گزارشی از آثار هنری «یوسف حسینیون» در نمایشگاه پیوند انسان و طبیعت
تعداد بازدید : 71
ناجی چوب های محکوم به مرگ
نویسنده : محمد حسام مسلمی
گزارش
گاهی در کنار جاده و خیابان یا در جاهای تفریحی همچون باغ و ... ممکن است به تکه چوب هایی بربخورید که بسیار فرسوده شده است و به نظرتان برسد که به هیچ دردی نمی خورد، به جز این که در اجاق سوزانده شود؛ اما یکی از هنرمندان شهرمان ناجی این چوب های محکوم به مرگ شده و با خلاقیت هنری خود با آن ها کاری کرده است کارستان. «یوسف حسینیون» ناجی چوب های به ظاهر بی ارزش است که آن ها را با خلاقیت و ابتکار هنرمندانه خود به آثار هنری تبدیل کرده و در نمایشگاهی در جاده مشهد- شاندیز به نمایش گذاشته است.
فرصتی فراهم شد تا به این نمایشگاه سری بزنیم و با این هنرمند خلاق همکلام شویم. از دور هر فردی که این مکان را مشاهده می کند، در نگاه اول انباری از چوب در ذهنش تداعی می شود. از یوسف حسینیون ایده اولیه برپایی این نمایشگاه را جویا می شوم که می گوید: از بچگی در این فکر بودم که چطور می توانم محیط اطرافم را به محیطی زیبا و طبیعی تبدیل کنم. شهری که در آن زندگی می کنم، شهری مذهبی است و نماد های آن باید با فرهنگ آن متناسب باشد.
هر آنچه برای دیگران بی ارزش بود برای من گنج بود
می گوید: سعی می کردم از هر چیز بی ارزش استفاده بهتری کنم، هر چیزی که در نظر دیگران بی ارزش می آمد، برای من گنج بود و تلاش می کردم از آن استفاده کنم. مثلا با چوب هایی که در اطرافم بود میز تلویزیون، صندلی و ... درست می کردم. از او درباره اشکال چوب هایی که در گوشه نمایشگاه به ترتیب کنار هم چیده شده است می پرسم؛ وی پاسخ می دهد: در ورودی نمایشگاه به تکه چوبی شبیه مادری که جنینی را در بدن خود حمل میکند بر می خوریم، سپس کره زمین را میبینیم که روی چوب دیگری قرار گرفته است، از آن که بگذریم به نمادهایی از آب، گیاه، حیوان و انسان برمیخوریم. این توالی ها نمادی از آفرینش زمین وشکلگیری حیات در آن است که من آن ها را کنار هم قرار داده ام. در بخشی از نمایشگاه که نظرم را به خود جلب می کند، چوب هایی به صورت عمودی در کنار هم چیده شده است. حسینیون درباره فلسفه این چوب ها می گوید: از نگاه من این چوب ها نماد اجدادمان است، ایران و خراسان فرهیختگان بسیاری همچون فردوسی، عطار و ... دارد و انسان دوستی و اندیشه ورزی از خصوصیات نیاکان ماست. با این نگاه و به یاد هر یک از آن بزرگان و نیاکان، قطعه چوبی را در این جا قرار داده ام.
علاقه مردم به طراحی طبیعی
طی روزهای اخیر بسیاری از مردم به تماشای این آثار هنری آمده اند که برای این هنرمند دلگرم کننده بوده است. وی می گوید: استقبال مردم از نمایشگاه بسیار عالی است. این موضوع علاوه بر دلگرم کردن ما، تأیید این ادعاست که مردم آثار هنری و محصولات طبیعی را دوست دارند.
این که چوبهایی که در این نمایشگاه به نمایش در آمده از چه راهی تأمین شده است، برای من جای سوال بود که حسینیون در این باره می گوید: این چوبها از طبیعت قطع نشده است. این ها چوب های زائد و بدون استفاده ای بود که بخشی از آن ها را از چوب بریها به نمایشگاه آوردم، بخش دیگری را از مراکزی که می خواستند چوب ها را به زغال تبدیل کنند خریداری کردم و بخشی را هم از افرادی که آن ها را در اختیار داشتند، گرفتم.
دارایی های ارزشمند اما فراموش شده
یوسف حسینیون تولید و طراحی را نیاز اصلی کشور می داند و می گوید: هم اکنون کشور ما به طراحی و تولید نیاز دارد،و با وجود این همه هنرمند در زمینه های مختلف در داخل کشور نباید از کشور های دیگر تقلید کنیم. وجود سنگهای معدنی زیبا، صنایع دستی، تابلو فرش، منبت کاری، سنگ های فیروزه و ... همه از دارایی های ارزشمند و توانمندیهای کشورماست. باید از این داشته ها استفاده و اشتغال ایجاد کنیم و به صادر کننده محصولات هنری تبدیل شویم. می توانیم کشورمان را به فروش نفت بی نیاز کنیم. بازار کاری که می توان با این داشته ها ایجاد کرد بی نظیر است و بسیاری از جوانان می توانند با کمی خلاقیت هنری به سادگی برای خود در این زمینه کاری راه بیندازند.
آرزوهایی برای شهر
حسینیون از آنچه برای زیباسازی شهرش در ذهن داشته است می گوید، آرزوهایی که برای برآورده شدن آن تلاش هایی هم کرده اما فایده ای نداشته است: در ساخت و توسعه برخی پروژه های شهری طرح هایی داشتم که مورد توجه قرار نگرفت. مثلا دوست داشتم مکان هایی مثل ایستگاه های مترو، اتوبوس و ... با طبیعت آمیخته باشد و پیام هایی را به مردم شهر منتقل کند که هم نشاط آور باشد و هم حافظ طبیعت.
حمایت از هنرمندان برای اشتغالزایی
حسینیون درباره ظرفیت های هنری خطه خراسان و توانایی هنرمندان آن برای ایجاد فرصت های شغلی هم می گوید: هنرمندان زیادی در خطه خراسان زندگی می کنند که بسیاری از آن ها گمنام هستند. این هنرمندان سرمایه های کشور هستند و باید قدر آن ها را دانست، چرا که علاوه بر هنرشان می توانند برای ایجاد شغل هم به مسئولان کمک کنند و با حمایت از آن ها می توان جوانان بسیاری را در این رشته ها فعال کرد.