100کیلومتر راه را پیاده رفته تا قاب هایی را در لنز دوربین اش ثبت کند که به باور او از خاص ترین تجربیاتش در حرفه عکاسی هستند. او یکی از میلیون ها پیاده‌ای است که ۱۴۵۲ ستون را در فاصله مسیر نجف به کربلا پیموده تا بخشی از موج بزرگ راهپیمایی اربعین باشد.
امیلی گارث ویت، انگلیسی الاصل تا پیش از آن که در سال 2017 نامه ای در ایمیل اش دریافت کند، «اربعین» را نمی شناخته و نمی دانسته این حرکت بزرگ آیینی چقدر قصه دارد برای ثبت شدن در قاب دوربین. او حالا بر دیوار کتابخانه «قلم» در مشهد، تجربه دو سال حضور در این رویداد مهم را آویخته و برای آن ها که به تماشا آمده اند، از ضرورت معرفی این واقعه بزرگ می گوید.

«بر آیین مسیح؛ در ایوان حسین»
امیلی 25ساله و عکاس خبری است، ایستاده کنار قاب های پُرقِصه اش و با لبخند از پرسش ها و تقدیرها استقبال می کند. «بر آیین مسیح؛ در ایوان حسین»، عنوانی است که برای نمایشگاهش برگزیده است و می گوید که هر کدام این عکس ها برای او روایتی دارند. در حاشیه اش مجالی دست می دهد تا برایمان از تجربه ای بگوید که با راهپیمایی اربعین برای او هم در قاب هایش و هم در خاطراتش ثبت شد: « سال 2017 به صورت اتفاقی ایمیلی از یک تیم مستندساز ایرانی دریافت کردم که در آن برای حضور در راهپیمایی اربعین دعوت شده بودم. درست 15 روز مانده بود به این مناسبت که دعوت را پذیرفتم، با وجود این برایم عجیب بود که چطور تا به آن روز از این اجتماع عظیم میلیونی کلامی نشنیده بودم. آن تیم 12نفره مستندساز ، من را به عنوان یک عکاس و یک فرد خارجی ناآشنا با این مناسک، محور قصه خود قرار دادند. آن تجربه برایم متفاوت بود اما حس خاصی به آن نداشتم تا این که سال بعد، سه ماهی مانده به اربعین، به یک نفر از آن تیم 12 نفره مستندساز پیام دادم که امسال می خواهم بیشتر با اربعین آشنا شوم. بعد از آن با حمایت خانواده ام عازم عراق شدم. البته بسیاری از دوستانم مخالف این سفر بودند، می گفتند که شرایط این کشور ناامن است اما اصرار کردم و چمدانم را بستم و عازم شدم.
او ادامه می دهد دو روزی در نجف عکاسی کردم و سپس به سمت کربلا رهسپار شدیم اما این سفر با تجربه سال گذشته بسیار متفاوت بود. در این سفر با زائران عراقی و ایرانی بیشتر از سال گذشته ارتباط گرفتم، پای صحبت هایشان نشستم و از چشم آن ها این واقعه را به تماشا نشستم.وی تصریح می کند: برخلاف ادعای رسانه های غربی، بسیار تحت تاثیر آزادی قرار گرفتم که برای زنان وجود داشت. بیش از نیمی از این جمعیت عظیم را زنان و دختران تشکیل می دادند.این عکاس انگلیسی ادامه می دهد: از دیگر نکاتی که برایم جالب بود، روحیه جوانانی بود که با داعش جنگیده بودند. روح سرکش آن ها در خانه رام و مهربان بود. پس از برگشتن از جنگ، به رغم همه خستگی شان در موکب ها می ایستادند و به زائران خدمت می کردند و این اشتیاقشان برای کمک به زائران، جالب و عجیب بود.
اشک هایی که ترند شد
از امیلی، عکس ها فیلم هایی در ایام اربعین امسال منتشر شد که خیلی زود در فضای مجازی دست به دست شد و مورد توجه کاربران ایرانی و خارجی قرار گرفت. در آن کلیپ ها و عکس ها، این عکاس جوان متاثر از جمعیت و عزاداری شان، اشک می ریزد و دعا می کند.خودش جایی درباره آن روز گفته است: «من هرگز یک آدم مذهبی نبوده ام، تنها جایی که احساس کردم به خدا نزدیک هستم در طبیعت و در جمع خانواده ام بوده و ایمان هرگز در زندگی ام جایی نداشته است تا اربعین که اولین سفرم به عراق اتفاق افتاد. اربعین شبیه زندگی خیلی از مردم جهان است اما من هرگز آن را به درستی درک نکردم. وقتی برای اولین بار در پشت بام حرم امام حسین(ع) نزدیک گنبد قرار گرفتم، بی اختیار زانو زدم، من برای فرزان مترجم ام دعا می کردم و فرزان برای من دعا می کرد. یک احساس بین شادمانی و غم داشتم، وقتی بعدها با خیلی ها حرف زدم، آن ها هم همین حس را داشته اند و بعدها فهمیدم این احساس «آرامش» است.
در حرم امام حسین(ع) برای عکاسی رفتیم، فرزان شیعه است، وقتی حرم را دید شروع به دعا و گریه کرد و من هم گریه کردم. من 100 کیلومتر در جنوب عراق راه رفته ام، بعد از این سفر به عنوان یک زن متفاوت به خانه برگشتم. در طول این سفر بیش از 20 میلیون انسان را دیدم که در صلح و صفا زندگی می کردند.»
او ادامه می دهد: دیدن عظمت عزاداری و آن مردمی که با تمام وجودشان دعا می کردند، ایمان مرا بیشتر کرد.این هنرمند عکاس، ماجرای  یکی از عکس هایش را  بیان می کند: به یک موکب کوچک اما با حس و حال خوب وارد شدم، این موکب کوچک تنها می توانست از 10 تا 20 نفر میزبانی کند و توسط یک خانواده اداره می شد. کمی با آنان به صحبت نشستم، متوجه شدم این خانواده در زمان صدام نیز که پیاده روی اربعین ممنوع بوده است غذاهایی را طبخ و به صورت مخفیانه از راهپیمایان اربعین پذیرایی می کرده اند.امیلی ادامه می دهد: از آن جا که منزل این خانواده در منطقه حساسی بود و نمی خواستند هویت‌شان آشکار شود، من هم نتوانستم از آن ها به صورت مستقیم عکس بگیرم با این حال از بچه هایی که از پشت پرده شکلک در می آوردند، عکس گرفتم. به آن قاب بیشتر از همه کارهایم علاقه مند هستم. وی تصریح کرد: در حله عراق، همزمان با غروب خورشید و طلوع ماه توانستم عکس زیبایی را از یک نخل ثبت کنم که این عکس را نیز بسیار دوست دارم. آدم های زیادی را نیز در این سفر دیدم که تجربه ملاقاتشان برایم خاطره شد.
پیام اربعین صلح و انسانیت است
این عکاس انگلیسی در خلال صحبت هایش متذکر می شود: در حدود 12 کشور عکس های اربعین را به نمایش گذاشتم، احساس می کنم که نشان دادن این عکس ها برای جامعه غرب مفید است تا در کلیشه هایشان تجدید نظر کنند.
وی ادامه می دهد: زمانی که عکاسان غربی عکس هایم را می بینند، بسیار تعجب می کنند که چرا از این تجمع عظیم بی اطلاع هستند، عمده آن ها مشتاق می شوند تا سال بعد با راهپیمایان اربعین همراه شوند.گارث ویت تصریح می کند: رویداد اربعین پذیرای تمامی مردم صرف نظر از دین، مذهب، حزب و عقیده است و به همین استناد، بزرگ ترین پیام آن صلح و انسانیت است.
هدفم از آمدن به ایران زیارت حرم امام رضا (ع) بود
وی خاطرنشان می کند: هدفم از آمدن به ایران زیارت حرم امام رضا(ع) بود. وقتی وارد حرم امام رضا (ع) شدم، هیچ کجا چنین آرامشی را احساس نکرده بودم. حال و هوای آن مکان مقدس بسیار دلنشین است، احساس می کنم که وارد خانه آن امام شده ام. مردم آن جا خیلی آرامش دارند و راحت هستند.این عکاس انگلیسی دوست دارد خوبی های ایران را برخلاف آن چه رسانه های غربی درباره اسلام  و تشیع بیان می کنند، منعکس کند. او در این باره می گوید: می خواهم با دوربین ام صفا، صمیمیت و آزادی حضور بانوان را در پست های مدیریتی و امور اقتصادی این کشور، به جهانیان نشان بدهم و بگویم آن چیزی را که رسانه های غربی درباره ایران اشتباه تبلیغ می کنند.گارث ویت ایران را کشور بسیار زیبایی توصیف می کند که مردمانش در صلح و آرامش زندگی می کنند. وی در این خصوص یادآور می شود: تاکنون از شهرهای اصفهان، کاشان، تهران، قم و... دیدن کرده ام و قطعا به دوستانم خواهم گفت در اولین تجربه سفرم به ایران، چیزهای متفاوتی را تجربه کرده ام.
این هنرمند یادآور می شود: عکس های این نمایشگاه نتیجه چهار هفته عکاسی در عراق است و در این سفر نیز قصد دارم قاب هایی را از حرم امام رضا(ع) ثبت کنم.