گفت وگوی «خراسان رضوی» با نعیمه نظام دوست، بازیگر سینما و تلویزیون
تعداد بازدید : 40
بازی در نقش مکمل سختتر از نقش اول است
نویسنده : سارا صالحی
با آوردن نامش، بلافاصله چهره همیشه بشاش و متبسم اش در ذهن بینندگان کارهای سینمایی و تلویزیونی زنده می شود. از سال ۱۳۷۳ به طور حرفهای با ساعت خوش وارد عرصه بازیگری شد و از همان زمان در گونه کمدی بیشتر از دیگر نقش ها ظاهر شده است. با وجود این که در غالب پیشنهادهای خود با نقش های مکمل روبه رو بوده اما تلاش می کند با گزینش و بازی خوب از پس کار بربیاید. معتقد است که نقش مکمل بازی کردن خیلی دشوارتر از نقش اول است، چون بازیگر زمان کمتری برای نشان دادن خود و برقراری ارتباط با مخاطبان در اختیار دارد. او از نگاه ظاهربین بخشی از افراد جامعه گلایه دارد و معتقد است، اگر نگاه آحاد جامعه، نگاهی انسانی شود، دیگر آدم ها این قدر درد نمی کشند. نعیمه نظام دوست، بازیگر سینما و تلویزیون در گفت وگو با ما بخشی از دغدغه ها، آرزوها و حسرت هایش را بازگو می کند.
معیارم در بازیگری، بلندی و کوتاهی نقش نیست
نظام دوست چندی پیش فیلم سینمایی پرمخاطب و پراستقبال «هزارپا» را بر پرده سینما داشت و با اثر دیگری با عنوان «رامینالدو» به کارگردانی نادره ترکمانی (در ژانر کودک و نوجوان) بار دیگر بر پرده نقره ای خواهد نشست. فیلم سینمایی «خواب تاریک خواب روشن» به تهیه کنندگی و کارگردانی رضا سبحانی در حوزه طنز و همچنین فیلم سینمایی «آپاچی» به کارگردانی آرش معیریان، دیگر آثاری هستند که او در نوبت اکران دارد.
با وجود این که وزنه آثار ژانر کمدی در کارنامه نظام دوست بر تولیدات دیگر بخش ها، سنگینی دارد اما از میان پیشنهادهایش، «کار خوب» را انتخاب آخرش می داند و گونه آن برایش فرقی ندارد. البته دوست داشتن نقش پیشنهادی را در کنار مجموعه عوامل کار در نظر می گیرد. به اعتقاد وی، «هرگز بلندی و کوتاهی نقش، تعیین کننده خوبی و بدی آن نیست.»
خودش در این باره بیشتر توضیح می دهد: گاهی یک نقش کوتاه است، ولی بود و نبود همان نقش و هنرمند ایفاگر آن در کلیت کار خودش را نشان می دهد. مثلا گاهی در طول فیلم حضور بیشتری دارید ولی نقش اثرگذاری نیست و در ذهن تماشاگر هم باقی نمی ماند. معیار من برای انتخاب نقش، اصلا بلندی و کوتاهی نقش نیست. البته نقشی که در یک کار، حرفی برای گفتن داشته باشد، در درازمدت ماندگاری و اثر خود را نشان خواهد داد.
با این که در غالب پیشنهادها با نقش های مکمل روبه رو بوده اما تلاش کرده است با گزینش و بازی خوب، کارهای ماندگاری را باقی بگذارد.
نظام دوست اضافه می کند: همه بازیگران دوست دارند، نقش اول یک کار را ایفا کنند ولی از میان همین پیشنهادها برای نقش های مکمل، همیشه سعی می کنم، بهترین نقش های پیشنهادی را انتخاب و بهترین های خودم را در همان نقش ها نشان دهم. از طرفی، به نظر من، نقش مکمل بازی کردن خیلی دشوارتر از نقش اول است، چون زمان کمتری برای نشان دادن خودمان داریم و مجال برقراری یک ارتباط خوب با مخاطبان اندک است. دشواری کار در این است که در همین فرصت محدود هرچه در توان داریم ارائه کنیم تا یک خروجی خوب حاصل شود.
جواب مخالفانم را با یک لبخند می دهم
این هنرمند سینما و تلویزیون، شکل ارتباط خود را با مردم و جهان پیرامونش این طور وصف می کند: من همیشه تا جایی که می توانم به همه به عنوان دوست نگاه می کنم و نگرشی مثبت به آدم ها و اتفاقات دور و اطرافم دارم. سعی من این است با هرکسی که به سمتم می آید با گشاده رویی برخورد کنم و خاطره خوشی از خودم در ذهن آن فرد به جا بگذارم. چون ما انسان ها زمان چندانی برای خلق خاطره ها نداریم، چه خوب است که در این فرصت کوتاه، تا می توانیم خاطرات خوب از خودمان برای دیگران باقی بگذاریم. من با خروج از خانه، غم و غصه هایم را درون منزل جا می گذارم و دوست دارم مردم، من را با روی متبسم و شاد ببینند و به یاد بیاورند.
وی با تاکید بر این که، زندگی شخصیت های شناخته شده هم مثل همه مردم پر از فراز و نشیب و مشکل است، اضافه می کند: با وجود این که ما هم مثل همه مردم هزارویک مشکل داریم و گاهی به بیماری دچاریم ولی من فکر می کنم باید خوشحالی هایمان را با مردم شریک شویم. با همه این ها، بعضی ها دوست ما هستند و برخی هم دشمن، گاهی بعضی از مخاطبان، من و نقش هایم را دوست ندارند. شاید فکر می کنند جای کسی را تنگ کرده ام ولی این طور نیست هرکس سر جای خودش قرار دارد اگر به قدر لازم تلاش کند. نظام دوست تاکید می کند: بازیگران باید گنجایش شنیدن نقدها و حتی حرف های نادرست و نابه جا را در کنار تعریف و تشویق ها داشته باشند. شنیدن حرف و حدیث های ناحق، سخت و دردناک است ولی جز تحمل چه می شود کرد؟ کاش عادت کنیم وقتی شناختی از کسی نداریم، درباره اش قضاوت نکنیم و حرف های زشت و ناروا نثار کسی نکنیم چون ما هم ناراحت و عصبی می شویم و فکرمان درگیر می شود. کاش روزی با همان عده ای که من را قبول ندارند، روبه رو شوم و با یک لبخند تلاش کنم، دید منفی آن ها را درباره خودم عوض کنم.
خودتان را دوست داشته باشید
با رصد نام «نعیمه نظام دوست» در فضای مجازی، متوجه حجم بالای نقد و نظرات درخصوص وزن و ظاهر وی و عمل جراحی که برای این منظور داشته می شویم اما در مجموع این میزان توجه عمومی به ظاهر افراد سوال برانگیز است. از وی نظرش را در این باره جویا می شویم. در پاسخ می گوید: به دلیل فشار نظرات عمومی درباره افزایش یک باره وزنم، بالاخره تصمیم گرفتم قدمی برای بهبود اوضاع جسمانی ام بردارم و عمل به شدت سخت و خطرناکی را برای کاهش وزنم انجام دهم و بعد از آن تجربیاتم را با افرادی که با مشکل من دست به گریبان هستند، به اشتراک بگذارم. الان هدفم این است که با راهنمایی درست، راه بهبودی را از مسیر ورزش، رژیم و مراجعه به متخصصان به آن ها نشان دهم.
حرفی از جنس دل به آن هایی که از این بیماری رنج می برند، می گوید: خودتان را دوست داشته باشید. به خودتان احترام بگذارید تا دیگران هم به شما احترام بگذارند. اما مشکلی که جامعه ما با آن دست به گریبان شده، این است که خیلی مسائل ظاهری و فیزیکی برای مردم مهم شده. یعنی آدم ها را از روی ظاهرشان قضاوت می کنند، اصلا بررسی نمی کنند که آن فرد را بشناسند. چه عیب و اشکالی دارد؛ یکی بلند است و یکی کوتاه، یکی چاق است و یکی لاغر، زیبایی دنیا به همین تفاوت هاست. همه زیبایی های ظاهری بعد از مدتی برایمان عادی می شود و دیگر فقط به این نگاه می کنیم که، فلانی چقدر آدم است؟
در مشهد احساس غریب بودن نمی کنم
وی در بخش دیگری از این گفت وگو به شماری از حسرت های عمرش اشاره می کند و می گوید: کاش در شرایط دیگری، انتخاب های بهتری داشتم، کاش مسیر حرفه ای درست تر و منطقی تری را برای کارم انتخاب می کردم. چون بسیاری از انتخاب هایم براساس دوستی ها و در قالب تعارفات رقم خورد که الان می گویم که کاش اتفاق نمی افتاد. حسرت دیگر من آن است که کاش از فرصت کودکی و نوجوانی ام بهتر استفاده می کردم؛ عمر به سرعت در حال گذر است و نفهمیدم چطور زندگی کردم. کاش قدر آدم های زندگی ام را بیشتر می دانستم؛ بیشتر به پدر مرحومم نگاه می کردم و فرصت دوباره بوسیدن دستش را می یافتم. کاش آدم قدر نعماتی را که از آن برخوردار است بیشتر بداند. دلم می خواست زمان به عقب بر می گشت و من تصمیمات درست تری برای زندگی ام می گرفتم.
آرزوی صلح را برای همه جهان و انسان های روی زمین دارد. آرامش و اوضاع مناسب تر اقتصادی را هم برای مردمان سرزمین خودش از خدا طلب می کند. این که حال دل مردم خوب تر باشد. آرزو دارد فرصت باشد تا کارهایی که تاکنون وقت انجام آن ها را پیدا نکرده، به سرانجام برساند. حال و هوای معنوی خود از سفر به شهر مشهد و زیارت مرقد منور ثامن الحجج(ع) را شیرین و خاطره انگیز توصیف می کند و می گوید: دوست دارم هر ماه یک بار به مشهد سفر کنم. من در مشهد احساس غریبی نمی کنم. آن قدر آدم های خوب در این شهر هستند که من جز خاطره خوش از مشهد و مشهدی ها ندیده ام. از طرفی، من سفیر کودکان بی سرپرست و کم توان ذهنی آسایشگاه شهید بهشتی مشهد هستم که خدا را برای این که چنین سعادتی را به من داد، سپاس گزارم. چه چیزی بهتر از سفر به مشهد و زیارت و دیدن روی این بچه های معصوم. برای همین احساس غریبه بودن نمی کنم؛ چون فکر می کنم به خانه دوم خودم آمده ام و بچه های خودم را ملاقات می کنم.