سختی‌های این شغل، یکی دوتا نیست

از خانم کاظمی می‌خواهم برای ما درباره سختی‌های این حرفه و چالش‌‌هایش کمی بیشتر توضیح دهد که می‌گوید: «اولین سختی، محیط گرم و پرسروصدای کارگاه است. این که باید آهن سرسخت را شکل دهیم، از سختی‌های دیگر کار است. یکی از قسمت‌های سخت این کار، برخورد آدم‌ها با من است. مثلا چندباری پیش آمده که چند نفر به کارگاهم آمدند و چون من خانم هستم، بعدش فهمیدم که از من دزدی کردند و چندتا از اثرهایم را بردند. آدم‌های ناجور هم گاهی به کارگاهم می‌آیند. این جور چیزها برایم خیلی اذیت‌کننده بوده. علاوه بر این، جور کردن متریال، گشتن در ضایعات در گرما و سرما، وصل کردن این‌ها به هم تا رسیدن به نتیجه نهایی و ... خیلی سخت است. اگر بگویم این شغل در حد کار در معدن سخت است، گزاف نگفتم. یک بخش دیگر هم بحث درگیری روانی و ذهنی این کار است. مثلا هر روز باید تجسم کنم که امروز می‌خواهم چه چیزی بسازم و آیا ارزش دارد که روی آن وقت بگذارم یا نه؟ گاهی وقت‌ها شب نمی‌تواتم بخوابم از بس که ذهنم مشغول است. باید ساعت‌ها فکر کنم که می‌خواهم چه چیزی بسازم، جزئیاتش چطور باشد و این مسئله باعث می‌شود که ذهنم بیش از حد درگیر باشد. گاهی پیش می‌آید که من جلوی تلویزیون روشن می‌نشیم اما آن را نمی‌بینم چون ذهنم درگیر چیز دیگری است و به فکر طرح‌هایم هستم. کلا تفریح دیگری هم به جز کارم ندارم. به عبارتی دیگر، این کار همه زندگی‌ام را درگیر کرده است.»