در پشت آن بوته‌ ها چندین دختر جوان مشغول شنا کردن بودند. من همان جا خدا را صدا کردم و گفتم: «خدایا کمکم کن الآن شیطان من را وسوسه می ‌کند که نگاه کنم . هیچ کسی هم متوجه نمی‌شود، اما به خاطر تو از این گناه می‌گذرم.»

بعد کتری خالی را از آن جا برداشتم و از جای دیگر آب آوردم. بچه‌ها مشغول بازی بودند. من هم شروع به آتش درست کردن بودم خیلی دود توی چشمانم رفت. اشک همین ‌طور از چشمانم جاری بود. یادم افتاد که حاج آقا گفته بود: «هرکسی برای خدا گریه کند خداوند او را خیلی دوست خواهد داشت.» من همین طور که اشک می‌ریختم گفتم از این به بعد برای خدا گریه می‌کنم. حالم خیلی منقلب بود. از آن امتحان سختی که در کنار رودخانه برایم پیش آمده بود هنوز دگرگون بودم. همین طور که داشتم اشک می‌ریختم و با خدا مناجات می‌کردم خیلی با توجه گفتم: «یاالله یا الله...» به محض این که این عبارت را تکرار کردم صدایی شنیدم ناخودآگاه از جایم بلند شدم. از سنگ ریزه‌ها و تمام کوه‌ها و درخت‌ها صدا می ‌آمد. همه می‌گفتند: «سُبوحُ قدّوس رَبُنا و رب الملائکه والرُوح» (پاک و مطهر است پروردگار ما و پروردگار ملائکه و روح) وقتی این صدا را شنیدم ناباورانه به اطراف خودم نگاه کردم، دیدم بچه‌ها متوجه نشدند. من در آن غروب با بدنی که از وحشت می‌لرزید به اطراف می‌رفتم از همه ذرات عالم این صدا را می‌شنیدم!»

احمد بعد از آن کمی سکوت کرد. بعد با صدایی آرام ادامه داد: از آن موقع کم کم درهایی از عالم بالا به روی من باز شد! احمد بلند شد و گفت: «تا زنده‌ام برای کسی این ماجرا را تعریف نکن.»

آن‎چه خواندید بخشی بود از کتاب عارفانه «زندگی‎نامه و خاطرات عارف شهید احمد علی نیری».

شهید احمدعلی نیّری در سال 1345 در روستای «آینه ‌ورزان» دماوند به دنیا آمد. در کودکی همراه خانواده‌اش به تهران مهاجرت کردند و در محله مولوی ساکن شدند. از همان زمان کودکی پای او به مسجد امین ‌الدوله که آیت‌ ا... حق‌ شناس امام جماعتش بود، باز شد. او یکی ازشاگردان خاص آیت‌ا... حق شناس بود و سیر و سلوک معنوی را از 10 سالگی و در محضر ایشان آغاز کرد. شهید احمدعلی نیری در سال 1364، منطقه عملیاتی اروند زمانی که تنها 19 سال داشت به شهادت رسید.

کردستان سقز روستای کیله شین /بهار 1363 

استقرار نیروهای سپاه و پیشمرگان پس از پاکسازی روستا

عکس: محمد حسین حیدری

شهید «علی ره آموز» با وجود فقر مالی، با هزینه خود کتاب و نوار‌های انقلابی را تهیه می کرد و به رایگان در اختیار شیفتگان انقلاب اسلامی قرار می‌داد. شهیدی که  در شروع جنگ تحمیلی جزو اولین نفراتی بود که عازم جبهه‌ شد. به گزارش نوید شاهد خراسان رضوی، شهید علی ره آموز در سال ۱۳۳۷ در شهرستان درگز در خانواده‌ای مذهبی و مستضعف دیده به جهان گشود و از همان کودکی طعم فقر و سختی را چشید. پدرش خدمتگزار در آموزش و پرورش بود. وی از وقتی خود را شناخت در اطراف خود جز فقر و مشکلات چیزی ندید و همراه تحصیل برای جبران فقر مالی به کار پرداخت. تعطیلات را نیز کار می‌کرد و کمک خرجی برای خانواده بود. وی در جوانی، پدر را از دست داد و دردی مضاعف شد و در جوانی سرپرست یک خانواده ۶ نفره شد.

شهید علی ره‌آموز، مصمم و با صلابت تلاش و کار کرد و موفق به اخذ دیپلم شد و در یکی از روستا‌های شهرستان بجنورد به شغل شریف آموزگاری پرداخت. در دوران انقلاب شکوهمند اسلامی همه شاهد تلاش و فعالیت چشمگیر علی از جمله پخش اعلامیه‌ها و نوار‌های حضرت

 امام (ره) بودند. حتی با وجود فقر مالی که داشت با هزینه خود کتاب و نوار‌های انقلابی را تهیه می کرد و رایگان در اختیار شیفتگان انقلاب اسلامی قرار می‌داد.

علی ره ‌آموز در شروع جنگ تحمیلی جزو اولین نفراتی بود که عازم جبهه‌های نبرد شد و عاشقانه جنگید؛ وجودش سراپا شور و خدمت به اسلام بود. وی در پشت جبهه به آموزش و هدایت نوجوانان و جوانان عاشق برای دفاع از مرز‌های میهن اسلامی پرداخت. در ماه رمضان با دهان روزه به آموزش‌های سخت نظامی می ‌پرداخت و همه روزه مسافت شهر تا محل خدمت را پیاده طی می‌کرد تا به آموزش و سازمان‎دهی مردم و نیرو‌های بسیجی برای اعزام به جبهه‌ها بپردازد. دوستانش شاهد تقسیم غذا توسط او بین مستضعفان شهر بودند، او به‎راستی خدمتگزار محرومان بود.

شهید علی ره آموز ، هشتم مهرماه سال ۱۳۶۰ وقتی به همراه پسر عمویش به طرف محل ماموریت ، پیاده در حال حرکت بود، متوجه دو نفر موتورسوار مشکوک در محل می شود . به سمت آنان می رود و بعد از مشاهده مدارک شناسایی از آنان می خواهد موتور را برگردانند . موتورسوار‌ها با اسلحه کمری که در دست داشتند سه تیر به سمت علی و همراهش شلیک می‌کنند یک تیر به زیر کتف شهید اصابت می‌کند و در همان لحظه به شهادت می‌رسد.

 

علی ترابی- وقتی قرار است از خاطرات جبهه بگوید، حس و حال عجیبی وجودش را فرا می گیرد. روایت خاصی دارد، گوشه چشمش پر از اشک می شود و با نوای شیرینش از روزهایی می گوید که فقط ایثار و فداکاری بود. هنوز دلش برای آن روزها تنگ می شود و در ذهنش با خاطرات آن موقع عشق بازی می کند؛ کسی که بیش از 8 ماه در میان دود و ترکش در کنار رزمنده ها وسط مین و خمپاره زندگی کرد و بهترین ها را خلق کرد. مبارزی که دست به آچار بود و در دورانی که کشورمان در محاصره تحریم بود، دست به کارهایی می زد که دیگران ذوق‎زده می شدند. صحبت از یک روحانی رزمنده است که پدر شهید است و سال های متمادی در دوران دفاع مقدس خودروها و وسایل ادوات را تعمیر می کرد. آن هم در میان ترکش هایی که هر کسی جرئت آن را نداشت، اما او ماند و ساخت برای رزمنده هایی که پیروزی غرورآفرینی را خلق کردند. از طرفی فرزند 17 ساله خود را هم تقدیم کشورش کرد تا در میان ابرقدرت های جهان سربلند باشد. ولی پس از گذشت 37 سال از فراق پسر هنوز دلتنگش می شود و با یاد و خاطراتش زندگی می کند و برایش اشک می ریزد. خانه محقر و باصفایی دارد. یکی از اتاق ها مملو از کتاب هایی است که شامل  هزاران جلد می شود و چشم هر مهمانی را به خود جلب می کند. هزاران کتاب که هر کدام دنیای متفاوتی دارند و آدم دلش می خواهد که ساعت ها در کنج اتاق بنشیند و با ورق زدن کتاب ها به عالم دیگری سفر کند. گروه «پلاک عزت» این بار مهمان رزمنده و پدر شهیدی شده است که در دوران ارزشمند دفاع مقدس نقش ویژه ای در پیروزی ها داشت و حالا از خاطره های بردل مانده می گوید.

 

خدمات زیر رگبار دشمن

حجت الاسلام غلامرضا عارف یکی از رزمنده های دوران دفاع مقدس است که حالا در میدانی دیگر با قلم و بیان شیوایش در مدرسه انسان سازی تلاش می کند تا انسان هایی را پرورش دهد که همچون فرزندش روزی برای دفاع از وطن و کشورشان به پا خیزند. این پدر شهید بیش از 8 ماه در دوران دفاع مقدس در جبهه نفس کشید و  خدمات ارزشمندی ارائه کرد که قابل توجه است. این روحانی ساکن خیابان شهید صدر با حس و حال زیبایش از روزهای جنگ حق علیه باطل روایت می کند و این چنین می گوید:«در روزهای زمان جنگ مقابل کشور بعثی عراق فضای متفاوتی در کشور وجود داشت. همه مردم به نوعی دنبال این بودند که از کشورشان دفاع کنند. خیلی ها عازم جبهه شدند و خیلی ها هم پشت خط برای رزمنده ها تلاش می کردند. شرایطی وجود داشت که اصلا قابل توصیف نیست. خودم هم بیش از 8 ماه در مناطق مختلف جنگ حضور داشتم. با توجه به این که فنی بودم به عنوان فرمانده زرهی در مناطق مختلف حضور داشتم. وقتی خودروها و ادوات جنگ را که دچار مشکل می شدند، تعمیر می کردیم؛ خیلی وقت ها هم مجبور بودیم که در خط حمله حضور یابیم و در شرایط خیلی سخت که خمپاره هم وجود داشت، به تعمیر خودروها بپردازیم. خدا را شکر می کنم که به نوبه خود سهم کوچکی در دوران دفاع مقدس داشتم. مدتی هم راننده کامیون بودم.»

این روحانی از نظر فنی تخصص بالایی داشت و اقدامات قابل توجهی در دوران جنگ انجام داد که هنوز خاطرات شیرین آن روزها در ذهنش تداعی می شود و به خوبی از آن یاد می کند. او می افزاید: «خیلی وقت ها مجبور بودیم خودمان را به خط حمله برسانیم و خودروهایی را که دچار مشکل می شدند، تعمیر کنیم. در شرایطی بود که خمپاره ها امان نمی داد و مجبور بودیم در این فضا به کارمان بپردازیم. شب هایی بود که با وجود رگبارهای دشمن مجبور بودیم خودروهای خراب شده را در یک شرایط سخت به عقب بیاوریم. خیلی وقت ها لاستیک خودروها خراب یا این که رادیاتور آن ها سوراخ می شد. یک روز راننده بولدوزر مجروح شده بود و خودم مجبور شدم به جای او باشم. همان جا بود که از ناحیه صورت مجروح شده بودم. خاطرات زیادی از دوران جبهه دارم که هر کدام از آن ها یک دنیا زندگی است.

او به واسطه فنی بودن یک کارگاه تراشکاری هم دارد که در دوران دفاع مقدس برای ساخت ادوات جنگی خیلی کارها کرده بود. خودش به کارهایی که انجام داده، اشاره و تصریح می کند:«معمولا عراقی ها در خیلی از مناطق مین گذاری می کردند. رزمنده های خط شکن هم شبانه جلو می رفتند و چاشنی مین ها را خنثی می کردند که در بیشتر مواقع عراقی ها متوجه می شدند. تا این که فرمانده های سپاه به این فکر افتادند که چاشنی های تقلبی بسازند. در این زمینه ما هم سفارش می گرفتیم و در کارگاه تراشکاری انجام می دادیم. بعدها خط شکن ها چاشنی های تقلبی را جای اصلی می گذاشتند و رزمنده ها با خیال راحت از محورها عبور می کردند. در این زمینه برخی از قطعات ادوات و سلاح های جنگی را ما در مشهد درست می کردیم.»

 

خداحافظی طیب

«طیب» یکی از فرزندان این خانواده بود که با وجود سن کم علاقه بسیار زیادی به جبهه و دفاع مقدس داشت. تا این که به عنوان یک بسیجی راهی میدان شد و وقتی که 17 سال داشت، شهید شد و منزل پدری را با بوی شهادت عطرآگین کرد. پدرش وقتی یاد فرزند 17 ساله اش افتاد، بغض کرد و چشمانش پر اشک شد. ولی خدا را شکر می کند که با فدا کردن فرزندش سهم کوچکی در پیروزی انقلاب اسلامی دارد. او با حالت بغض کرده درباره طیب خود می گوید:«طیب پسر خیلی خوبی بود. بیشتر اوقاتش را در مسجد محله می گذراند.او مورد توجه بسیاری از افراد بود و از او به نیکی یاد می کنند. از طرفی از قول خیلی ها شنیدیم که این شهید کرامات زیادی داشته و در سختی ها به این شهید متوسل می شوند. این برای ما خیلی ارزشمند است و به او افتخار می کنیم.  از همان ابتدای نوجوانی علاقه زیادی به محفل های معنوی داشت تا این که رفتن به جبهه به سرش افتاد. بسیجی مخلص بود. ابتدا به تربت جام رفت و چند ماه در این شهر آموزش دید و سپس عازم مناطق عملیاتی شد. قبل از اعزام ، شب پنج‎شنبه بود که دو نفری به زیارت حرم مطهر امام رضا(ع) رفتیم و دعای کمیل را در حرم  خواندیم. شنبه هم عازم اهواز شد. موقع رفتن حس و حال عجیبی داشت. با همه خانواده حتی بچه ها هم با یک حالت خاصی خداحافظی می کرد که انگار قرار است دیگر برنگردد. برای ما خیلی سخت بود .اما همین طور هم شد. رفت و دیگر برنگشت تا این که به استقبال پیکر شهیدش رفتیم. طیب ما اول خرداد سال 65 در مهران شهید شد.»

پدر پس از این همه صحبت هنوز صدایش گرفته است. بغض دارد و دلش برای طیب شهیدش تنگ شده است. او از فرزندش به خوبی یاد می کند و در ادامه سخنان خود به فضای روزهای دوران جنگ اشاره و اظهار می کند:«طیب بچه مسجدی بود. اهل دعا بود. از خدا تشکر می کنم که فرزندمان در چنین راهی قربانی شد که مایه افتخار و سربلندی است. در مجموع زمان جنگ فضای متفاوتی وجود داشت. خیلی از جوان ها گریه می کردند تا عازم جبهه شوند. حتی شناسنامه خود را دست‎کاری می کردند که در ردیف اعزام شدگان قرار گیرند. ایثار و فداکاری موج می زد و دل همه برای ایران می تپید. باید بگویم آدم های آن زمان زمینی نبودند. دل ها خیلی آماده بود. جواهراتی در روی زمین بودند که به حس و حال شان غبطه می خوردیم. معنویت عجیبی وجود داشت. یادم می آید یک دختر بچه ای برای رزمنده ها حوله فرستاد و همراه آن نامه نوشته بود. در داخل نامه قید کرده بود، با پول توجیبی که مادرش می داد یک حوله خرید تا رزمنده ها دستان خود را با آن خشک کنند. چنین فضایی وجود داشت که باعث شد تا کشورمان در برابر ابرقدرت های جهان پیروز شود و طیب های زیادی بودند که جان شان را برای کشور فدا کردند.

 

پیام شهید 

سردار شهید محسن بلندیان:

 باید دل را با یاد خدا مشغول داشت.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

وصیت ‌نامه شهید