دوست‌داشتنِ یک آدم جذاب و کامل، کار مشکلی نیست: چنین عشقی، چیزی نیست جز عکس‌العمل ناچیزی که خودبه‌خود در مقابل زیبایی -که خود اتفاقی است- پدیدار می‌شود. اما عشقِ واقعی دقیقاً می‌خواهد از موجودی ناکامل، محبوبی را بیافریند که بیشتر وجودی انسانی است تا وجودی ناکامل.

برگرفته از «زندگی جای دیگری‌ است میلان کوندرا

اُردنگ یا هاردِنگ، به دستگاه برنج کوبی که توسط حرکت آب کار می‌کند ،می‌گویند و منظور از اردنگی، لگدی شبیه به ضربه دستگاه هاردنگ بوده است.

«آرسن ونگر» (22 اکتبر ۱۹۴۹) بازیکن پیشین فوتبال و سرمربی حرفه‌ای فرانسوی است که اکنون ریاست سازمان توسعه فوتبال فیفا را برعهده دارد. او که به مدت ۲۲ سال سرمربی آرسنال بود، به عنوان یکی از تأثیرگذارترین و بهترین مربیان تاریخ لیگ برتر به‌شمار می‌رود. ونگر دارای مدرک کارشناسی ارشد اقتصاد است و به شش زبان زنده دنیا فرانسوی، آلمانی، انگلیسی، اسپانیایی، ایتالیایی و ژاپنی مسلط است. وی در جوانی فوتبالیست متوسطی بود. در سال ۱۹۸۰ فوتبال را کنار گذاشت و به کار مربیگری پرداخت. بعد از چند دوره دستیاری در تیم‌هایی مانند استراسبورگ، سال ۱۹۸۴ سرمربی تیم نانسی شد. سال ۱۹۸۷ سرمربی موناکو شد و طی هفت سال با این تیم درخشید و مربی سال فرانسه شد. سپس پیشنهاد بایرن‌مونیخ را رد کرد و در ژاپن مربی تیم ناگویا شد. او در سال ۱۹۹۶ در وسط فصل به آرسنال پیوست و این فصل را با سومی به پایان برد. وی در دومین فصل حضور در آرسنال موفق به دبل و کسب هر دو جام لیگ و حذفی شد و مربی سال جزیره انتخاب شد. در سال ۲۰۰۴ با قهرمانی در لیگ برتر انگلستان بدون حتی یک باخت، آرسنال را صاحب تنها جام طلایی تاریخ لیگ برتر ساخت. وی در سال ۲۰۱۸ پایان دوره ۲۲ ساله خود در آرسنال را اعلام کرد.

حجت الاسلام قرائتی در تفسیر آیه ۲۸۲ سوره بقره نوشته‌اند: «در قرآن درباره درک حقیقت داریم که «اتقوا... و یعلمکم ا...». از خداوند پروا کنید تا خداوند حقیقت را به شما بیاموزد. تقوا به معنای دوری از انواع بدی‌ها و زشتی‌هاست. آری، افراد آلوده از درک بسیاری از حقایق محروم هستند. کسی که تعصب قومی، حزبی، نژادی و... دارد، حق را آن‌گونه که هست، نمی‌فهمد. مثل کسی که عینک سرخ گذاشته و همه چیز را سرخ می‌بیند و شلغم را لبو می‌پندارد و اگر عینک سبز بگذارد، کاه را علف می‌بیند. اگر آینه را صیقل دهیم، عکس را درست نشان می‌دهد. آینه دل نیز باید صیقلی باشد تا معارف را درک کند. دل کینه‌دار مثل ظرف‌های آلوده است که اگر آب تمیز هم در آن ریخته شود، آلوده می‌شود. گناه غباری است که نمی‌گذارد انسان واقع‌بین باشد. 

 برگرفته از «تمثیلات»

ابراهیم بن عباس، مدت‌ها بود می‌شناختش. می‌گفت: «هرگز ندیدم رضا -علیه السلام- با زبانش به کسی جفا کند. هرگز سخن کسی را قطع نمی‌کرد و هیچ درخواستی را که در توانش بود رد نمی‌کرد. نه پایش را پیش کسی دراز می‌کرد و نه وقت خندیدن قهقهه می‌زد. با خدمتکارانش هیچ وقت بد حرف نمی‌زد که هیچ، حتی وقتی دیگران می‌رفتند و برای او سفره غذا می‌انداختند، همه غلامانش را هم‌سفره خودش می‌کرد. کم می‌خوابید و زیاد روزه می‌گرفت. صدقه پنهانی زیاد می‌داد، اغلب در دل شب. خلاصه اگر کسی گفت آدمی به این اندازه ارزشمند می‌شناسد، باور نکن...»

برگرفته از «عیون الاخبار الرضا»

آزاده «احمد یوسف‌زاده» که در نوجوانی به اسارت درآمده  در کتاب خاطرات خود درباره تبلیغات بعثی‌ها نوشته است: «صالح که به نظر می‌رسید برای برگشتن عجله دارد، گفت: «بچه ها، خیلی زود آماده بشید. باید برگردیم بغداد!» اسم بغداد تن‌مان را لرزاند. سید عباس سعادت گفت: «صالح! باید برگردیم به همون زندان لعنتی؟» صالح گفت: «نه، نه، می گن قراره با صلیب سرخ دیدن کنید. دوباره برمی‌گردید همین‌جا.» ...روز بعد پیش از طلوع آفتاب، در زندان باز شد. عراقی‌ها مجبورمان کردند حیاط زندان را جارو و آب‌پاشی کنیم. ساعتی بعد یک سینی بزرگ پر از انگور و هندوانه آوردند و گذاشتند جلوی در زندان. بشکه آب را هم با یک خمره نو عوض کردند. یک پنکه سقفی هم از سقف زندان آویزان کردند... تا ظهر چشم به در داشتیم که گروه فیلم برداری بیاید. اما خبری از آن‌ها نشد. در عوض بعد از مدت‌ها، میوه خوردیم و در آن هوای گرم صاحب یک خمره و یک پنکه سقفی شدیم!»

برگرفته از «آن بیست و سه نفر»

ای زخم کهنه‌ای که دهان باز کرده‌ای

چون دیگران بخند به غم‌های ما تو هم

تاوان عشق را دل ما هرچه بود داد

چشم‌انتظار باش در این ماجرا تو هم

فاضل نظری

قطره عسلی بر زمین افتاد. مورچه ای آمد و از آن چشید و خواست که برود، اما مزه عسل برایش اعجاب‌انگیز بود. پس برگشت و جرعه دیگری نوشید. باز عزم رفتن کرد، اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی‌کند و مزه واقعی را نمی‌دهد، پس بر آن شد تا خود را در عسل بیندازد تا هرچه بیشتر و بیشتر لذت ببرد... مورچه در عسل غوطه‌ور شد و لذت می‌برد... اما افسوس که نتوانست از آن خارج شود. پاهایش خشک و به زمین چسبیده بود و توانایی حرکت نداشت، پس در این حال ماند تا آن‌که نهایتا مُرد. اهل فکری می‌گوید دنیا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ! پس آن که به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد،نجات می‌یابد و آن که در شیرینی آن غرق شد ،هلاک می‌شود.

جامعه، معلم‌‌‌‌ها، خانواده، رسانه‌‌‌‌ها و... مدام به ما تاکید می‌‌‌‌کنند که برای خوشبخت بودن باید پیشرفت کنیم، زیاد کار کنیم، گام‌‌‌‌های بزرگ در زندگی برداریم، بهترین باشیم و ... تا در زندگی به حس خوب رضایت و خوشبختی برسیم. اما آیا موفقیت فردی برابر با حس رضایتمندی و هدفمندی در زندگی است؟ دیوید بروکس در کتاب «کوه دوم، در جست‌‌‌‌وجوی یک زندگی اخلاقی» تصویر تازه‌‌‌‌ای از این موضوع ارائه می‌‌‌‌دهد. کتابی که در این مطلب به شما معرفی خواهیم کرد. 

 

هدفی فراتر از خودمان

کتاب «کوه دوم» می‌‌‌‌گوید برای رسیدن به زندگی شاد و توام با رضایت باید زندگی را به هدفی فراتر از خودمان گره بزنیم. بروکس در این کتاب نشان می‌‌‌‌دهد «کوه اول» زندگی هر فردی هدف‌‌‌‌های معمولی و فردی اوست. شهرت، پول، موفقیت شغلی و چیزهایی که جامعه ترغیب می‌‌‌‌کند آدم‌‌‌‌ها برای رسیدن به آن تلاش کنند. اما خیلی از آدم‌‌‌‌ها وقتی به این نقطه می‌‌‌‌رسند تازه می‌‌‌‌فهمند از زندگی‌‌‌‌شان راضی نیستند؛ طعم موفقیت را می‌‌‌‌چشند، اما حس ارزشمندی از زندگی ندارند. چون کوه اول زندگی پر فراز و نشیب است، اما بدون وابستگی و تعهد به دیگران. اما کوه دوم لبریز از تعهد به دیگران است و یک زندگی فداکارانه و معنادار محسوب می‌‌‌‌شود. در کوه دوم آدم برای خودش زندگی نمی‌‌‌‌کند و اولویت را بر سعادت جامعه می‌‌‌‌گذارد. در این نگاه فرد به‌‌‌‌دنبال موفقیت شغلی برای خدمت بیشتر به جامعه است و این‌‌‌‌جاست که به‌‌‌‌راحتی اشباع نمی‌‌‌‌شود چون همیشه گام‌‌‌‌های مهمی در زندگی باقی مانده که طی نکرده است.  

 

بخش‌‌‌‌هایی از کتاب

* وقتی کل یک جامعه براساس مشغولیت به‌‌‌‌خود بنا نهاده می‌‌‌‌شود، اعضای آن از یکدیگر جدا و نسبت به هم منزوی و بیگانه می‌‌‌‌شوند؛ و این چیزی است که برای ما اتفاق افتاده است. ما در پایین دره هستیم... 

* شخصیت چیزی نیست که در شرایطی پرورانده شود که شما صرفاً در اتاقی نشسته باشید و در مورد تفاوت بین درست و نادرست و در مورد قدرت اراده خود فکر کنید، شخصیت ما از دل تعهدات‌‌‌‌مان بیرون می‌‌‌‌آید.   

روزی سقراط حکیم مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثر بود. علت ناراحتی‌اش را پرسید. شخص پاسخ داد: «در راه که می‌آمدم یکی از آشنایان را دیدم؛ سلام کردم اما جواب نداد و با بی‌اعتنایی  گذشت و رفت و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.» سقراط گفت: «چرا رنجیدی؟» مرد با تعجب گفت: «خب معلوم است که چنین رفتاری ناراحت‌کننده است.» سقراط پرسید: «اگر در راه کسی را می‌دیدی که به زمین افتاده و از درد به خود می‌پیچد، آیا از دست او دلخور و رنجیده می‌شدی؟» مرد گفت: «مسلم است که هرگز دلخور نمی‌شدم. با احساس دلسوزی و شفقت، سعی می‌کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.» سقراط گفت: «همه این کارها را به خاطر آن می‌کردی که او را بیمار می‌دانستی. آیا انسان تنها جسمش بیمار می‌شود؟ و آیا کسی که رفتارش نادرست است، روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی‌شود؟ بیماری فکر و روان نامش غفلت است و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می‌کند و غافل است، دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند. پس از دست هیچ‌کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده. بدان که هروقت کسی بدی می‌کند در آن لحظه بیمار است.»

فیثاغورث سیاح عصر هخامنشیان در توصیف پرسپولیس می‌نویسد: «چند روز پس از این جشن که پر از تذکرات و خاطرات سفر مصر بود، دربار به عزم اقامت در پرسپولیس حرکت کرد. من نیز همراه بودم، داریوش از اسبان اصطبل‌های پادشاه ایران، اسبی به سواری من مقرر فرمود که در اثر تربیت معلمین ماهر برای رکاب دادن خم می‌شد. تأسیس مراکز اسبان در مسافات معینه توسط کوروش، از وقت و خستگی ما بسی کاست... پرسپولیس قبل از کوروش اهمیت نداشت، این شهر روی یک سطح مایل واقع شده و فضایی وسیع را اشغال کرده، از دور جلوه و شکوه خود را اعلام می‌کند، گویی پشته‌های پیرامونش را به پاسبانی و مدافعت گماشته‌اند، پنداری طبیعت بر صنعت پیش‌دستی کرده و در استحکام این شهر برای او خدمتی باقی نگذاشته. هزار قدم به دروازه مانده بود، اهالی مسلح پرسپولیس با لباسی که کوروش برای آنان تعیین کرده بود، به پیشباز شاه آمدند.»

برگرفته از «سفرنامه»، منوچهر دانش‌پژوه

   زندگی بدون مرگ یک قدم هم برنمی‌دارد.

   وقتی تاریخ مصرف قطره باران سپری شود تبخیر می‌ شود.

   با قطرات اشکم مقدمه‌ای بر اقیانوس نوشتم.

   چون قطرات اشکم تمام شده است، می‌خندم.

   خودم را در آینه ملاقات می‌کنم.

   زیباترین گریستن را به ابر نسبت می‌دهم.

مرحوم پرویز شاپور

     عقلش گرد است: یعنی عقل درست و حسابی ندارد.

      عزیز کرده پدر و مادر آخرش حمال می‌شه: توجه زیاد مانع آموختن هنری به کسی می‌شود.

      ضرب‌خورده جراحه: حکیم واقعی کسی است که آن زخم سرخودش آمده باشد.

      صد موش را یک گربه بس است: سیاهی لشکر به کار نمی‌آید.

      وجود یکی است ولی شکم دو تا: یعنی دو نفر هر چقدر به یکدیگر نزدیک باشند باز هم از هم جدا هستند.

      کم گیری کمت گیرم، نمرده ماتمت گیرم: اگر احترام نگذاری به تو احترام نخواهم گذاشت.

برگرفته از «بهترین ضرب‌المثل‌های ایرانی»

 سهیلا سلحشور