حمید رضا صدوقی

چهارم دی ماه وسالروز شهادت عارف مجاهد، شهید مهدی فرودی است.اوکه دنیاراباهمه آن چه دارد سه طلاقه کرده بود. او که فرازهای بسیاری راازسر گذراند تا به آرزویش برسد...

وقتی خانم راضیه قلی زاده همسر سردار شهید مهدی فرودی، از آن دوران صحبت می کند، آدم را می برد به آن روزها که همدلی و عشق، سرلوحه  زندگی مردم بود.  البته همیشه کسانی هستند که زخم زبان و نیش و کنایه شان دل آدمی را  می رنجاند. از میان خاطرات شیرین و تلخ حاجیه خانم قلی زاده، در فراز و فرود زندگی با شهید فرودی، خاطره یک شب بارانی را که مرا نیز منقلب کرد، برایتان بازگو می کنم:به گمانم شب میلاد حضرت زهرا (س) بود. فرزند دومم را درراه داشتم. آسیه دختر کوچکم، آن شب مریض بود و تب شدیدی داشت. تنها بودم و کسی هم در خانه  نبود تا بچه را به درمانگاه ببرد. 

خودم دست به کار شدم و آسیه را بغل کردم و از خانه زدم بیرون. اتفاقا آن شب باران شدیدی هم می بارید. چادرم را کشیدم روی سرش و تا مطب دکتر پیاده رفتم. وقتی به مطب رسیدم، از سر تا پایم آب می چکید. چند نفری که در مطب منتظر بودند تا نوبت شان بشود، با دیدن سر و وضع من خنده شان گرفت. خیلی از برخوردشان ناراحت شدم. خدا را شکر دکتر آشنا بود و تا در اتاق را باز کرد و مرا دید، گفت: خانم فرودی، بچه را بیاورید. بارها اتفاق افتاده بود که تنها رفته بودم، می دانست که شوهرم همراهم نیست. خیلی به ما محبت داشت. آسیه را معاینه کرد و برایش دارو نوشت. داروهای آسیه را گرفتم و همان طور که آمده بودم، باز زیرباران پیاده به سمت خانه راه افتادم. از برخورد آن چند نفر دلم شکسته بود و بغض کرده بودم. همان طور که تند و سریع قدم برمی داشتم تا زودتر به خانه برسم، در دلم با خدا صحبت می کردم. گفتم: «خدایا! تو خودت می دانی که شوهر من، در جبهه ها در حال خدمت به همین مردم است، برای این که این آدم ها در آسایش باشند ولی بعضی ها در کنار شوهرشان راحت زندگی می کنند و بی خبر از همه جا، به من و امثال من می خندند. چرا باید این طور باشه؟» همان طور با خدا حرف می‌زدم و گریه می کردم. به خانه که رسیدم زنگ در را زدم، مهدی در را باز کرد و وقتی مرا در آن وضع و حال دید، تعجب کرد و گفت: چرا زیر این باران تنها رفتی؟ می گفتی یکی از بچه ها با ماشین بیاد شما رو برسونه! گفتم نخواستم مزاحم کسی باشم. همان طور که بچه را از بغل من می‌گرفت، گفت:خب حداقل با ماشین برمی‌گشتی که این قدر اذیت نشی.گفتم: من که خیس شده بودم، دیگه فاصله اش هم اون قدر نبود که با ماشین بیام.

 با ناراحتی گفت: شما نباید رودربایستی کنید. این وظیفه ماست. هر کدام از ما که مرخصی باشیم، باید تا 20 خانواده را رسیدگی کنیم. کاری داشتند انجام بدیم. الان اوضاع فرق می کنه. زمان جنگه. نباید که فقط به فکر خودمون باشیم. بعدها می گفت: اگه چنین شجاعتی نداشتی و من اطمینان نداشتم، فکر و حواسم همه اش این جا بود و خیالم از بابت شما و زندگی ام آسوده نبود.

سال ۱۳۳۴ در محله تالار شهر فردوس متولد می شود و نامش را مهدی می گذارند. پدرش محمد اسماعیل پس از عمری زحمت و رنج ،زمانی که به عنوان آشپز در بیمارستانی مشغول خدمت بود ،سکته می کند و دار فانی را وداع می‌گوید. یتیمی در کودکی انگار سرنوشت مشترک بیشتر مردان و زنان بزرگ است تا در کوره رنج ها و سختی ها آبدیده شوند .با اتمام امتحانات کلاس چهارم ،خانواده به «مشهد» نقل مکان می کنند .«مهدی» در دبستان «بزرگمهر» کلاس پنجم و ششم ابتدایی را پشت سر می‌گذارد .تغییر محیط ،پیچیدگی مردم در مقایسه با اهالی «فردوس» کم کم« مهدی» را از سادگی و گوشه گیری جدا می کند و میان جمع بچه ها می کشاند. خواهرش نیز با زمینه قوی مذهبی،در مشهد ضمن رفت و آمد به فاطمیه و نرجسیه تحصیل در زبان عربی و تفسیر قرآن و دروس دیگر را آغاز می کند و همین  رفتار خواهر سر مشق ارزنده ای برای مهدی می شود .با ورود به دبیرستان ،زمینه فعالیت در عرصه مذهبی و سیاسی فراهم می شود  و او با حضور در جلسات مذهبی که هر هفته در مسجد «بناها» و بعضی از منازل برگزار می شد ،خود را به عنوان نوجوانی معتقد و فعال و ثابت قدم معرفی می کند و مورد توجه قرار می گیرد .پس از پایان امتحانات خرداد ماه ، در سال سوم دبیرستان ،به مدرسه علمیه می رود و به تحصیل دروس اسلامی مشغول می‌شود .او به واسطه روحیه حق طلبی ،از همان سنین نوجوانی با حضور در جلسات مذهبی و سیاسی پا به میدان بسیار دشوار و مرد افکن مبارزه علیه رژیم پهلوی می گذارد ... از فردای پیروزی انقلاب اسلامی ،مهدی را می بینیم که نه در پی کار و زندگی شخصی می رود و نه به طمع نان و نام در صحنه خود نمایی می کند .او خویش را وقف انقلاب می کند، تنها و تنها برای رضای خالقش گام بر می دارد و هر گاه می بیند به وجودش نیاز است،درنگ نمی کند ؛هر جا که باشد و در هر مقام و موقعیتی .

پس از مدتی در سال ۱۳۶۰ ،تمام وقت و انرژی خویش را وقف سپاه پاسداران «مشهد» می کند و کارها و طرح های موفق و موثری را با کمک یاران انجام می دهد .با شروع جنگ تحمیلی ،بار دیگر شاهد حضور مردمی بودیم که در جبهه های مختلف از جنوب تا غرب و در کسوت گوناگون ،از فرماندهی سپاه منطقه ۴ گرفته تا معاونت لشکر 5 نصر ،از مسئولیت های ستادی گرفته تا بسیجی ساده ،یادگارهای ماندگاری از خویش به جا گذاشتند که تا ابد در دل تاریخ و در حافظه و یاد همرزمان باقی خواهد ماند.سر انجام در سحرگاه پنجم دی ماه ۱۳۶۵ در گرماگرم عملیات «کربلای ۴ »،به هنگام حمل پیکر شهدا و مجروحان به پشت خاکریز ،هدف گلوله و ترکش قرار می گیرد و به شهادت می رسد .

منبع :«غریبه» نوشته خسرو باباخانی، نشر ستاره ها، مشهد ، ۱۳۸۵

 

ازیادداشت های فرودی

ازتک شاخه های گلشن همیشه بهار

کاروان ما منزل به منزل می رود، تا به سرزمین شوق و شور و عشق و ایمان پا گذارد، و اینک منِ عاصی نیز همسفر مرغان تیز پروازی شده ام که سیرشان در ملکوت اعلی است، می روند تا به جایی رسند که همه شور است و همه شوق است و همه خدابینی است، و اوست که اینک باید از این بوستان گل هایی بچیند و از تک شاخه های این گلشن همیشه بهار دسته گلی برای خود برگزیند، چه خوب است که این خار را نیز در میان گل ها ببرد، آیا این ممکن است ؟!

اول دی ماه ۱۳۶۵

 

 

 

 

مظلومیت شهدای عملیات کربلای 4 تداعی کننده غربت و مظلومیتی است که آن را از کربلا به ارث برده ایم.  عملیات کربلای 4 هیچ گاه مظلومیت و شجاعت رزمندگان را فراموش نمی کند. عملیاتی که رادارهای آمریکایی به جبران قضیه مک فارلین، تمام جزئیات عملیات را به عراقی ها داده بودند. رمز عملیات، یا محمد (ص) بود که ساعت 22:45 روز سوم دی ماه سال 65 اعلام شد.

روایت اول

جعفر یوسفی، یکی از غواصانی است که در عملیات کربلای 4 حضور داشته و می گوید: برای من مهم بود که وقتی با دشمن روبه رو می شوم و دیگر امکان مقاومت ندارم چه اتفاقی می‌افتد. بااین حال لحظه اسارت یکی از آرامش بخش ترین لحظه های زندگی من بود. بچه های غواص گروه ما از بچه های گروه تخریب و رزمنده های اطلاعات عملیات بودند که از زبده ترین نیروها به حساب می آمدند و قرار بود خط را بشکنند.

یکی از ویژگی های این عملیات، شناسایی سخت آن بود. غواصان باید زمانبندی بسیار دقیقی انجام می‌دادند زیرا آب اروند به دلیل جزر و مد در روز تغییر جهت می داد و سختی ناشی از سرعت زیاد آب را افزایش می داد. غواصان این عملیات کسانی بودند که نمی توانستند در عمق عمل کنند و با وزنه هایی که به خود می بستند و سلاح هایی که همراه داشتند 20 تا 30 سانتی متر زیرآب حرکت می کردند. آن ها بدون نیاز به کپسول اکسیژن کار می کردند.با این که آب به شدت سرد بود و عملیات پراضطرابی در پیش داشتیم اما همه آرام بودند و انگار رو به بهشت قدم برمی داشتند. هیچ کس احساس سستی نمی کرد. وقتی ما وارد آب شدیم عراقی ها به شدت و با تجهیزات کامل آب را به آتش کشیدند. صدای مهیبی در آب می آمد که موج عظیمی داشت ولی ما برای این که لو نرویم سر از آب بیرون نمی آوردیم. حجم آتش باعث شده بود که عده زیادی از غواصان در آب رها شوند و آب آن ها را با سرعت به سمت پتروشیمی عراق ببرد. با این حال تعدادی از غواصان به مقصد رسیدند. از دو گردانی که قرار بود به جزیره ماهی برسند، تنها یک دسته از یک گردان به جزیره رسید. عراقی ها چند کار قابل توجه تاکتیکی در منطقه انجام داده بودند. اول این که در طول 60 تا 70 متر از ساحل تمام نیزارها را از بین برده بودند تا جایی برای پناه گرفتن وجود نداشته باشد. همچنین خورشیدی های بلندی را در آب گذاشته بودند. آن ها هیچ گونه سلاح کوچکی در خط نداشتند و چون می دانستند غواص ها تنها با کلاشینکف، نارنجک و آرپی جی به ساحل می رسند با سلاح های سنگین کالیبر بالا آن ها را هدف می گرفتند. من و شهید مومن اولین نفراتی بودیم که از آب درآمدیم.

روبه روی هر سنگری که می رسیدیم نارنجکی می انداختیم تا بعثی ها را از بین ببریم اما یکی از سنگرها جا ماند، وقتی که برگشتیم متوجه شدیم سنگر پر از آرپی جی 11 بوده و اگر ما در آن جا نارنجک می انداختیم همه شهید می شدند و کل کانال منفجر می شد.ما خط را شکستیم ولی مشکل اساسی این بود که پشت ما اروند بود و روبه روی‌مان سنگرهای عراقی بر ما مشرف بودند. کانال های عراقی ها که در آن پناه گرفته بودیم ما را محافظت می کرد اما بعثی ها از داخل نخلستان ها با تک تیرانداز ما را می زدند. با این امید که گردان های دیگر به ما می‌رسند و بعد از این که خط شکست نیروهای آبی - خاکی وارد عراق می شوند آن جا ماندیم؛ اما با توجه به اتفاقاتی که افتاد، بیشتر قایق ها را زدند و نیروهای آبی - خاکی نتوانستند به ما برسند زیرا ما در عمق خاک عراق بودیم. ما تا صبح مقاومت کردیم، گلوله هایی که به سمت ما می زدند به آرپی جی ها می‌خورد و هرلحظه امکان انفجار وجود داشت. ما دو راه بیشتر نداشتیم یا باید شهید می شدیم یا اسیر.

روایت دوم

از 120 نفری که در گردان یاسین بودند، فقط چهار نفر برگشتند. آن ها هشت روز در میان نیزارهای جزیره ماهی مقاومت کردند و به طور معجزه آسایی زنده ماندند.جانباز سید جواد کافی یکی از غواصان گردان یاسین در عملیات کربلای 4 است. سید جواد که در زمان عملیات 16 سال بیشتر نداشت هم این گونه روایت کرده است: قرار بود دو گردان نوح و یاسین از لشکر 21 امام رضا(ع) به جزیره ماهی برویم و به عنوان خط شکن این جزیره را بگیریم تا بعد بچه ها با قایق بیایند و تا بصره پیشروی کنیم.شب عملیات فرماندهان ما را به دو صف کردند، حدود 120 نفر غواص بودیم. 

قرار شد سه نفر سرشان بیرون از آب باشد تا بچه ها در مسیر گم نشوند.ما از نهر خیم وارد رودخانه شدیم. آب رودخانه در حالت مد بود. من مسئول دسته بودم و سرم از آب بیرون بود. آن قدر شدت آب زیاد بود که ما حتی یک «فین» (کفش مخصوص غواصی) هم نزدیم.تقریباً به نوک ماهی نزدیک شده بودیم که یک دفعه هواپیمای عراقی آمد و «فیدر» زد. 

(فیدر منورهایی است که حدود یک ربع در آسمان روشن است و مثل روز منطقه را روشن می کند) تا هواپیما «فیدر» زد، بچه ها به هم ریختند؛ چون انتظار چنین چیزی را نداشتیم.زیر نور فیدر من همه جا را به خوبی می دیدم. یک چهار لول نوک جزیره ماهی گذاشته بودند که تیر رسام (تیرهایی که روشن است و وقتی به طرف شما می آید به خوبی آن را می بینی) به عمق آب شلیک می کرد. وحشتناک و غیرقابل پیش بینی در تله افتاده بودیم!

روایت سوم

حاج بهزاد پروین قدس، هنرمند و رزمنده لشکر 31 عاشورا از شاهدان عینی عملیات کربلای 4 است، او روایت می‌کند: دوستانی که در عملیات اروند و شلمچه شاهد شهادت غواصان بودند می دیدند که خون یک شهید هم جوی خون راه می‌انداخت.اخبار رادیوهای بیگانه و رادیو بغداد در روزهای عملیات کربلای 4 ادعا کردند 20 هزار ایرانی را کشتیم درحالی که وقتی اولین دسته غواصی وارد آب شد، فرمانده لشکر وقت «امین شریعتی» به ما در تیپ دستور داد نیروها را برگردانید و بگویید تا صبح نشده با هر وسیله ای تا اجاقلو عقب بکشند و اگر صبح من کسی را در منطقه ببینم خودم می زنم! اول باور نکردیم تا این که احد مقیمی دستور را تأیید کرد و گفت عملیات لو رفته و بالباس غواصی یا بدون لباس و سلاح و با هر وسیله ممکن خود را به عقبه برسانید.بنده شاهد عینی بودم همان طور که عرض کردم دسته ای از ما رها شد، شهیدانی مثل محمدصادق جاویدی که با اشنوگر زیرآب به طرف «ابوالخصیب» درحرکت بودند در تنگه «ام الرصاص» با مانع برخورد کردند و هواپیماهای عراق انبوه منور ریختند درهمان لحظات که فرماندهان از لو رفتن عملیات خبردار شدند دستور لغو و عقب نشینی دادند.آخرین نفرات بنده، منصور عزتی، احد مقیمی، سید فاطمی و ... با مقداری کالک و نقشه، راهی عقبه شدیم.

 نیروهای بعثی عراق باور نمی کردند با این سرعت این همه نیرو اعم از لشکر، یگان و واحدها بتوانند منطقه را خالی کنند بنابراین صبح روز بعد فقط اخبار رجزخوانی بود که شنیده می شد و به حدی عراق، منطقه خالی را زیر آتش توپخانه حتی بمباران شیمیایی قرارداد که صدای انفجار تا سه روز تا چندین کیلومتر می آمد.در انتها باید بگوییم که روایت های بالا از سه شاهد عینی عملیات کربلای 4 بود و البته در خاطرات و کتاب های دفاع مقدس روایت های بیشتری است ضمن این که تحلیل ها و ظن های متفاوتی نیز درباره روند لو رفتن عملیات مطرح شده است.  در این جا فقط دیدگاه ها گفته شد و قطعاً هرکس گردان خود و نحوه عملکرد حوزه خود را از دیدگاه خود بیان می کند یا گاهی تحلیل. نظر آن است که این رزمنده تبریزی هم گردان و فرمانده خود را دیده است.

گزارش اولیه روزنامه رسالت از عملیات کربلای 4 به تاریخ 6 دی 65، مبنی بر سه هزار کشته ، شش هزار و 500 زخمی و صدها اسیر بوده است.