پای خاطرات معلم و پیشکسوت دوچرخه سواری
تعداد بازدید : 78
شبی که نشان هایم «بی نشان»شد !
در ادامه گفت و گو با پیشکسوتان ورزش استان، به مناسبت هفته بزرگداشت مقام معلم، با یکی از پیشکسوتان ورزش به گفت وگو پرداختیم که از فرهنگیان با سابقه استان محسوب می شود. «فرامرز صفایی» با آن که بیش از یک دهه است که به افتخار بازنشستگی نائل آمده، همچنان ارتباطش را با تربیت بدنی آموزش و پرورش حفظ کرده است. وی در تحریریه ، پاسخگوی سؤالات گروه ورزش «خراسان رضوی» بود .
گــزارش
گروه ورزش
پیشکسوت دوچرخه سواری استان در معرفی خود می گوید: سال 1329 در مشهد متولد شدم. سال 1357 ازدواج کردم و 2دختر و یک پسر دارم که متأسفانه به صورت جدی وحرفه ای سراغ ورزش نرفتند.وی می افزاید: از 9 سالگی به فوتبال و والیبال روی آوردم.در دوران دبیرستان، در دبیرستانی در ناحیه یک مشهد تحصیل می کردم و در همان دوران عضو تیم فوتبال دبیرستان هم شدم.
از بوکس تا دوچرخه سواری
صفایی درباره روی آوردنش به ورزش های فردی نیز می گوید: ورزش فردی را با رشته بوکس آغاز کردم. در همان ایام دانش آموزی، آقای "رضا ارمگان" که از نام آوران بوکس استان و کشور است، دبیر ورزش من بود و ایشان، دانش آموزان مستعد را برای ورزش کردن در رشته بوکس تشویق می کرد و من هم بر اثر همین تشویق ها بوکس را در باشگاه مرحوم "ویژه" -در کوچه باغ عنبر مشهد- آغاز کردم و در نهایت نیز، در وزن 51 کیلوگرم قهرمان آموزشگاه های مشهد شدم.وی می افزاید: در مسابقات بوکس آموزشگاه های مشهد، از آقای "بدیعی" که ناظم مدرسه مان بود، برای دیدن مسابقات دعوت کردم. بعد از مسابقه، با این که من در مسابقه پیروز شدم، آقای بدیعی به من گفت که به جای ادامه ورزش خشن بوکس -که به نظر ایشان ورزشکار را دچار آسیب می کرد- به ورزش آرام تری مثل دوچرخه سواری روی بیاورم؛ اما به وی گفتم که توانایی مالی برای خرید دوچرخه ندارم. ایشان هم با یکی از دوستان خود صحبت کرد و بالاخره یک دوچرخه اقساطی خریدم و با آقایان "ناصر کریمیان"، "نعمت رشیدی" و "جواد مهمان نواز" تمرین دوچرخه سواری را شروع کردم.
طعم شیرین قهرمانی...
فرامرز صفایی می افزاید: حدود 3 ماه بعد در مسابقات آموزشگاه های مشهد شرکت کردم و قهرمان شدم و برای مسابقات منطقه ای به کرمان رفتیم. فکر می کنم سال 1346 یا 1347 بود. در مسابقات کرمان، تیم خراسان، مقام قهرمانی آورد و برای مسابقات قهرمانی کشور به بابل رفتیم. دوچرخه سواران خراسان در آن مسابقات نیز مقام اول تا سوم مسابقات دانش آموزان کشور را به دست آوردند و من هم با وجود مصدومیت، سوم شدم.
آغاز راه معلمی
این پیشکسوت دوچرخه سواری می افزاید: پس از دوران دانش آموزی، مدت کوتاهی در دانشکده خلبانی حضور یافتم و زمانی نیز در بانک مشغول به کار شدم. اما در نهایت در سال 1352 به معلمی روی آوردم و "معلم ورزش" شدم. البته در بیشتر رشته های ورزشی دوره مربیگری و داوری را فراگرفتم و طی این سال ها به عنوان داور و مربی در مسابقات مختلف ورزش دانش آموزی حضور داشته ام.صفایی می گوید: 30 سال در آموزش و پرورش خدمت کردم و سال 1382 بازنشسته شدم، اما به دعوت آموزش و پرورش، به همکاری خود ادامه دادم و با انجمن کوهنوردی و دوچرخه سواری دانش آموزی همکاری دارم. مربی استان و ناحیه بودم و در رشته دوچرخه سواری، تیم هایم بارها در مسابقات کشوری به رتبه های خوب دست پیدا کردند.
ورزش را رها نمی کنم
وی درباره ادامه فعالیت های ورزشی اش می گوید: از دوره دانش آموزی تا کنون، ورزش را رها نکرده ام. از زمانی که دوچرخه سواری را شروع کردم، سعی کردم در مسابقات پیشکسوتان استان هم شرکت کنم، البته به دلیل مصدومیت در یک مسابقه فوتسال، مدتی است که به اجبار، دوچرخه سواری را کنار گذاشته ام. اما همچنان کوهنوردی می کنم و در صعودهای سراسری کشوری هم شرکت می کنم .
خاطره تلخ
صفایی در اشاره به یکی از خاطرات تلخ دوران زندگی و ورزش خود می گوید: سال گذشته، منزل من مورد سرقت قرار گرفت و در جریان آن ، همه کاپ ها و مدال های دوران افتخارات ورزشی ام به سرقت رفت. «نشان هایی» که همه خاطرات دوران ورزشی من را با خود به همراه داشت...و به همین دلیل بیش از همه چیز از این مسئله اندوهگین شدم وهنوز هم بابت بی نشان شدن تمام مدال های افتخارم ناراحتم...
انتظار از مسئولان
این پیشکسوت ورزش استان در بخش پایانی صحبت های خود می گوید: حدود 50 سال است که در بیشتر برنامه های ورزشی مشارکت می کنم؛ البته طی این سال ها، انتظاری از مسئولان نداشته و تلاش کرده ام کار خود را بدون حاشیه انجام بدهم. اما تنها خواسته من، ارزش دادن به کار افرادی است که سالیان طولانی در زمینه فعالیت های ورزشی وقت گذاشته اند و حداقل کاری که می توان برای آنها انجام داد، این است که رسانه ها و هیئت های ورزشی، توجه بیشتری به آنها داشته باشند. خوشبختانه هیئت های دوچرخه سواری و جودو اخیرا اهتمام خوبی به پیشکسوتان داشته اند که قابل تقدیر است.