در سفرنامه «گاسپار دروویل»، سیاح ایتالیایی عصر فتحعلی شاه قاجار، درباره لباس‌های‌ مردان ایرانی آمده است: «لباس مردان ایرانی با لباس ملل دیگر مشرق زمین تفاوت اساسی دارد. ایرانیان به جای پوشیدن البسه گشاد و راحت، معمولا لباس‌های‌ تنگی که ستبری بازوانشان را نمایان سازد، بر تن می‌کنند. پیراهن مردان ایرانی از پارچه حریر به رنگ‌های‌ گوناگون و بسیار کوتاه و بدون یقه است، سمت راست پیش سینه پیراهن شکاف دارد و با رنگ روشنی نقره‌دوزی شده است. شلوار مردان ایرانی از تافته گلی یا ارغوانی رنگ و بسیار گشاد است. ایرانیان جوراب ساق بلند به پا نمی‌کنند ولی از جنس قالی‌هایی که می‌بافند، جوراب‌های‌ ساق کوتاهی تهیه می‌کنند. در شهر کفش راحتی سبزرنگی به پا می‌کنند اما طبقات پایین که مجبورند غالبا پیاده راه روند نیم‌چکمه‌های‌ پنجه باریکی شبیه پاپوش‌های‌ چینی به پا می‌کنند.»

در روزگاران قدیم هرگاه مشتری به‌ظاهر پولداری وارد بعضی از دکان‌های زرگری می‌شد و از کم و کیف و عیار و بهای جواهر پرسشی می‌کرد، زرگر فوری بهای جواهر مورد پرسش را چند برابر بهای واقعی آن اعلام می‌کرد و به شکل پنهانی زرگر مغازه همسایه را خبر می‌کرد تا وارد معرکه شود. زرگر دوم که به بهانه‌ای خود را نزدیک می‌کرد، به مشتری می‌گفت که همان جواهر را در مغازه‌اش دارد و با بهای کمتری آن را می‌فروشد. بهای پیشنهادی زرگر همسایه کمتر از بهای زرگر اولی اما همچنان بسیار بالاتر از بهای اصلی جواهر بود. در این حال زرگر اولی جنگ و جدلی با زرگر دومی آغاز می‌کرد و به او دشنام می‌داد که: «داری مشتری مرا از چنگم در می‌آوری» و از این گونه ادعاها. زرگر دوم هم به او تهمت می‌زد که: «می‌خواهی چیزی را که این‌قدر می‌ارزد به چند برابر بفروشی و سر مشتری محترم کلاه بگذاری.» خلاصه چنان قشقرقی به راه می‌افتاد و جنگی درمی‌گرفت که مشتری ساده‌لوح که این صحنه را حقیقی تلقی می‌کرد، بی‌اعتنا به سر و صدای زرگر اول، به مغازه زرگر دوم می‌‌رفت و جواهر مدنظر را بدون کمترین پرسش و چانه‌ای از او می‌خرید و نتیجه آن بود که مشتری ضرر می‌کرد و دو زرگر، سود به دست آمده را میان خود تقسیم می‌کردند. این جنگ که یکی از حیله‌های برخی زرگران قدیم برای فریفتن مشتری و فروختن زیورآلات به او در گذشته بوده، رفته‌رفته در ادبیات فارسی به صورت اصطلاح درآمده است.