هوا این روزها ناجوانمردانه گرمه. حالا گرم که نه، گرررررمه، ولی دلیل نمیشه که ما چایی داغ نخوریم. من خودم به شخصه اگه برم دامنه آتشفشان فعال، بازم بی‌خیال خوردن چایی نمیشم. بهترین رفیقمه، سنگ صبورم، از صدتا اسپرسو بیشتر باهاش خاطره دارم. خاطراتی شیرین به قدمت کودکی. به‌طور مثال همین چند وقت قبل مهمونی بودیم، برامون چایی آوردن، مامانم یه لحظه فراموش کرد من بچه نیستم، گفت: «نه ممنون، بچه ما شب‌ها چایی نمی‌خوره». منم سرخ شدم. خانواده عروس خانم هم با تعجب بهمون نگاه کردن، آها یادم رفت بگم، اون مهمونیش خیلی استراتژیک بود، خواستگاری بود. خلاصه می‌خوام بگم من حتی به‌خاطر چایی لطمه روحی خوردم. اما پاش همه جوره هستم. حتی اگه قرار باشه ذوب بشم یا مثل کره باز بشم، ولی بازم جایگاه چایی تو زندگی من خیلی شاخصه. حتی بین چایی و پیامک واریزی قطعاً چایی رو انتخاب نمی‌کنم، چون بدون پول که نمی‌تونم چایی بخرم بخورم. مثل من آدم چایی‌دوست زیاده، به‌طور مثال راننده تاکسی اینترنتی دیدم که نه تنها کولر روشن نکرده بود و به پایین دادن شیشه اکتفا کرده بود؛ بلکه مدام از تو فلاسکش چایی می‌ریخت و می‌زد به بدن.