سه شنبه شب از بیمارستان المعمدانی غزه پیامی به همۀ دنیا مخابره شد. پیام مظلومیت ملتی قوی و شقاوت رژیم جعلی اسرائیل. شاید چند ثانیه و بعد هم بیش از 1000 جان به آسمان رفتند. همین خبر کافی بود که جرقۀ بی‌قراری و خروش در دل آزادگان جهان شعله‌ور شود. مشهدی‌های ولایتمدار نیز در همان ساعات اولیه در حرم مطهر رضوی به صورت خودجوش این اقدام شنیع را محکوم کردند و خواستار دفاع هم جانبه از ملت مظلوم فلسطین شدند. پرچم گنبد طلایی مرقد انیس النفوس به حرمت شهادت بیش از هزار تن غیرنظامی و مجروح در بیمارستان به رنگ سیاه درآمد و چهارشنبه در مشهد عزای عمومی اعلام شد. اما مگر می‌شود سنگینی این درد بزرگ را مرهم نهاد، مگر می‌شود بی‌تفاوت بود و این روضۀ مصوّر را تماشا کرد؟ چهارشنبه، روز مخصوص زیارت علی بن موسی الرضا صحن قدس حرم مطهر میعادگاه مردمانی بود که اندوه و خشم را توأمان داشتند. مشهدی‌ها به احترام 1090 شهید غزه ایستادند؛ ابر شدند و باریدند. چه حاجت به مرثیه‌خوانی وقتی کودکان جلوی چشمان مادران باشند، جوانان دوشادوش پدران. صدای بارش چشم‌ها موسیقی متن حرکت پرچم‌های مقاومت در صحن قدس شد و فریاد مرگ بر اسرائیل و مرگ بر آمریکا به آسمان رفت تا لبخند را بر لبان شهدای غزه بنشاند.