشییع و خاک سپاری شود.
برای یافتن رازهای تشییع و تدفین فرمانده گردان رعد تیپ 21 امام رضا(ع)، سردار شهید غلامرضا پروانه به سراغ همسرش میروم، او امروز یک معلم و 36 سال است که فراق آقا غلامرضا را تجربه می کند. وقتی پای حرف هایش می نشینم یک دنیا حرف دارد. حرف های او از جنس دلتنگی است. می گوید: با کشف پیکر همسرم مشخص شد که از 25 سال قبل هر هفته بر سر مزار شهیدی می رفته ام که همسرم نبوده است. اگرچه شهدا همه از یک تبارند و همه دل در گرو مولای شان حضرت اباعبدا... داشته اند.
خانم ارشادی همسر شهید پروانه، می گوید: این زیارت و حضور بر سر بنای یادبود او چیزی به جز قرائت فاتحه نبود و گاهی در درونم احساسی بود که او همسرم نیست. ضمن این که در زمان تدفین نیز آثار و شواهد موجود بر مدارک شهید پروانه دلالت نمی کرد و فقط به احترام سخنان مسئولان بنیاد شهید این موضوع را پذیرفتیم.
یک راز
او راز گمنامی پیکر شهید را در وصیت نامه شهید بیان میکند جایی که نوشته است:« معبودا، سرورا، به علت تعهدی که دارم به تو متوسّل می شوم و به حرمت قرآن، به تو تکیه می زنم و به محمد مصطفی(ص) از تو شفاعت می طلبم و آرزو دارم اگر شهید شدم، همانند شهیدان گمنام، جنازهام در بیابان ها بماند و در میدان جنگ به خاک سپرده شود.خداوندا! می خواهم غریب شهـید شوم ومی خواهم که در این بیابان بمانم تا به کربلا نزدیک تر باشم.»
به عکسم نگاه کن
از او درباره آخرین وداع و آخرین دیدار با همسر شهیدش می پرسم. می گوید: قبل از رفتنش رفته بود عکاسی و دیدم چند تا عکس کوچک و بزرگ با خودش آورد، وقتی علتش را سوال کردم برایم توضیح داد؛ من بروم بر نمیگردم و شهید خواهم شد، این عکس بزرگ را درون اتاق بگذار و وقتی از در وارد شدی مرا نگاه کن. او رفت و عکسهای کوچکی را که گرفته بود در جیبش گذاشت و با خودش برد.او در 19 سالگی با آقا غلامرضا ازدواج می کند و تنها یادگار آن شهید بعد از چهار ماه از شهادت به دنیا آمد. در این روزگار پر از بیم وخطر با وجود همه مشکلات فرزند و پاره تنش را بزرگ کرد. می گوید به لطف خدا هیچ وقت بابت مسائل مادی نگرانی نداشتم اما همیشه نگران بودم که برای فرزند شهید بتوانیم شغل مناسبی پیدا کنیم. حامد که این روزها 36 سال دارد هنوز نتوانسته است کار مناسبی پیدا کند. می گوید: به هر دری زده ایم اما هنوز موفق نشده ایم. مسئولان هم وعده هایی داده اند اما این وعده ها هنوز عملی نشده است.
فقط با DNA
همسر شهید که این روزها با بازگشت همسرش انگار بغض ها و دلایل دلتنگی هایش سرباز کرده اند و گاهی این بغض ها به سراغش می آیند، می گوید: زمانی که گفتند پیکر شهید پروانه را پیدا کردهاند و قرار است مجدد او را به خاک بسپارند، شرط گذاشتم فقط بعد از درستی و تایید آزمایش DNA پیکرش را قبول خواهم کرد. مدتی قبل از طرف «یاد یاران کربلا»ی نیشابور پرچم سیدالشهدا(ع) را به منزلمان آورده بودند تا خبر شهادتش را به من بدهند، گفتم من میدانم و نیازی به گفتن شما نیست چرا که یکی از دوستان اهل نیشابور قبل از کشف پیکر شهید و آمدنش، او را در خواب دیده بود و برایم تعریف کرد.در آن جا در کنار پرچم حرم سید الشهدا(ع) با شهیدم درد دل کردم و درباره فرزندم حامد حرف هایی به او زدم. او حتما درددل هایم راشنیده است...
از خانم ارشادی می خواهم به آن سال ها برویم و خاطرات آن سال های دور را با هم مرور کنیم. می گوید: آن سال ها که در سپاه بود به دلیل برخی مسائل و اختلافاتی که با مسئولان سپاه در سبزوار داشت، برای زندگی به نیشابور رفتیم. به دلیل همین فضاها دوست نداشت برگردد به سبزوار و بعد از شهادتش مدتی قبل 22 نفر از مسئولان سبزوار به منزلمان آمدند و درخواست کردند اجازه بدهیم شهید به دلیل این که زادگاهش سبزوار است در این شهرستان تشییع و تدفین شود که در نهایت قبول کردم.
نامه ای از زندان های عراق
ارشادی می گوید: تمام دوران زندگی من با آقا غلامرضا سه سال بود. بعد از شهادتش تا مدت ها گمنام بود. نمی دانستیم اسیر شده یا شهید، تا این که معاونش در گردان رعد برایم از زندان عراق نامه نوشت:«شمع و گل و پروانه؛ جای پروانه در محفل ما خالی» با خواندن این نامه که فقط همین متن کوتاه داخلش نوشته شده بود متوجه شدم همسرم شهید شده است و تا مدت ها بعد وقتی وارد اتاق می شدم و به عکسی که سفارش کرده بود نگاه کنم حالم منقلب میشد.
او رفت و به درجه رفیع شهادت نائل شد ولی برای ما بازماندگان از شهادت راه سخت است و دشوار.