یک سال از شهادت دو فرمانده دلاور حرم،  شهیدان علی رضا توسلی معروف به ابوحامد و معاونش شهید رضا بخشی معروف به فاتح می گذرد. دو شهید افغان مدافع حرم حضرت زینب (س) و حریم ولایت که  حالا یک سال از پرواز ابدی شان می گذرد. در سالگرد شهادتشان و به بهانه برگزاری مراسم یادبود و بزرگداشت،روایت حماسه آن ها دریاها وسعت و مجال می طلبد اما به قدر تشنگی می توان از زلال یاد و نام شان چشید. پس با هم مرور می کنیم روایت خوبی ها ، شجاعت و شهادتشان را...
به سادگی و صداقت ابوحامد
حکایت شهادت فرمانده تیپ فاطمیون در اولین روز شروع دهه فاطمیه(سال93)حکایت دیگری داشت. فرمانده ای که مورد وثوق سردار حاج قاسم سلیمانی بود و سال‎ها در سنگر مجاهدت و دفاع از ولایت ازهمه سبقت گرفته بود . او که در گروه‎های جهادی با شوروی جنگیده بود به دوستان می گفت همواره تلاشم این بوده که وارد هیچ حزب و گروه و دسته ای نشوم و مسیر جهاد را تا انتها بروم . «علی رضا توسلی» فرمانده شجاع و حماسه آفرین «تیپ فاطمیون» در دفاع از حرم بانوی مقاومت «حضرت زینب کبری (س) فرمانده محبوب و انسان بسیار زیرک و کم حرفی بود که با اعمالش همه را شگفت زده می کرد . حارس یکی از رزمندگان نبرد سوریه، درباره شهید ابوحامد فرمانده تیپ فاطمیون اینطور نوشته و روایت می کند: پارسال در موکب حرم حضرت زینب(س) داشتم با آقای خزاعی  صحبت می کردم. ناگهان حرفش را قطع کرد و داد زد: سلام دلاور، سلام فرمانده. دیدم دوید رفت و مردی را بغل کرد که دستش به گردنش آویزان بود و شبیه برادران افغان بود. بعد آوردش داخل موکب و برایش چای آورد. مرد هم با تواضع خاصی چای را خورد و مثل آدم‎های خجالتی خداحافظی کرد و رفت زیارت. گفتم این شخص را معرفی کنید. گفت آقای توسلی فرمانده دلاور فاطمیون.  می‎‎گفت در بزرگی اش همین بس که در یک عملیات که چند گردان با هم مشارکت داشتند ، همه گردان‎ها به جز گردان فاطمیون شکست خورده بودند، از حاج قاسم سلیمانی سوال شد که نبرد را ادامه بدهیم یا عقب‎نشینی کنیم. حاج قاسم پاسخ جالب توجهی داده و پرسیده بود: آقای توسلی در عملیات هست؟ پاسخ شنیده بود: بله به عنوان فرمانده گردان فاطمیون عمل می‎کند. حاج قاسم پاسخ داده بود: پس ادامه بدهید که ان شاءا... پیروزید.فردای آن روز کنار ضریح حضرت رقیه(س) دیدمش. رفتم کنارش و به دست شکسته اش بوسه زدم و بعد از احوالپرسی آرام کنارش نشستم. داشت با بغل دستی اش حرف می‎زد. می‎گفت اینجا به ما و همشهری‎های ما سیم کارت نمی دهند. می‎توانی برای ما سیم کارت تهیه کنی!؟ خیلی دلم سوخت. گفتم او جانش را کف دستش گرفته و حتی از یک سیم‎کارت هم محروم است. نمی دانستم که همین مظلومیت هاست که انسان را به خدا نزدیکتر می کند. شهادتت مبارک ابوحامد.
فاتح و زلالی اش
و معاون تیپ فاطمیون شهید رضا بخشی معروف به فاتح  نیز روایت دلنشینی دارد زندگی و جهادش.
مادر، برادر و پدر بیشتر از آنکه خودشان بدانند رضا چه می‌کرد، خاطراتی را نقل می‌کنند که همرزمان رضا برایشان بازگو کرده اند. ما به خانه آن ها رفتیم تا بیشتر درباره رضا بشنویم. عباس برادر شهید رضا بخشی می‌گوید: اصلا بروز نمی داد چه می‌کند و کجا می رود. وقتی قصد رفتن کرد به مادر گفت «برای تبلیغ به افغانستان می روم، البته قبل از افغانستان باید برای برخی کارهای شخصی به تهران بروم.» قرار بود برای دوره آموزشی به تهران برود. اما به من گفته بود قرار است به سوریه برود، برای همین قبل از رفتنش با هم خلوت کردیم و گفتم رضا نیتت از رفتن چیست؟ واقعا می خواهی برای پول بروی؟ خندید و گفت به چه دردم می خورد؟ می بینی که تکفیری‌ها تا کجا نفوذ کرده و گفته‌اند می‌خواهیم حرم حضرت زینب(س) را با خاک یکسان کنیم؟ عباس ادامه می دهد: دیگر حرفی برای گفتن نداشتم. آنقدر مصمم حرف می زد که جای هیچ تردیدی در ذهنم باقی نگذاشته بود. با همه اعضای خانواده خداحافظی کرد، قبل از رفتن در مورد بدهی به دو نفر از دوستان با من صحبت کرد و رفت اما اهل دیده بوسی نبود چون نمی‌خواست دلتنگی مادر و پدرم در لحظه خداحافظی بیشتر بشود. عباس ادامه می دهد: دو سال بود که به عنوان مدافع حرم در سوریه حضور داشت اما تا روز شهادتش اصلا خبر نداشتیم چه می‌کند و کجا فعالیت دارد. دو سال در سوریه بود اما هر بار که سوال می‌کردیم می گفت: «آبدارچی هستم و کارهای دفتری انجام می دهم.» اصلا خبر نداشتیم فرمانده بود. عباس از اولین مرخصی رضا اینگونه یاد می کند: اولین بار که برگشت فیلمی از درگیری‌های سوریه را هم با خودش آورده بود. مادرم سوال کرد اینجا کجاست و رضا با خنده نام یکی از شهرهای افغانستان را آورد و گفت اینجا «بامیان» است. اما دقایقی بعد گفت «نه مادر جان اینجا سوریه است و اینها مدافعان حرم حضرت زینب(س) هستند.» اضطراب مادرم که بیشتر شد گفت نترس مادر جان من پشت جبهه هستم. عباس که انگار داغ شهادت رضا همچنان برایش سخت است آه بلندی می‌کشد و می‌گوید: وقتی خبر شهادتش را دادند؛ گفتند اگر می خواهید برایش بنر و تابلو چاپ کنید حتما بنویسید فرمانده. تازه آنجا بود که فهمیدیم رضا فرمانده بوده است. بعد هم دوستانش یکی یکی می آمدند و ماجرا را توضیح می دادند، تازه فهمیدیم رضا آنجا معاون تیپ فاطمیون بوده است. رضا طلبه بود و در جامعة المصطفی درس می‌خواند. از آنجا لیسانس داشت و ترم آخر فوق لیسانسش بود. یک لیسانس هم از دانشگاه پیام نور داشت. به زبان انگلیسی و عربی هم مسلط بود. مادرادامه می دهد: یک ماهی از رفتنش گذشته بود، وقتی برگشت و ماجرای سوریه را تعریف کرد گفتم دیگر نمی‌گذارم بروی. خندید و چیزی نگفت اما از دفعه بعد آمدنش سه ماه طول می کشید. عباس از دغدغه‌های زمان مرخصی رضا این گونه می‌گوید: از صبح تا شب درگیر بود. دائم با همراهش صحبت می‌کرد و پیگیر امور نیروهایش بود اما در تمام تماس‌هایش به گونه‌ای رفتار نمی کرد که ما متوجه مسئولیت اش بشویم. وی از آخرین وداع رضا اینگونه می گوید: آخرین باری که می رفت خواهرم گریه کرد و گفت داداش دیگر سوریه نرو و مادر گفت اگر برای ثواب بود همین قدر کافی است و بی بی زینب(س) اجر کارت را می دهد. اما رضا گفت باید بروم شما هم نباید مانع رفتنم شوید. مادر انگار دوباره هوای رضا افتاده به جانش. صدایش می‌لرزد و می گوید: شب‌ها همیشه برایش گریه می کردم. می‌گفتم خدایا این جنگ از کجا درست شد که جوان‌های مسلمان باید بروند و شهید بشوند. در این دو سال خیلی شهید می آوردند. دفعه آخری که رفته بود خیلی دلم برایش تنگ شده بود. توی حرم بودم. ولادت حضرت زینب(س) بود روضه حضرت زینب (س) گوش می دادم و گریه می‌کردم.
می دانست که بر نمی‌گردد
عباس می گوید: آخرین رفتنش خیلی خاص بود. انگار واقعا می دانست که بر نمی گردد. به مادر می‌گفت دو هفته ای تمام مسئولیت ها را واگذار می‌کنم و بر می‌گردم و جالب بود که روزی که جنازه اش را آوردند دقیقا دو هفته از رفتنش گذشته بود. عباس این بار به عکسی نگاه می‌کند که رضا ساعاتی قبل از شهادتش گرفته بود: دو ساعت قبل از شهادتش این عکس‌ها را گرفته بود. وقتی می خواست عکس بگیرد با خنده به دوستانش گفته بود بیایید با من عکس بگیرید. بیایید همدیگر را در آغوش بگیریم. دیگر فرصتی برای عکس گرفتن با من ندارید.  از خبر شهادتش سوال می کنم و مادر می گوید: به خانه زنگ زدند و یک نفر از پشت خط گفت «از دوستان رضا هستم. می خواهم به سوریه بروم. می آیم برای احوالپرسی و اگر امانتی دارید که می‌خواهید برایش بفرستید در خدمت شما هستم.» رضا یک بسته انگشتر خریده بود. فکر کردم به دوستش گفته که امانتی‌ها را برایش به سوریه ببرد. بعد هم همان طرف از من شماره عباس را خواست و خداحافظی کرد. بعد که ماجرای تماس را برای خواهرانش تعریف کردم زدند زیر گریه و گفتند هر اتفاقی بوده افتاده ... مادر با دستمال اشک گوشه چشمانش را پاک می‌کند و عباس حرف‌های مادر را این گونه ادامه می دهد: با من تماس گرفتند و گفتند به مادر دلداری بدهید. من هم همه چیز را فهمیدم. شنبه شهید شده بود، دوشنبه به ما خبر دادند و سه شنبه رفتیم فرودگاه. 7 شهید آورده بودند. ابوحامد (علیرضا توسلی) فرمانده تیپ فاطمیون بود، رضا و چند نفر از همرزمان آنها. اجساد را بردند مسجد فقیه سبزواری برای وداع. فقط توانستم صورت خاکی‌اش را ببینم. رضا و فرمانده ابوحامد درست زمانی که در بلندی های جولان و در منطقه «تل قرین» حضور داشتند هدف موشک اسرائیلی‌ها قرار گرفته و شهید شدند. حتی جلیقه ضد گلوله اش چند تکه شده بود. و باز عباس راوی بخش دیگری از سرگذشت رضا می‌شود: دوستانش می گفتند حقوقی که در سوریه می گرفت را به دیگران می داد. کارت دریافت حقوقش پیش من بود و بارها به خود من زنگ می زد و برای پرداخت مبالغی به نیروهایش به من سفارش می کرد. «  می گویند فرمانده فاتح در میدان آنقدر شجاعت داشت که به فاتح معروف شده بود.»لحظه آخر حضور ما در جمع خانواده فاتح است. عکسش را که سه چهار ساعت قبل از شهادتش گرفته دوباره نگاه می کنم. حرف های آخر را هم عباس می زند: چند هفته پیش در «تل قرین» و درست در محل شهادت فاتح و ابوحامد، گل لاله روییده بود.

مراسم بزرگداشت اولین سالگرد عروج شهیدان توسلی و بخشی امشب ساعت18 در حسینیه امام خمینی(ره) واقع در چهارراه نخریسی برگزار می شود.

سرداران ماندگار تاریخ، آنانی بودند که دست از سر شستند و سر در قدم دلدار افکندند. سرداران کسانی بودند که وقتی پیکر شان را می دیدند، سری نبود اما "سری" است در این "بی سری" و "سرداری" که جز برای عاشقان ، شکوفا نمی شود. باید سیدالشهدا را ، عاشورا را بفهمی تا به احرام درک این سر عظیم برسی که وقتی نزدیک ترین فاصله با آسمان، سجده است و قرابت رفیق اعلی نیز هم، برای جاودانگی سرداری هم باید از سر گذشت، چنانکه برای رسیدن به حیات جاودان باید از جان و این جهان دست شست که زندگان جاوید شهیدانند و بس. فقط اینانند که به تصریح آیه "ولاتحسبن الذین قتلوا فی سبیل ا... امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون" هم زنده اند و هم نزد "پرورش دهنده خود" روزی می خورند و به هر سلام خداوندی شکوهی تازه می یابند. باری باید از مرزهای فنا، به تاخت رفت تا به آستان بقا رسید. باید از جان گذشت تا جاودانگی یافت و باید از سر گذشت تا به سرداری رسید و این حقیقت همه عاشورا های تاریخ است که ما را نیز خداوند از این حقیقت بهره ای وافر کرامت فرموده است. یک بار در عاشورایی به وسعت 8 سال دفاع مقدس و دیگر باره  کربلایی که از عراق تاشام را در بر می گیرد و اصلا هر جا که ظلم و کفر و یزیدیسم دست به سلاح ستم می برد در برابر ش یک عاشورا مردان حسینی قد می کشند چنانکه امروز لشکر سیدالشهدا در قامت "مدافعان حرم" به میدان می آیند و در برابر فرزندان یزیدی داعش، قد علم می کنند و جان می دهند و در شکوه نام و کرم حضرت جانانه، به جاودانگی می رسند و سر می دهند و "سردار" می شوند و این کربلا را هم "تل زینبیه" ای است به وسعت همه زمین ها و سرزمین هایی که نسبتی با کربلا دارند و به تعداد خواهران و مادران شهیدانی که نسبت خود را با بی بی زینب(س)، پیروی ،تعریف کرده اند. امروز تل زینبیه در ایران و عراق و افغانستان و پاکستان و... و هر جایی که نسبت توحیدی خود را با کعبه ، تعریف کرده است ،تکثیر شده است  و ما تجلی کربلا را در خانه هایی می توانیم ببینیم که در خالی جای مردان شان، حضرت خداوند نشسته است که خود فرمود ، من جانشین شهیدان در خانواده شان هستم ....و عجب باشکوه است خدای را –جلت عظمته- خلیفه خلیفه خویش دیدن و دیه عشق خویش شمردن. خوش سعادتی است برای خانواده شهیدان، خانواده خدا شدن و حضورش را بر خویش ،به روشنایی دیدن. باری شهدای مدافع حرم، حافظان حریم حق و حرمت حقیقت و کرامت انسانیت هستند و کاری چنین بزرگ را اجری چنان سترگ می خواهد که خدای را خلیفه خود ببینند . این "دیدن" است که دل را به شوق پرواز می دهد تا نام خویش را در شمار حسینیان امروز بنویسند و پا به راه شوند تا از سر خود بگذرند و به سرداری برسند. چنانکه عزیزی از یادگاران عاشورای دفاع مقدس می گفت؛ در جنگ از سرنیزه و سربریده شدن می ترسیدم ولی امروز می فهمم در "سرباختن" شکوهی است که در هیچ نوع جان باختنی نیست. خوش به حال شهدای حرم که سرهای مبارک شان، حجت اقتدا به سیدالشهدا می شود. خوش به حال سردار اسکندری و دیگر شهیدانی که سرشان به نیزه شد. خوش به سعادت شهیدانی که در دفاع از حرم و حرمت بی بی زینب(س)، عباس وار ایستادند تا دشمن حوالی حرم را هم نبیند... خوش به حال خانواده هایی که اگر مثل بی بی زینب(س) ،شهر به شهر نرفتند اما پیام و کلام زینبی شان ،شهر به شهر و عصر به عصر و نسل به نسل می رود...که عاشورا را پایانی نیست و "هل من ناصر ینصرنی" همچنان تازه ،به گوش می رسد و بایدمان که به یک کلام بزرگ شویم؛ لبیک یا حسین

گفت وگویی با پدرم

سلام عزیز دلم ، همه وجودم، آقاجونم نمی دانی چند ماهی است چقدر خوشحالم از این که بعد از 31 سال انتظار در کنار مزارت می نشینم و آرام می گیرم و با شما عقده دلم را باز می کنم. مگر غیر از این بود که سال های نبودنت هر وقت از کسی دلگیر می شدم و یا دلم بهانه ات را می گرفت عکست را بر می داشتم و در بغلم می گرفتم و با عکست صحبت می کردم و به پیش کسی شکایتم را نمی بردم. ولی می دانی در این سال ها به من و برادرم سید مهدی چه گذشت؟ هرچه بزرگتر می شدیم نبودنت را بیشتر حس می کردیم و هنگامی که ازدواج کردیم و امضای شما را می خواستند چقدر حس غریبی داشتیم و جای امضای شما در قباله ما خالی بود. لحظه ای که فرزندانمان متولد می شدند دوست داشتیم اولین کسی که به ما تبریک بگوید شما باشید و اولین کسی که در گوش بچه هایمان اذان بگوید شما باشید شما. عزیز دلم، آقاجونم من همیشه از خداوند می خواستم حتی برای لحظه ای کوچک شما را ببینم، حتی جنازه ات را  و آن را در آغوش بگیرم و آرام شوم چون من 2 سال بیشتر نداشتم که شما رفتی و هیچ خاطره ای از شما نداشتم ولی برادرم 4.5 سال داشت و خاطراتی از شما را برایم تعریف می کرد. همیشه با خودم می گفتم که ای کاش من جای سیدمهدی بودم و معنی پدر داشتن را درک می کردم. همین طور که می دانی دخترها به پدر وابسته ترند و متاسفانه خودت دوست نداشتی که جنازه ات را به چشمان گنهکار ما نشان دهی و به صورت گمنام آمدی و در محلی که همیشه در آنجا مناجات با خدا می کردی و آرزو داشتی در آنجا دفن شوی به خاک سپرده شدی. آقاجونم، امیدوارم که ما را عفو نمایی و برای همه ملت ایران دعا کنی و همچنین فرج امام زمان مان(عج) و ان شاءا... بتوانیم راهتان را ادامه دهیم تا در قیامت شفیع مان باشی. از خداوند می خواهم که تمام خانواده های شهدای گمنام مان از چشم انتظاری درآیند.

(نامه ای از دختر شهید حسینی برای پدر، که روز گذشته نوشته شد و در اختیار روزنامه خراسان رضوی قرار گرفت)

برپایی یادواره شهید حسینی در زبرخان
دوشنبه 17 اسفند ماه، یادواره شهید حسینی و همچنین شهیدان فرهنگی و دانش آموزی بخش زبرخان برگزار می شود. حال و هوای دفاع مقدس در این محفل، با صدای ذاکر اهل بیت حاج صادق آهنگران شوری دو چندان می گیرد و اهالی این خطه خراسان به شنیدن روایت خاطرات رزمندگان هم دیار خویش می نشینند. همچنین 22 اسفند ماه، همزمان با سالروز شهادت سید علی اکبر حسینی و روز شهید، محفلی در مسجد امیرالمومنین(ع) دررود برگزار خواهد شد.

عبدالهی- می گویند «خواب دیدی، خیر باشه». این پاسخ را بسیار شنیده ایم در آن زمانی که خوابی را برای کسی تعریف می کنیم و  خود نیز می دانیم که خوابی بیش نبوده است و نباید به صدق آن امید داشت. واقعیت هم همین است، نمی شود به خواب و رویا دل بست و آن را حجت قرار داد. اما گاهی خواب ها آن قدر دلنشین و رویایی است که ناخودآگاه تو را وادار می کند که برای آرام شدن دلت هم که شده، صحت آن را جویا شوی. همچون خوابی که «سمیه سادات حسینی» فرزند شهید «علی اکبر حسینی» دیده بود و نمی توانست نسبت به آن بی تفاوت باشد. تو هم که بودی چاره ای جز این نداشتی که دلت را به دریا بزنی و خوابت را تعریف کنی تا مطمئن شوی که این خواب هم همانند بسیاری دیگر از خواب ها تنها رویا و خیال بوده یا ... .
آخرین روزهای فروردین ماه 1393
 سال گذشته چند روز قبل از اینکه شهدای گمنام را به دررود نیشابور بیاورند، خواب دیدم در یک حسینیه خیلی بزرگ تابوت دو شهید را گذاشته‌اند و یکی از تابوت‌هایی را که روبه‌قبله بود، نشانم دادند و گفتند این تابوت روبه‌قبله پدر شماست. در همان حال گفتم این پیکر که نام و نشانی ندارد. به من گفتند جلوتر برو نام شهید را می‌بینی. نزدیک‌تر که رفتم، پرچم روی تابوت را کنار زدم و دیدم با خط خوش نوشته‌شده بود شهید سید علی‌اکبر حسینی. فردای آن روز با مادرم تماس گرفتم و از ایشان پرسیدم در دررود خبری است؟ مادرم گفت که قرار است دو شهید گمنام در دررود به خاک سپرده شوند.
خرداد ماه ماندگار دررود
چهارم خرداد۹۳روز شهادت امام موسی بن جعفر (ع) پیکر دو شهید گمنام دفاع مقدس وارد شهر دررود شد. خیلی بی‌تاب بودم. هرچه گفتم این شهید پدر من است، کسی باور نکرد، از خوابی که دیده بودم سخن گفتم ولی آن‌ها گفتند نمی‌شود فقط به یک خواب بسنده کرد. از آن روز هر وقت به دررود می‌آمدم، ساعت‌ها بر مزار این شهید گمنام اشک می‌ریختم؛ چون به دلم الهام شده بود که این شهید پدر من است. همه می‌گفتند تو داری خودت را اذیت می‌کنی، اگر پدرت نباشد چه؟ می‌گفتم به‌هرحال این شهید هم گمنام است و خانواده‌ای ندارد. من به‌جای خانواده‌اش به دیدارش می‌آیم و در این‌ یک سال با این شهید به‌اندازه‌ای خو گرفتم که انگار پدرم است. در تمام این سال‌ها فقط سه بار خواب پدر را دیده بودم. یک‌بار زمانی بود که شش سال داشتم در خواب دیدم که درِ حیاط را می‌زنند، رفتم در را باز کردم، بعد دیدم یک نفر جلوی من روی زانو نشسته است، نگاه که کردم، پدر بود که مرا در آغوش گرفت و گفت چطوری دخترم. 2 سال قبل هم برای بار دوم خواب پدر را دیدم؛ اما کسی باور نمی‌کرد این شهید، پدر من باشد. پس از خاک‌سپاری شهدا، یک‌شب دیگر پدر به خوابم آمد و گفت: من از این بالا مواظب شما هستم. این بار مطمئن‌تر شدم و به همسرم گفتم من مطمئنم که این شهید، پدرم است.
آزمایش دی.ان.ای و تعبیر خواب دختر شهید
به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، سال گذشته در ایام سالروز شهادت امام موسی کاظم (ع) در شهر دررود پیکر مطهر دو شهید گمنام به خاک سپرده شد. در روز خاک‌سپاری شهدا برادری خود را به محل تدفین رساند و اعلام کرد همسرم که فرزند شهید است، در خواب‌دیده که یکی از این دو شهید گمنامی که به شهر دررود آورده‌اند، پیکر پدرش است. از طرفی هم مشخصات پیکر با مشخصات زمان شهادت، سن و عملیاتی که پدرش در آن به شهادت رسیده بود مطابقت داشت، اما مسئولین امر خواب را حجت ندانسته و اعلام کردند که برای کسب نتیجه نهایی باید آزمایش خون داده شود تا با مطابقت با نمونه پیکر شهید قبول و یا رد این فرضیه محقق شود. با طرح این مسئله، همسر و دختر شهید جهت انجام آزمایش DNA اقدام کردند. باگذشت یک سال از زمان آزمایش نتیجه آن اعلام شد و مشخص شد که پیکر شهید گمنام 23 ساله‌ای که در اسفندماه سال 1363 در عملیات بدر به درجه رفیع شهادت نائل آمد و در 4 خردادماه سال گذشته در شهر دررود، به خاک سپرده‌شده مربوط به سید علی‌اکبر حسینی بوده که در شهر محل سکونت خانواده تدفین شده است.
حس کرده بودیم دیدار مجددی وجود ندارد
شناسایی همسر شهید، بعد از 31 سال از 22 اسفند ماه سال 1364 اتفاق ساده ای نیست و حتی فکر کردن به آن هم آدمی را از خود بی خود می کند. همسر شهید حسینی در این باره این گونه سخن می گوید: در تمام این سال‌ها در تنهایی‌هایم به یاد علی‌اکبر و خاطرات خوبی که داشتیم، گریه می‌کردم و با شناسایی پیکر او، شاهد خبر خوشی بودم که امیدوارم طعم آن را تمام خانواده شهدای جاویدالاثر بچشند. به شهیدم تبریک می‌گویم که بعد از ۳۱ سال به شهر خودش برگشت. من و علی‌اکبر تنها چند سال  با هم زندگی کردیم که حاصل آن‌ یک پسر و یک دختر است؛ اما همین چند سال برای من به‌اندازه هزاران سال ارزش داشت. علی‌اکبر حتی مهریه‌ام را که 20 تومان بود، با فروش قالیچه‌هایش داد و برایم یک زمین خرید و به نامم زد. سربازی‌اش را در کردستان بود و پنج ماه بعد مجدد به جزیره مجنون رفت. هیچ‌وقت آخرین دفعه‌ای را که می‌خواست به جبهه برود، فراموش نمی‌کنم. آن‌شب تا صبح بیدار بودیم و هر دو گریه می‌کردیم. می‌گفتم نگرانم، احساس می‌کنم می‌خواهد اتفاقی بیفتد. آن‌شب گفت شش تومان دیگر از قباله‌ات مانده، آن را به من می‌بخشی؟ من هم بخشیدم. هوا که روشن شد، رفت و دیگر برنگشت. انگار به هر دو نفرمان الهام شده بود که دیدار مجددی وجود ندارد و عید نوروز همان سال (سال 64 ) خبر مفقودشدن علی‌اکبر را برایم آوردند.
شهادت در جزیره مجنون
شهید سیدعلی‌اکبر حسینی متولد اول آذرماه ۱۳۳۹ در نیشابور بود که با «لشکر ۵ نصر» به‌ صورت داوطلب و به‌ عنوان نیروی بسیجی به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام‌ شد. او در روز ۲۲ اسفندماه ۱۳۶۳ و در سن ۲۳ سالگی در عملیات «بدر» در جزیره مجنون به درجه رفیع شهادت نائل‌آمد. پیکر این شهید سال گذشته در سالروز شهادت امام موسی کاظم (ع) در شهر دررود از توابع شهرستان نیشابور به عنوان شهید گمنام تشییع و به خاک سپرده شده بود و 31 مرداد 1394 پس از آزمایش دی.ان.ای شناسایی شد.