سلام،  آماده باشین یک سفر خیلی کوتاه داشته باشیم به روزهای کودکی، به زمانی که ایام ولادت امام مهربون‌مون می‌رفتیم حرم. مسیرهای منتهی به حرم چراغانی بود، حجم ترافیک بالا بود. هرجا ماشین توقف می‌کرد جعبه شیرینی سمت شیشه‌های ماشین می‌آمد. شیرینی دانمارکی، زبان و عسلی. وقتی نزدیک حرم پیاده می‌شدیم تکاپو بیشتر می‌شد. یکی از چیزهایی که جلب توجه می‌کرد صدای عکاس‌های نزدیک حرم بود که با لحنی تودماغی می‌گفتن: «عکس حرم بارگاه بفرمایید». بعضی از این افراد تکنیک جالب‌تری برای جلب توجه داشتن، همان‌طور که توی حال خودت به آن‌ها نزدیک می‌شدی، می‌گفتند: «شما...» و بعد با تصور این‌که طرف آشناست خوب به چهره‌اش دقت می‌کردی و بعد می‌گفت: «شما عکس حرم بارگاه نمی‌خواین»؟ عکس‌ها هم در حقیقت با خود حرم نبود. یک پرده نقاشی بود که فرد مقابلش می‌ایستاد تا عکس بگیرد. به‌طور معمول آدم‌ها مقابل این پرده‌ها ژست جدی می‌گرفتند. در خانه هرخانواده‌ای، حتی خیلی از مشهدی‌ها یکی از این عکس‌ها بود. بعدها ماجرا بهتر شد و خبری از پرده نقاشی نبود، بلکه عکس زائر را با نرم‌افزار روی عکسی از حرم می‌انداختند. این روزها که همه یک گوشی دوربین‌دار دارند این عکاسی‌ها کم شده اما هنوز هم هستند. یکی دیگر از بخش‌های ثابت قبل از رسیدن به حرم صدای نوارفروشی‌هایی بود که نواهای مذهبی پخش می‌کردند. در مقاطع مختلف صدای آهنگران، یونس حبیبی و... پای ثابت کار آن‌ها بود اما یک مدت طولانی صدای مداحی ناشناس پخش می‌شد که می‌خواند: «آقا جون قربونتم، آخه من مهمونتم، ضامن آهو رضا، لاله خوشبو رضا،ممنونم امام رضا که رام دادی تو حرمت، حالا این دست من و این همه لطف و کرمت، اومدم این جا آقا تا با تو درد دل کنم، دلمو با مهر تو هردوتا متصل کنم، اومدم امام رضا تا که تو مهمونم کنی، به سرم دست بکشی یک باره درمونم کنی... مریضا تاب ندارن از عشق تو خواب ندارن، ضامن آهو رضا لاله خوشبو رضا». کم کم دست در دست پدر و مادر به حرم نزدیک می‌شدیم، انگار هیچ‌چیزی جز گنبد طلایی و زیبای امام عزیزمان نمی‌دیدیم. حال دل‌مان خوب بود. در کمترین زمان ممکن یک شکلات یا کمی نخود و کشمش از خدام می‌گرفتیم و دل‌مان کبوتری می‌شد که سبکبال دور حرم می‌چرخید و عاشق بود.