عبدالهی- باید منتظر تماشایش بود و امیدوار به این که مستند داستانی «شاهنامه فردوسی» شاهکاری در عرصه فرهنگ و هنر ایران زمین خلق کند و این میراث فرهنگ و تاریخی را بیش از اکنون در دل و جان ایرانیان بنشاند. حضور در پشت صحنه این مستند که چند روزی است ساخت آن در محل سابق کارخانه کوکا در مشهد آغاز شده است، فرصتی فراهم کرد تا دقایقی با کارگردان آن به گفت وگو بنشینیم و درباره ویژگی های آن بشنویم. «عبدالرضا رحمانی نسب» علاوه بر کارگردانی این مستند، نویسندگی، تهیه کنندگی و پژوهش این اثر را نیز بر عهده داشته است و برای ساخت آن، از سینماگران نام آشنای مشهدی بهره می برد تا بر کیفیت کار بیفزاید، همچون «داوود رحمانی» که مدیر فیلم برداری این مستند داستانی است. شهرداری مشهد نیز حامی ساخت مستند داستانی شاهنامه است و به گفته کارگردان، تلاش می شود این اثر در بهار سال آینده برای اکران در سینماهای کشور آماده شود. «عبدالرضا رحمانی نسب» هنرمند مشهدی که سال گذشته با مستند «شفاخانه شاهرضا» و روایتی تاریخی از بیمارستان امام رضا(ع) مشهد خاطرات شیرینی را در مقابل چشمان مخاطبان به نمایش گذاشت، حالا به حدود هزار سال قبل سفری داشته و می خواهد این بار داستان های آن روزگار را به تصویر بکشد. «شاهنامه فردوسی» انتخاب او برای ساخت مستندی داستانی است، مستندی که پژوهش و نوشتن فیلم نامه آن زمان بسیاری برده و حالا به مرحله تصویر برداری رسیده است.
حمایت فکری شاهنامه پژوهان برجسته
اگرچه تا زمان اکران این مستند داستانی، نمی توان درباره آن قضاوت دقیق داشت اما شنیدن این که شاهنامه پژوهان برجسته کشور، از فیلم نامه این اثر استقبال کرده و آن را کاری متفاوت و نو ارزیابی کرده اند، امیدها به خلق اثری بدیع را دو چندان می کند. «عبدالرضا رحمانی نسب»، می گوید: زمان زیادی را برای پژوهش این اثر گذاشتم و پس از آماده شدن فیلم نامه، با استادان برجسته شاهنامه پژوهی از جمله دکتر کزازی، دکتر نامور مطلق و دکتر یاحقی مشورت کردم. او از دشواری تولید اثر هنری با موضوع شاهنامه هم سخن می گوید: وقتی با این استادان گفت وگو می کردم، تقریبا به اتفاق نظرشان این بود که نمی توان موضوع شاهنامه را در یک مستند 90 دقیقه ای به نمایش گذاشت و این کار دشوار شدنی نیست، اما پس از خواندن فیلم نامه درباره موفقیت این مستند سینمایی ابراز امیدواری کردند.
اشک های پشت صحنه
رحمانی نسب درباره حال و هوای متفاوت این اثر می گوید: وقتی همکارانم را برای کار در مستند داستانی شاهنامه دعوت کردم، تصور ذهنی خاصی راجع به آن نداشتند و مشتاق بودند که درباره این کار بیشتر بشنوند. به مرور و با درگیر شدن آن ها در کار، به حس و حال متفاوتی رسیدند که تصورش را هم نمی کردیم، مثلا وقتی یکی از نبردهای شاهنامه را فیلم برداری می کردیم، تقریبا همه عوامل پشت صحنه بغض کردند و اشک می ریختند، این همان حس و حالی بود که من از این مستند می خواستم، چیزی که بتواند مخاطب را کاملا جذب کند و بخش هایی از این شاهکار تاریخی و فرهنگی را به تصویر بکشد.وی  ترجیحش این است که درباره فیلم نامه چندان سخن نگوید و قبل از اکران، برای مخاطب هیچ پیش زمینه فکری ایجاد نکند. تنها به این چند جمله بسنده می کند: در مستند داستانی «شاهنامه»، روایت متفاوت شاهنامه پژوهان نامدار با هنر بازیگران و تصویرسازان تلفیق می شود و اثری را خلق می کند که باور داریم مورد توجه و استقبال مخاطبان قرار خواهد گرفت.

قدرت سینما  در خدمت فردوسی
صادقانه باید گفت که در سالیان گذشته صحبت از «شاهنامه فردوسی» تنها به مناسبت هایی همچون بزرگداشت فردوسی محدود بوده و هیچ گاه برای معرفی کامل و جامع آن به عموم مردم تلاش نکرده ایم. سخن گفتن از شاهنامه، محدود بوده است به جلساتی که مخاطبانی خاص دارد، مخاطبانی فردوسی شناس که حتی بدون این جلسات هم عشق و علاقه خود به فرهنگ و تاریخ ایران را رها نمی کنند. اما آن سوی ماجرا، مردمی هستند که اگرچه در ذات خود به فرهنگ و تاریخ این مرز و بوم علاقه مندند، اما در دایرة المعارف کلمات زندگی شان، واژه های سخت و روایت های دشوار نمی گنجد و نمی توانند فقط با خواندن داستان های شاهنامه، زیبایی بی نظیر آن را درک کنند. این جاست که باید فکری کرد که شاهنامه برای آن ها خواندنی تر شود و بدانند این کتاب چه گوهری است و چه گوهرهایی در خویش نهفته دارد. همین باور و اعتقاد زمینه ساز آغاز حرکتی شده است و مسیر را گشوده تا در آینده ای نه چندان دور، مستند داستانی «شاهنامه فردوسی» روی پرده نقره ای به نمایش در آید و داستانی شود که عموم مردم ایران مخاطب آن باشند. امید که این اثر هنری، کاری فاخر و در خور توجه باشد و تجربه ای باشد درخشان، که دیگر هنرمندان را برای حرکت به سوی شاهنامه مشتاق کند.