گروه پلاک عزت- اگرچه اولین گام انتقام سخت از شیطان برداشته شد، اگرچه «حاج اسماعیل قاآنی» قاسم سلیمانی دیگری است و اگرچه تمام مردم ایران، جبهه مقاومت و آزادگان جهان از این اقدام وحشیانه شیطان، غمگین هستند و چشم به انتقام بزرگ دوخته اند اما هنوز هم انگار چشم هایمان به در دوخته شده است که حاج قاسم برگردد. من هم همچون بسیاری از ایرانی ها، او را از نزدیک ندیدم اما همانند همه مردم این قدر زود دلم  برایش تنگ شده است.در کنار همه این موارد، قاب ها و حرف های بسیاری هنوز مانده است که دلخوشی ها و التیام درد فراق میان ما و حاج قاسم است.  در این گزارش تعدادی از قاب ها و حرف ها و خاطرات مرتبط با  آن ها را با هم مرور می کنیم.

 واکنش حاج قاسم از دیدن جنگنده‌های آمریکایی
فرمانده یگان فاطمیون ضمن تسلیت شهادت سردار سلیمانی خاطره ای از آرامش این شهید مقابل جنگنده‌های آمریکایی را روایت و داستان نماز شکر حاج قاسم در این عکس را این گونه توصیف کرد: «ما معمولا برای سرکشی به مناطق تحت درگیری با بالگرد در رفت و آمد بودیم. یکی از روزهایی که منطقه «حنف» در مرز عراق و سوریه از دست داعش آزاد شده بود به خواست حاج قاسم بنا شد به آن جا برویم تا سری به وضعیت منطقه و نیروها بزنیم و از اوضاع مطلع شویم. آمریکایی ها هم  اعلام کرده بودند «تا مدار 55 درجه این منطقه کسی حق نداره نزدیک بشه.»هنگام پرواز حاجی شروع کرد در دفترش مطالبی را یادداشت کردن. همزمان جنگنده‌های آمریکایی هم با دیدن بالگرد ما تلاش می‌کردند ما را از مسیرمان منحرف کنند. البته آن ها نمی‌دانستند بالگرد حامل چه شخصیتی  است. من که مضطرب شده بودم  چند بار به حاجی گفتم جنگنده ها دارند نزدیک ما می شوند. اما ایشان با آرامش به نوشتن ادامه داد و حتی سرش را هم بلند نکرد که نگاه شان کند. چند دقیقه بعد به منطقه که رسیدیم سردار سلیمانی در نقطه صفر مرزی نماز شکر خواند و برگشتیم. »
(این عکس روایت همین خاطره است)

ابومهدی حکم را بوسید و...
فرمانده کمیته جست وجوی مفقودین ستاد کل نیروهای مسلح گفت: روزی شهید ابومهدی المهندس متواضعانه به ما گفت از شما می‌خواهم من را به عنوان مسئول پشتیبانی کار خودتان در عراق تعیین کنید. سردار سید محمد باقرزاده با اشاره به کمک‌های ابومهدی المهندس در زمینه کار تفحص پیکرهای مطهر شهدا گفت: در بحث تفحص شهدا هم ما با کمک ایشان توانستیم فضایی را در عراق به وجود آوریم و با هدایت و تشویقش کار را پیش ببریم. در این زمینه شهید عزیز ابومهدی المهندس نیز به کمک ما آمد. روزی شهید ابومهدی المهندس متواضعانه به ما گفت از شما می‌خواهم من را به عنوان مسئول پشتیبانی کار خودتان در عراق تعیین کنید. طی جلسه‌ای که با هم داشتیم، ایشان چهار بار روی این مطلب تأکید کرد. من ابتدا فکر کردم شوخی می‌کند و بعد اصرارش را دیدم درنهایت حکمی تنظیم و خدمتش تقدیم کردم. ایشان آن را بوسید و گفت که من این را ذخیره قبر خودم قرار می‌دهم و سند افتخاری برای من در فردای قیامت است که من پشتیبان کار تفحص شهدا بودم. شهید المهندس در این راه تفحص به ما هم کمک کرد. حدود 10 دست بیل مکانیکی و نفراتی را برای جست وجوی شهدا اعزام کرد. هنوز این برادران در حال کمک به موضوع تفحص شهدا هستند.
 

باید به احمد ثابت کنم که  چقدر دوستش دارم

این روزها به ویژه در فضای مجازی ویدئویی از صحبت های سردار سلیمانی درباره رفیق و همراه سال های دیرینش شهید حاج احمد کاظمی منتشر شده است. اکنون بخش های بیشتری از دل گفته های حاج قاسم درباره کاظمی را مرور می کنیم:«خب، ما با احمد خیلی رفیق بودیم. هرچند من نمی‌دانم احمد بیشتر من را دوست داشت یا من بیشتر او را دوست داشتم. همیشه در ذهنم این بود که ای کاش می‌شد من یک طوری به احمد ثابت کنم که  چقدر دوستش دارم. فکر می‌کردم بهترین چیزی که می‌تواند این را ثابت کند، این باشد که مثلاً من یک کلیه بدهم به احمد.وقتی احمد در جمع ما بود، تداعی همه زندگی‌مان را می‌کرد؛ هر چیزی که در زندگی به آن خوش بودیم. چهره باکری را در احمد می‌دیدیم، خرازی را در احمد می‌دیدیم. زین‌الدین را در احمد می‌دیدیم. همت را در احمد می‌دیدیم. خیلی از شهدا را ما در احمد خلاصه می‌دیدیم. شما وقتی یک کسی یادگار همه یادگاری‌هایت است، یادگار همه دلبستگی‌هایت است، یادگار همه بهترین دوران عمرت است، این را از دست می‌دهی، این یک از دست دادن معمولی نیست. احمد با رفتن خودش، همه ما را آتش زد.خب. مدت ها از زمان جنگ گذشته بود، دلخوشی‌مان به هم بود، نه این که پشتوانه خاصی برای همدیگر باشیم، قوت قلب معنوی برای هم بودیم. در بیان کردن موضوعات، نصیحت کردن هم و سطوح مختلف دیگری با هم رودربایستی نداشتیم.من همیشه به احمد می‌گفتم: «الهی دردت بخوره توی سرم». اصطلاح من بود نسبت به احمد، می‌گفتم: «دورت بگردم.» آن چه که مکنونات قلبی‌ام است، از خدا می‌خواهم، خدا هر چه سریع‌تر مرا به او ملحق بکند و خودم را مستحق این عنایت خدا می‌دانم و به او اگر بنویسم، این را خواهم نوشت: «مرا ببر. ما را تنها نگذار.» این را خواهم گفت»
( برشی از کتاب ذوالفقار؛ خاطرات سردار شهید حاج قاسم سلیمانی )

بی تابی های این دختر در میان این همه بی قراری
دختر خردسال شهید هادی طارمی پاسدار همراه حاج قاسم، بیش از سایرین از فراق پدر رنج می‌کشد. اگر برای پدر محیا پیش از این اتفاقی می افتاد ، حاج قاسم حتما به دیدار محیا و خواهر کوچکش می آمد. حالا اما هادی پدر محیا با حاج قاسم با هم به آسمان پرواز کردند.  شهید طارمی دو دختر 9 و 4 ساله دارد. خواهر کوچک تر محیا که چهار ساله است، هانیه نام دارد. هانیه هنوز مفهوم شهادت و رفتن پدر را نمی‌داند. او هنوز اطلاعی از نیامدن پدر ندارد. شاید بی ‌تابی‌های هانیه از شب‌های بدون پدر آغاز شده است. اما قطعا این فرزندان شهدای ترور در فرا گرفتن صبر از سایر فرزندان شهدای مدافع حرم پیشی خواهند گرفت.  سرگرد هادی طارمی که سال‌ها به برادر شهید بودن خود افتخار می‌کرد، حالا به دیدار برادرش شتافته است. هادی طارمی برادر شهید جواد طارمی از شهدای هشت سال دفاع مقدس است. آن‌ها اصالتاً زنجانی اما ساکن تهران هستند. هادی حدود 16 سال در لباس سبز سپاه به خدمت مشغول بود. او سال‌ها در تیم حفاظتی شهید سپهبد قاسم سلیمانی حضور داشت.

من طاقت دیدن آن عکس ها را ندارم اما...
حاج حسین انصاریان را احتمالا بیشتر مردم با منبرها و سوز صدا و روضه خوانی هایش برای اهل بیت(ع) می شناسند. او همین روزها در مراسم دهه فاطمیه روضه ای برای شهادت حاج قاسم می خواند: «حاج قاسم چه خدمتی به این مملکت، به عراق به لبنان و سوریه کرد... چه شر عظیمی را از سر این چند مملکت ریشه کن کرد. چه توفیقی خدا به او داده بود. امروز یک نفر خواست عکس های پس از حمله به ایشان را به من نشان بدهد. گفتم من طاقت دیدن آن را ندارم... اما با آن وضعی که موشک و راکت با بدن می کند آدم را یاد گودال و قتلگاه سیدالشهدا می اندازد...»

با ترور شهید سپهبد قاسم سلیمانی فرمانده سپاه قدس توسط آمریکا، برگی دیگر بر کتاب خباثت ها و جنایت های آمریکایی در رابطه با ایران ورق خورد. اقدامی تروریستی و به دور از هرگونه عرف بین المللی و حتی نظامی که بیانگر اثر ویژه آن شهید سرافراز در منطقه و قدرت منطقه ای چشمگیر ایران است. شاید بتوان این عملیات ترور را در کنار کودتای 28 مرداد و واقعه طبس یکی از نقاط خاص رابطه بین دو کشور محسوب کرد. اهداف و دلایل این ترور، تاثیر آن بر نفوذ منطقه ای ایران و نهضت های مقاومت و همبستگی ملی و دلیل انتخاب زمان فعلی برای انجام این عملیات تروریستی از جمله سوالاتی است که حجت الاسلام والمسلمین صفدری سردبیر فصلنامه مطالعات سیاست خارجی تهران در گفت وگویی آن را بررسی کرده است که بخش هایی از آن را می خوانیم.
اهداف آمریکا چه بود؟
معتقدم این ترور در نگاه اول نمایش‌دهنده توان و قدرت عملیاتی آمریکا نیست این اقدام یک گام منفعلانه و ناشی از شکست و بیمی است که مقامات آمریکایی از خود بروز دادند. از طرف دیگر حکایت از این دارد که آمریکایی‌ها به دنبال آن هستند که شکست‌های پیاپی خود در برابر جمهوری اسلامی ایران و محور مقاومت را به هر قیمتی جبران کنند. آن ها قصد دارند برای خودشان یک پیروزی در مقابل ایران ثبت کنند. آن ها احساس می‌کردند با ارتکاب این ترور، پیروزی بزرگی ثبت می‌کنند، فکر می‌کردند این پیروزی همه شکست‌های قبلی آنان را جبران می‌کند. شکست‌های پیاپی در معادلات منطقه و جهان اسلام، شکست در دستیابی به اهدافی که گروه‌های تکفیری را برای آن ایجاد کردند. ناکامی در دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده در سوریه که برای آن به بحران چندین ساله دامن زدند.
هدف آن ها از این بحران‌آفرینی‌ها این بود که ایران را در معادلات منطقه‌ای شکست دهند و محور مقاومت را متاثر کنند. تصور خام آن ها این بود با ترور این سردار بزرگ قادرند موجی از فضای روانی به نفع خود ایجاد و شکست‌های قبلی را جبران کنند. اما بر عکس، آن ها ناخواسته موجی را ایجاد کردند که همه رویکردهای آمریکا را تحت الشعاع قرار داد و اعتبار کشوری به بزرگی آمریکا را به چالش کشید.
چرا این زمان برای این ترور انتخاب شد؟
انتخاب مقطع کنونی به نظرم به دلیل محاسبات غلط مقامات آمریکایی است. آن ها در حقیقت از سوی رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی بازی خوردند. در ماجرای مربوط به هدف قرار گرفتن پهپاد آمریکایی توسط ایران، سیاستمداران آمریکایی توصیه کردند که مواظب باشید که وارد جنگ با ایران نشوید. وقتی آرامکو توسط مبارزان یمنی هدف قرار گرفت، سیاستمداران و نظامیان آمریکایی به آقای ترامپ توصیه کردند مواظب باش به جای عربستان سعودی با ایران وارد جنگ نشوی. برخی می‌گفتند که آمریکا نباید در برابر آسیبی که عربستان سعودی دیده است، هزینه جنگ با ایران را بپردازد یا می گفتند نباید عربستان سعودی توقع داشته باشد که آمریکا تا آخرین قطره خون سربازانش با ایران به خاطر عربستان بجنگد. این ها همه نشانه‌هایی بود از این که آمریکایی‌ها از مواجهه نظامی با ایران ابا داشتند و نگرانی آن ها به ناحق هم نیست. این برداشت آمریکایی‌ها غلط نیست که اگر به ایرانی‌ها تعرض شود، قاطع می‌ایستند. مقام معظم رهبری هم چند روز قبل اعلام کردند که ما به دنبال راه انداختن جنگ نیستیم نمی‌خواهیم کشور را به دهانه جنگ ببریم، اما اگر به ما تعرض شود، قاطعانه پاسخ خواهیم داد.
 با این برداشت از ایران و سرسختی ایران، تمایل عمومی در آمریکا پیشگیری از بروز تنش نظامی بین دو کشور است. ولی ترامپ به خاطر خطای محاسباتی و غرور غیرمنطقی یا در اثر اشتباهاتی که به او القا شد و محاسبات غلطی که به عمل آورد، وارد این ریسک بزرگ و ماجراجویی شد. شاید برداشت آن ها این بود که ایران هم اکنون در وضعیت ضعف قرار دارد. برخی از نظریه‌پردازان آمریکایی این گونه القا می‌کنند که ایران مشکلات اقتصادی عدیده‌ای دارد. وقتی از مشکل اقتصادی رنج می‌برد با مردمش نیز دچار چالش است و نگران حمایت مردم از نظام است. در منطقه هم متکی به شیعیان عراق و لبنان و سوریه و یمن و این هاست وقتی ایران در داخل خودش مشکل دارد، در لبنان مشکل هست در عراق  بین نظام و مردم مشکل هست. یک عده‌ای را هم تحریک کردند تا سرکنسولگری ایران را مورد هجمه قرار دهند و از طرفی در سطح بین‌الملل هم آمریکا توانسته فشار علیه ایران را تشدید کند و با آدرس غلطی که از حوادث آبان ماه دریافت کردند، این احساس به عناصر افراطی آمریکا دست داد که می‌توانند ایران را مورد هجوم قرار داده و مهم ترین فرمانده نظامی آن را هدف قرار دهند. آن ها معتقد بودند ایران واقعاً در ضعف مفرط چند لایه به سر می‌برد. بنابراین ترامپ با ترکیبی از غرور و خودپسندی اعلام کرد دستور این حمله را من صادر کردم. آمریکایی‌ها متأثر از این رویکرد محاسباتی و خطای راهبردی احساس کردند که اگر ایران را در این مقطع زیر ضربه عملیاتی ببرند و تضعیف کنند به اصطلاح خودشان برای همیشه از شر ایران در امان خواهند بود و اگر این کار را به تاخیر بیندازند برای همیشه  با دشمن سرسختی مثل ایران مواجهند. یکی از را‌ه‌های تضعیف هم در نگاه آن ها این بود که مردان قوی ایران که نفوذ منطقه‌ای ایران را تدارک دیده‌اند و الگوی عملی جهاد و مقاومت هستند ، از میان بردارند و از این طریق منطق ایران را سرکوب کنند. علت این که این مقطع و این دوران را انتخاب کردند پالس‌های غلطی است که به ترامپ داده شد. ترامپ در اثر این پالس‌ها به این جمع‌بندی رسید که در این مقطع اگر ایران را درونگرا کرد بزرگ ترین دستاورد را خواهد داشت. از طرف دیگر آمریکایی ها فشار سنگینی را در ماه قبل به بهانه استیضاح به شخص ترامپ آوردند. در حقیقت ترامپ با انجام این ترور یک فرار به جلو هم داشت. کاری کرد که همه جریان‌های سیاسی را دنبال خودش بکشاند و بگوید ما در یک وضعیت جنگی با ایران هستیم و رئیس‌جمهوری را که امروز دارد با دشمن بیرونی (ایران) مبارزه می‌کند نمی‌توان و نباید استیضاح کرد. نمی‌شود او را تحت فشار سیاسی قرار داد.
در حقیقت آقای ترامپ برای فرار از فشارهای داخلی متوسل به این اقدام می‌شود و رسماً هم مسئولیتش را به عهده می‌گیرد و با پذیرش رسمی این جنایت غیر قابل انکار می‌‌خواهد مجموعه جریان‌های سیاسی مخالف خود در آمریکا را که کم هم نیستند، به همراهی با خودش در معادلات منطقه‌ای و بین‌المللی وادار کند.
آیا نقش منطقه‌ای ایران کم رنگ می شود؟
این که با این ترور نقش منطقه‌ای ایران کاهش می یابد درست نیست،  ترور شهید سلیمانی یک قیامتی از تجمع به‌وجود آورده و لشکری از مردم خاورمیانه را بسیج کرده و به میدان آورده است، این هایی که می‌آیند به نفع آقای سلیمانی شعار می‌دهند یعنی شعارهای انقلاب را قبول دارند و حاضرند مسیری را که شهید سلیمانی طی کرده است طی کنند این ها از انسانیت شهید سلیمانی، از دلاوری‌های او، از رویکردهای درست ایران، از ارزش هایی که ایران به آن پایبند است، از مبارزه در راه استقلال، از مبارزه در راه آزادی و... تمجید می‌کنند. مردم عراق تا کی باید بنشینند و منتظر این باشند که هر روز که آمریکایی ها اراده کردند هواپیماهایشان بلند بشود به بهانه مبارزه و مقابله علیه تروریسم یک نقطه از خاک کشورشان را بمباران کند و فرزندان آب و خاک عراق را به خاک و خون بکشد؟ افغانستان باید تا کی صحنه های این چنینی را شاهد باشد؟ وقتی شعار استقلال طلبی ملت ایران و شعار استقلال طلبی شهید سلیمانی و آرمان های بلند امام و مقام معظم رهبری را می شنوند حتماً علاقمندترند.  وقتی درنده خویی آمریکایی ها را می‌ بینند حتماً انگیزه‌هایشان قوی تر می شود و در چنین وضعیتی به نظرم نقش آفرینی ایران در معادلات منطقه‌ای رو به رشد خواهد بود. 
 

علی نیا - شهید امیر سرتیپ «جهانشیر رافتی جاویدان» هشت سال دفاع مقدس را چونان یک سرباز فداکار و آماده برای وطن لباس رزم بر تن کرد و هیچ گاه از جهاد دست نکشید. مزد جهاد او در تمامی سال های جبهه، خدمت پس از جنگ و پرواز در هنگام ماموریت بود. قهرمان گزارش امروز ما، فرماندهی است که در دوران خدمتش مسئولیت  در رده های مختلف ارتش جمهوری اسلامی را تجربه کرد تا این که در بالاترین مسئولیت لشکر77پیروز خراسان به دیدار حضرت معبود شتافت و ردای شهادت پوشید. مسئولیت ها و مهم تر از آن احساس مسئولیت کار، در مقام ریاست ستاد لشکر باعث شده بود، حتی پس از جنگ نیز، او آرام و قرار نداشته باشد. او همچون نامش «جهانشیر» بود و خستگی ناپذیر و سرانجام در  24آذر 1371 در هنگام ماموریت نظامی، طی یک حادثه تصادف به شهادت رسید. امروز با خانم «فاطمه رضایی» همسر شهید امیر سرتیپ «جهانشیر رافتی جاویدان» هم کلام شدیم تا  در بیست و هفتمین سالروز شهادتش درباره این شهید بیشتر بدانیم.
خانم رضایی می گوید: همسرم تمام سال های جنگ را در جبهه سپری کرد، با پایان جنگ، گویی حس وطن دوستی و احساس مسئولیت او برای سربازی وطن، از گذشته نیز بیشتر شده بود و ما در خانواده همچنان او را کم می دیدیم.همسر شهید می افزاید: شهادت همسرم، باعث سربلندی و افتخار است؛ زیرا او به هدفی که برای وطن داشت رسیده است. او قسم خورده بود که تا زنده است در خدمت ایران اسلامی باشد.
 ثانیه های نبودش را با تمام وجود حس کردم
یک روز در خانه پیش ما بود، صبح روز بعد که جهانشیر به خانه آمده بود، من، فرزندانم را به مدرسه برده بودم و زمانی که به خانه برگشتم، او را دیدم که با همان لباس نظامی که همیشه هم مرتب بود، در آشپزخانه است. از او پرسیدم جایی می خواهی بروی؟  با کمی مکث و همان آرامشی که داشت، گفت: امروز باید به ماموریتی برای حضور در مانور نظامی بروم. دلیل این گونه بیان کردنش این بود که من و فرزندانم پس از جنگ و سال های بعد از آن یعنی حدود  13 سال در انتظارش بودیم تا شاید زمانی فرا برسد که بیشتر پیش ما باشد.  روز قبل از رفتن به ماموریت جدیدش به خانه آمده بود و ما انتظار داشتیم او را یک دل سیر ببینیم. وسایل مورد نیازش برای رفتن به ماموریت را برداشت و شبیه همان موقعی بود که هربار به جبهه می رفت. آن روز برداشتن وسایل و کیف مسافرتی اش من را به یاد جبهه رفتن هایش انداخت. او آماده رفتن بود و هیچ چیزی مانع او نبود.  طی 13سال حضورش در جبهه، من ثانیه به ثانیه نبودش را با تمام وجودم حس کردم و همان طور که گفتم همیشه منتظر بودم روزی فرا برسد که بیشتر در خانه پیش فرزندانش باشد.
 فرزندانم با پدرشان خداحافظی  نکردند
 به همسرم گفتم همه دوستان شما آمده اند چرا شما به خانه برنمی گردید؟  گفت: من دوران دانشگاه افسری دست روی قرآن گذاشتم که در هر شرایطی از وطنم دفاع کنم و این عهدی بود که او با قرآن بسته بود. روزی که ایشان برای همیشه رفتند شرایط مهیا نبود و نشد که بچه ها با او خداحافظی کنند. این موضوع همیشه در ذهنم هست و گاهی بابتش اذیت می شوم که جگرگوشه هایم با پدرشان خداحافظی نکردند. ای کاش می شد آن ها هم خداحافظی می کردند و شایداین گونه از این وداع خاطرات خوبی در ذهنشان می ماند که برایشان آرامش بخش باشد. جهانشیر عاشق فرزندانش بود و تاکید داشت آن ها در درس هایشان موفق باشند و حتی زمانی که از ماموریت هایش به خانه می آمد پیگیر درس و مشق بچه ها بود.
می توانست برای نرفتن هزار و یک بهانه بیاورد
 همراه همسرم شدم تا بتواند در عقیده اش و خدمت به وطن سربلند باشد. او می گفت این ماموریتم طولانی نیست و همین جا در چند کیلومتری مشهد است. او باید در مانور نظامی شرکت می کرد، با وجود این که همسرم به مرخصی آمده بود، اما بازهم رفت. روز حادثه، زمانی که یکی از همکارانش به بهانه گرفتن شماره برادر شوهرم به در خانه ما آمده بود، دلشوره عجیبی داشتم. بعد از تماس های تلفنی که با برادر شوهرم داشتم و حضور غیرعادی همسرش در خانه ما متوجه شدم احتمالا برای همسرم اتفاقی افتاده است. او در مسیر ماموریتش  دچار حادثه تصادف شده بود. سال های زیاد در جبهه ها زیر گلوله بود، اما سال های بعد و در ماموریت در یک حادثه به هدفی که دنبالش بود، رسید. با همه این سال ها هنوز هم نتوانسته ام هضم کنم جهانشیر در زندگی من و فرزندانم نیست. او عاشق کارش بود، می توانست نرود و برای نرفتنش هم هزار و یک بهانه بیاورد، اما حرفش این بود که برای وطنم نباید کم بگذارم.
به من قول داده بود...
در زمان تشییع پیکر ایشان وقتی حضور جمعیت را دیدم از درون آرام شدم. حالا هم هر لحظه فکر می‌کنم او در ماموریت است. باور کنید اگر یک روز به خانه بیاید واقعا فکر می کنم از جبهه یا از ماموریت آمده است. زمان  وداع و به خاک سپردنش تنها این جمله را گفتم: به من قول داده بودی وقتی ماموریتت تمام شد دیگر نمی روی اما...
 در عین حال افتخار می کنم و خوشحالم که همسرم به اهدافش رسید و آن گونه که دوست داشت در خدمت به مملکت انجام وظیفه کرد. من بارها گلایه می کردم و به او می گفتم محل زندگی و عشق تو جبهه است و فقط می خندید می گفت: این روزها هم تمام می شود...