مناجات

الهی، به کبریایی ات سوگند که از ثیاب فقر فخر دارم و از فاخر شرم که در آن همرنگ بینوای دلشکسته ام و در این، بیم دل شکستن است؛ چه کنم که در این أوان بی اساس «لَولا الّباس لاَالْتَبَسَ الأمر علی أکثر الناس.»
الهی، لذت گرسنگی را در کامم برکت ده!
الهی، حشر با عالَم خیال که این قدر لذیذ است، حشر با عالَم عقل چه خواهد بود.
الهی، آمدم ردّم مکن، آتشینم کرده ای سردم مکن!
الهی، اگر تا قیامت برای یک صغیره استغفار کنم، از شرمندگی تقصیر بندگی به در نخواهم شد.