روایت تلخ و شیرین دریانوردان از دور دنیا
2 تن از دریانوردان نیشابوری از سفر افتخارآمیز با ناوشکن دنا به دور کره زمین می گویند
شجاعی مهر/ ناوگروه ۸۶ نیروی دریایی ارتش متشکل از ناوشکن تمام ایرانی دنا و ناو بندر مکران پس از ۸ ماه دریانوردی و طی‌کردن بیش از ۶۵ هزار کیلومتر مسیر دریایی که با هدف طی یک دور ۳۶۰ درجه دور کره زمین بود، مدتی قبل با موفقیت وارد آب‌های سرزمینی ایران شد و به کشور بازگشت؛ اتفاقی تاریخی که تحسین همگان را برانگیخت. در ناوگروه ۸۶ نیروی دریایی ارتش تعدادی دریانورد خراسانی نیز حضور داشتند که برای نخستین بار دور دنیا را با کشتی طی کردند. فرصتی فراهم شد تا با دو نفر از دریانوردان نیشابوری هم‌صحبت شویم که آن‌ها از خاطرات‌شان در این سفر طولانی و پرهیجان گفتند. آن‌ها در سخنان خود از بدترین و بهترین خاطرات‌شان می گویند و این که چه خطراتی را به جان خریدند تا برای ملت و کشورمان افتخارآفرینی کنند.
گلشنی: وارد حیاط خلوت آمریکا شدیم
مهناوی یکم رضا گلشنی از خدمه ناوگروه ۸۶ نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران است. او ۲۳ساله و دانش‌آموخته آموزشگاه درجه‌داری باقرالعلوم(ع) نیروی دریایی رشت است که دوسال پس از فارغ‌التحصیلی به نخستین ماموریتش به عنوان خدمه ناوبندر مکران اعزام شد. هر چند که خانواده‌اش در ابتدا مخالف این سفر بودند، اما در ادامه برای پرچم وطن راضی به این ماموریت شدند تا رضا گلشنی با اطمینان خاطر به این ماموریت سفر کند.
او درباره این سفر می گوید: ما چهار نفر نیشابوری و در کنار هم بودیم و می‌توانستیم با هم صحبت کنیم . همچنین افرادی از شهرهای سبزوار، کاشمر ، تربت حیدریه و تربت جام هم در این ماموریت حضور داشتند. البته برای هرکسی که مشکلی پیش می‌آمد، همه سعی می‌کردند که به او کمک کنند. همه با هم دوست و همکار بودیم. وقتی برای اولین بار از ایران خارج شدیم، آنتن تلفن ما قطع شد و تا حدود یک ماه تماسی نداشتیم. وقتی به بمبئی رسیدیم، آنتن تلفن ها وصل شد و توانستیم با خانواده تماس بگیریم.
گلشنی از خاطرات سفرش به دور دنیا می‌گوید: پس از بمبئی وارد تنگه مالاکا و خلیج سنگاپور شدیم و به کشور اندونزی رسیدیم و تقریبا پنج روز آن‌جا پهلو گرفتیم. وی با اشاره به این که در طول این سفر از شهرهای بمبئی، جاکارتا، ریودوژانیرو، کیپ تاون و صلاله عمان دیدن کردیم، می افزاید: پس از جاکارتا ، استرالیا را دور زدیم و وارد اقیانوس آرام شدیم و سه ماه طول کشید تا عرض اقیانوس آرام را طی کنیم؛ به کشور شیلی نزدیک شدیم که اجازه پهلوگیری به ما ندادند و به همین دلیل به سمت تنگه ماژلان رفتیم. تصور همه این بود که نمی‌توانیم از این تنگه به دلیل وجود جزایر متعدد و عمق کم عبور کنیم، اما با موفقیت عبور کردیم و وارد اقیانوس اطلس شدیم و به کشور برزیل و شهر ریودوژانیرو رسیدیم که پس از چهارماه توانستیم پهلوگیری کنیم.
مهناوی یکم گلشنی خاطرنشان کرد: سپس از عرض اقیانوس اطلس عبور کردیم که حدود یک ماه طول کشید و به دماغه امیدنیک رسیدیم که به داشتن توفان‌های وحشتناک معروف است؛ تا حدی که مرگ را به چشم خود دیدیم. وی اضافه می کند: از آن‌جا به کشور آفریقای جنوبی و شهر کیپ تاون رسیدیم که شهری بسیار زیبا و دیدنی بود. پس از چهار روز توقف از آن‌جا دوباره برگشتیم و ماداگاسکار را دور زدیم و به خلیج عدن و کشور سومالی رسیدیم که دزدان دریایی‌اش معروف‌‌اند. پس از آن به صلاله عمان رسیدیم و آماده ورود به بندرعباس شدیم.
وی درباره بدترین و بهترین خاطره‌اش از این سفر می گوید: بدترین خاطرهام مربوط به شبی است که در اقیانوس آرام و در محدوده‌ای کور ساعت ۱۱و نیم شب در یکی از مخازن نفتی اعلام حریق شد و همه را شوکه کرد. او در ادامه می گوید: نفتکش مانند بمب ساعتی است که اگر کوچک‌ترین حریقی به مخزن برسد، منفجر می‌شود که خوشبختانه حریقی نبود و فقط یک شیلنگ پاره شده بود اما نمی‌شد ریسک کرد و آن شب بسیار سخت گذشت. این حادثه از نقطه‌ای اتفاق افتاد که از نزدیک‌ترین خطوط کشتی‌‌رانی فاصله زیادی داشتیم و آنتن هم نداشتیم. او درباره بهترین خاطره‌اش می گوید: بهترین خاطرهام مربوط به عید نوروز بود که در کیپ تاون بودیم و قشنگ‌ترین شهری هم که در این سفر دیدم همین شهر بود. زمانی که فهمیدند ما ایرانی هستیم از ما استقبال خوبی کردند.
او در ادامه درباره زیباترین دریایی که دید، می گوید: اقیانوس آرام بسیار زیباست. در برخی از نقاط آن آب کاملا آرام و زلال است و تا اعماق آن و ماهی‌ها را می‌توان دید . اما برخی جاها بارندگی و توفان‌های شدیدی داشت که امواج به ۲۰متر می رسید و در یک جا ناوشکن «دنا» تا کمر در آب فرورفت. همه فکر کردیم که غرق خواهد شد اما خوشبختانه اتفاقی نیفتاد و همه کشورها تعجب کرده بودند که چطور ناوشکن «دنا» از این توفان‌ها گذشته است.
وی درباره این که آیا خدمه کشتی روی دریا کار چندانی ندارند و اوقات فراغتشان زیاد است، می گوید: در حقیقت این طور نیست و جدا از وظایفی که هرکدام از خدمه دارند، باید به کشتی هم رسیدگی شود. باید زنگ زدگی‌ها، رنگ‌آمیزی و خرابی‌ها تعمیر شود . فقط آخر هفته اگر مسئله‌ای پیش نیاید، وقت استراحت‌‌مان است و در روزهای عادی هم در ساعات اداری مشغول به کار هستیم. این با تصور عموم مردم فاصله دارد. البته هشت ماه روی دریا بودن از لحاظ روحی و فکری و دوری از خانواده باعث می‌شود روزها سخت بگذرد. ماموریتی که قرار بود شش ماهه تمام شود، هشت ماه طول کشید.
وی تصریح می کند: ما جزو خدمه ناوبندر مکران هستیم و به عنوان پشتیبان سوخت و غذا به همراه ناوشکن دنا این ماموریت را انجام دادیم. البته خودم بسیار دوست داشتم به این ماموریت بروم. در ابتدا این ماموریت قرار بود شش ماهه باشد، اما به دلیل این که اجازه عبور از تنگه پاناما صادر نشد، مجبور شدیم از تنگه ماژلان عبور کنیم که هوا بسیار سرد بود و هشت ماه طول کشید. در این سفر گرما، سرما، باران و توفان دریا را زیاد دیدیم.
وی اضافه می کند: اگر دوباره چنین ماموریتی پیشنهاد شود، حتما خواهم رفت، چون باعث افتخار کشورم است. به این تجربه افتخار می‌کنم . این یک افتخار برای نیروی دریایی ایران است که توانست وارد حیاط خلوت آمریکا شود و ثابت کردیم که می‌توانیم. از طرفی مردم برزیل تصور خوبی از ایرانی ها نداشتند و فکر می‌کردند ما تروریست یا داعش هستیم . اما وقتی با آن‌ها صحبت کردیم متوجه شدند که این طور نیست و رفتارشان عوض شد. وی در پایان اضافه می کند: در طول این سفر شش بار از خط استوا و یک بار از خط زمان مدار صفر درجه گرینویچ گذشتیم و بسیار جالب بود که دو جمعه پشت سر هم را تجربه کردیم . یعنی مثلا امروز که جمعه بود پس از گذشتن از خط زمان روز بعد هم جمعه بود.
حدادی: تقریبا ۲ روز، شب را ندیدیم
مهناوی یکم امیرحسین حدادی یکی دیگر از خدمه ناوگروه ۸۶ نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران است. او متولد ۲۸ اسفند ۱۳۸۰ است که به گفته خودش جوان‌‌ترین خدمه حاضر در این ماموریت بود.
او درباره جالب‌‌ترین تجربه‌هایی که در این سفر کسب کرده است، می گوید: دیدن فرهنگ‌ها و مردم کشورهای مختلف بسیار جالب بود. دیدگاه بسیاری از مردم کشورهای دیگر مانند برزیل به ایران عوض شد. در دو روز اول رفتارشان خوب نبود و ما را به چشم داعش و طالبان نگاه می‌کردند، اما پس از دو روز که با آن‌ها صحبت کردیم رفتارشان با ما عوض شد.
وی به قشنگ ترین مکانی که مشاهده کرده، اشاره می کند و می گوید: «کیپ تاون» در آفریقای جنوبی بسیار زیبا و فوق‌العاده تمیز بود. علاوه بر این مردم بسیار خونگرمی داشت و طوری با ما رفتار می‌کردند که انگار چندین سال ما را می‌شناختند. پس از آن شهر جاکارتا در اندونزی بسیار زیبا بود.
وی درباره این که جزو نخستین ایرانیانی هستید که دور دنیا را گشته اید، می گوید: همه ما ۳۰۰نفر جزو نخستین ایرانی هایی بودیم که حاضر شدیم با خطرات این سفر مواجه شویم. در اقیانوس آرام با موج‌هایی روبه‌رو شدیم که بسیار وحشتناک بود. در برخی جاها کشتی با 228 متر ارتفاع تا ۲۵درجه خم می‌شد. شبی هم که اعلام حریق شد شب وحشتناکی بود و فکر می‌کردیم دیگر خانواده‌‌مان را نخواهیم دید. حدود ۱۵ روز در اقیانوس آرام ارتباط‌مان قطع شد و سیگنال نداشتیم . تماسی با خانواده‌هایمان نداشتیم که بسیار سخت گذشت.
وی تصریح می کند: پس از جاکارتا که وارد اقیانوس آرام شدیم، هر روز صبح که بیدار می‌شدیم تا چشم کار می‌کرد فقط آب بود و این وضعیت تا ۸۱ روز ادامه داشت. این موضوع از لحاظ روحی و فکری به فرد فشار می‌آورد. پس از گذشتن از کشور شیلی و نزدیکی تنگه ماژلان حدود ساعت ۱۱ آفتاب غروب و ساعت ۲ طلوع می‌کرد. ما اصلا شب را نمی‌دیدیم و خواب‌مان به هم ریخته بود و تقریبا دو روز، شب را ندیدیم.
وی با بیان این که قشنگ ترین دریایی که دیدم خلیج فارس بود، اظهار می کند: در طول این سفر غم و غصه و شادی و دوری از خانواده را تجربه کردم . حالا قدر خانواده‌ام را بیشتر می دانم و احتیاطم در زندگی بیشتر شده است. بیشتر مردم فقط لباس سفید و زیبای نیروی دریایی را می بینند و فکر می‌کنند که دور دنیا را تفریحی گشته‌ایم . در حالی که این طور نیست. کسانی را داشتیم که در موتورخانه کشتی بدنشان قارچ زد، کف دستشان سوخت یا روی بدن یکی از خدمه ها مازوت ریخت و شب‌ها از شدت خارش نمی‌توانست بخوابد . امیدوارم مردم این واقعیت‌ها را هم ببینند و به سختی کار ما آگاه شوند.
ارسال دیدگاه
ضمن تشکر از بیان دیدگاه خود به اطلاع شما رسانده می شود که دیدگاه شما پس از تایید نویسنده این مطلب منتشر خواهد شد.
