ارتقای جاده جنگل شاید وقتی دیگر
نویسنده : هادی مرادی | فعال رسانه ای
ارتقای محور جنگل- رشتخوار- تربت حیدریه به عنوان تنها و مهم ترین راه ارتباطی 20 هزار نفر از مردم بخش جنگل، بیش از 3 دهه است که درجا می زند و همچنان راه غیر اصلی و روستایی محسوب می شود. این جاده روستایی و پر پیچ و خم اما محور اصلی شعارهای انتخاباتی و وعده های مسئولان است، وعده هایی که هیچ گاه عملیاتی نشد و مانند زخم های سطحی، تنها به یک چسب زخم برای ترمیم اش اکتفا شد. زخمی که البته عمیق بود و در این سال ها به واسطه چندین برابر شدن حجم تردد در آن، مانند گودال های متعددش، هر روز عمیق تر شد.
مشکلات این محور بارها و بارها رسانه ای و در ادوار مختلف نیز اقدام به روکش و ترمیم قسمت هایی از آن شد اما هیچ گاه به طور جدی اقدامی برای تعریض، ارتقا و رفع نقاط حادثه خیز آن صورت نگرفت.
اغلب شهروندان و اهالی روستاهای این مسیر از بی مهری و کم توجهی مسئولان به جاده جنگل، ناراضی هستند و معتقدند جان و مال مردم این دیار اهمیت چندانی برای مدیران و تصمیم گیران ندارد چراکه به زعم آن ها، این راه بن بست است و خرجش به دخلش نمی ارزد. در اهمیت این منطقه تنها به این نکته بسنده می کنیم که درآمد این منطقه از تولید محصولات کشاورزی نظیر پسته، پنبه و گندم و حتی برخی منابع معدنی، سالانه بیش از 5 هزار میلیارد تومان است.
در بسیاری از مناطق مستعد، برای توسعه اقتصاد و گسترش اشتغال، اقدام به توسعه راه های ارتباطی می کنند، مثلاً برای انتقال مواد معدنی، صدها کیلومتر خط آهن می کشند یا در نقاطی باند فرودگاه و جاده اختصاصی احداث می کنند.
در این گونه مناطق مشاغل خدماتی نیز افزایش می یابد، این مشاغل برای توسعه و رشد خود نیازمند راه ارتباطی مناسب هستند تا بتوانند فعالیت های بازرگانی و تجاری خود را گسترش دهند. بخش جنگل نیز مستعد تبدیل شدن به بارانداز محصولات استراتژیک در منطقه است، امری که بدون راه مناسب، دور از ذهن است.
برخی از کارشناسان معتقدند تبدیل شدن دهستان به بخش، عایدی چندانی برای مردمان این خطه نداشت و به دلیل بعد مسافت تا مرکز شهرستان رشتخوار چه بسا مانع رشد بسیاری از استعدادهای آن نیز شد.
در مقابل کیفیت مطلوب تر راه فرعی جنگل به گناباد نیز گرایش مردم این دیار به سمت شهرستانی غیر از مرکز سیاسی و اداری خود را به دنبال داشته است که نکته مثبتی محسوب نمی شود چرا که اولین نتیجه اش، خروج سرمایه ها و منابع و حتی جمعیت به سمتی دیگر است. از طرف دیگر، ارتباط بخش جنگل با شهرستان مه ولات نیز به صورت سنتی از دهه های گذشته برقرار بوده و بخشی از اقتصاد کشاورزی منطقه نیز از طریق راه شوسه ای که در مجاورت دکل های فشارقوی امتداد دارد، محقق می شود، راهی که در صورت مطالعه و احداث، نیمی از ترافیک منطقه را جابه جا و تسهیل می کند.
در هر حال، مسافران محلی و شاغلان غیر محلی که روزانه در این محور رفت و آمد می کنند، نگرانی های گسترده ای دارند که در این سال ها کاهش نیافته و هر روز بیشتر هم شده است. مسئولان اما همواره یک جمله در ارتباط با بهبود نیافتن وضعیت این محور و دیگر راه های مواصلاتی بخش زرخیز جنگل به کار می برند و آن هم این که: فعلاً اعتبار نداریم!