سلام دوستان خوب و مهربونم؛ روز قشنگ پاییزی تون بخیر! حالتون چطوره؟ پاییز و اولین روز مهرماه رو چه جوری شروع کردید؟ مدرسه رفتید یا پیش دبستانی؟ حواستون باشه این روزها هوا داره کم کم سرد می شه؛ پس اگر مامان و بابا گفتند کلاه یا لباس گرم بپوشید، حرفشون رو گوش کنید تا سالم بمونید و خدای نکرده سرما نخورید.راستی!خوردن میوه و سبزیجات مفیدی مثل پیاز، اسفناج و شلغم رو هم که باعث می شه مریض نشید فراموش نکنید. دوستتون دارم خیلی زیاد.

بچه ها! برگ‌های خشک و خوشرنگ پاییزی، یکی از زیباترین چیزهایی است که در این فصل اطراف ما را احاطه کرده. به محض این که برگ درختان شروع به ریختن کرد، با پدر و مادرتان بیرون بروید و آنها را جمع کنید. شما می توانید با رنگ کردن برگ ها، نقاشی روی آن ها یا چسباندنشان کنار هم، کاردستی های قشنگی بسازید.
 

 به یه پشه می گن: چرا شما زمستون پیداتون نیست؟ می گه: نه اینکه تابستونا خیلی برخوردتون خوبه!
 تمساحه می ره گدایی،‌ می گه:‌ به منِ بدبختِ مارمولک کمک کنید!

 سوسک کوچولو کنار وان حمام زندگی می کرد، به دوستاش می گفت: ویلای ما کنار دریاست.

 به یه حلزون می گن: یه دروغ شاخدار بگو. می گه: دویدم و دویدم، سر کوهی رسیدم!

یکی بود، یکی نبود. زیر گنبد کبود، یه دخترکوچولو بود به اسم مینا. مینا خانم، هفت ساله بود و مهرماه به کلاس اول می رفت. مینا، دختر بسیار خوبی بود ولی یه عادتِ بد داشت. اونم این که همیشه یادش می رفت سلام کنه. صبح ها وقتی از خواب بیدار می شد و مامان و باباشو می دید، عصرها وقتی از خونه می رفت بیرون تا با دوستاش بازی کنه، شب ها که به همراه خانواده می رفت مهمونی خونه خاله و عمو، فراموش می کرد سلام کنه. بزرگتراش، دور و بری هاش، می گفتن: پس کو سلامت کوچولو؟ مینا خجالت می کشید اما بازم فراموش می کرد. تا اینکه پاییز از راه رسید و مینا کوچولو به مدرسه رفت. ولی روز اول مدرسه هم، به خانم معلم مهربونش سلام نکرد. خانم معلم که متوجه این رفتار شده بود، روبروی مینا نشست و به چشماش نگاه کرد و با مهربونی پرسید: «تو همیشه یادت می ره سلام کنی؟» مینا سرش رو پایین انداخت. خانم معلم گفت: «نگران نباش. کافیه هر وقت وارد یک جمعِ جدید می شی، هول نشی، حواست جمع باشه، خجالت نکشی و بلند و قشنگ سلام کنی.» بعد، دستبند آبی قشنگش رو از دور دست هاش باز کرد و دور مچ دستِ مینا بست و ادامه داد: «این دستبند هدیه من به تو تا هر وقت می بینیش، یادت باشه که با ادب و خوشرویی سلام بدی.» مینا خندید و تشکر کرد و از اون روز به بعد، با دستبند آبیِ خوشرنگ، دیگه هیچ وقت سلام کردن رو فراموش نکرد. مینا حسابی قدر خانم معلم مهربونش رو می دونست.